Ένα blog για ζόρικους καιρούς...

Ένα blog για ζόρικους καιρούς... τους δικούς μας...

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2014

Σε αριθμό-ρεκόρ θα φτάσουν φέτος τα κενά των καθηγητών, δασκάλων και νηπιαγωγών, καθώς τα τελευταία τρία χρόνια αφενός ο αριθμός των διορισμών μόνιμων εκπαιδευτικών δεν κάλυπτε ούτε το 1/10 του αριθμού των παραιτήσεων–συνταξιοδοτήσεων, αφετέρου μειώθηκαν δραματικά οι προσλήψεις αναπληρωτών εκπαιδευτικών.
Του Χρήστου Κάτσικα
Την πραγματικότητα αυτή αναγκάστηκε να παραδεχτεί ο νέος υπουργός Παιδείας σε τηλεοπτική συνέντευξη. Ο Αν. Λοβέρδος «αποκάλυψε» ότι οι ελλείψεις των εκπαιδευτικών ανέρχονται σε 22.000, ενώ μπορεί να αγγίξουν και τις 24.000, και αυτό μπορεί να τινάξει τη νέα σχολική χρονιά στον αέρα.
Θα μπορούσε εύλογα να υποθέσει κανείς ότι η αιφνιδιαστική ομολογία του νέου υπουργού Παιδείας -για τις τραγικές ελλείψεις καθηγητών, για τις καθυστερήσεις στις μετακινήσεις προσωπικού και τις υπηρεσιακές μεταβολές, για το γεγονός ότι δεν έχει γίνει καμιά προετοιμασία στις υπηρεσίες του υπουργείου Παιδείας, για τον κίνδυνο που διατρέχει η νέα σχολική χρονιά- αποτελεί αναγκαστική μαρτυρία ενός ανθρώπου ο οποίος βρίσκεται, λίγες μέρες μετά την ανάληψη του υπουργείου, σε μια κατάσταση που δεν έχει λόγους να μην τη «φορτώσει» στην προηγούμενη πολιτική ηγεσία.
Ωστόσο, επειδή «οι καιροί είναι πονηροί», εκτιμούμε πως θα κάνει μεγάλο λάθος όποιος δεν συμπεριλάβει στις υποθέσεις του την περίπτωση η ομολογία του νέου υπουργού Παιδείας να εντάσσεται στο γνωστό επικοινωνιακό σχέδιο «τα πράγματα είναι τραγικά – δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς – εφαρμόζουμε μέτρα επώδυνα».
Γιατί βεβαίως δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός της «ζαχαρένιας» αναφοράς του νέου υπουργού Παιδείας στην πολιτική συγχωνεύσεων που εφάρμοσε η πρώην υπουργός Παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου, η οποία σε μια νύχτα εξαφάνισε από το εκπαιδευτικό τοπίο περίπου 1.500 σχολικές μονάδες.
Ο κ. Λοβέρδος με λόγο τροχιοδεικτικό περιέγραψε τη λύση του προβλήματος των ελλείψεων με μια «πολιτική συγχωνεύσεων» σχολικών μονάδων, οι οποίες ως γνωστόν είναι, εκτός των άλλων, μοχλός μείωσης του εκπαιδευτικού προσωπικού (σε μια τυπική συγχώνευση δύο σχολείων χάνεται κατά μέσο όρο το 15-20% των οργανικών θέσεων των εκπαιδευτικών).
Διαβάστε τη συνέχεια για τα κενά των εκπαιδευτικών και τις υπηρεσιακές μεταβολές ΕΔΩ

Το πόρταλ




"Ο Χατζιδάκις δεν αντιστοιχεί σε αυτή τη χώρα" (Επτά σκέψεις για τον Μ.Χ.)


Του Νίκου Μωραϊτη
1 εικόνα
Μέσα στα χρόνια όλοι μιλάμε για τον Χατζιδάκι, όλοι γίναμε "χατζιδακικοί" και -το χειρότερο- άνθρωποι που αντάλλαξαν μία καλημέρα μαζί του κάθονται και σου λένε ιστορίες για το δικό τους "Μάνο", μιμούμενοι μάλιστα και το ιδιαίτερο "ρο" του με αυθάδεια. Αλλά, από την άλλη, έτσι δεν συμβαίνει με όλες τις μεγαλοφυίες; Ένα σκούντηγμά τους να κέρδισες κάποια στιγμή, το κάνεις σημαία στη ζωή σου.

 Ήμουν 21 όταν πέθανε. Κι αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι, αν μπορούσε να ζωντανέψει ένας μεγάλος της μουσικής και είχα τη δυνατότητα να τον γνωρίσω, θα διάλεγα τον Μάνο Χατζιδάκι. Με σεβασμο -γιατί όχι φόβο;- θα τον πλησίαζα. Δεν δεν θα τον ρωτούσα τίποτα, μόνο θα καθόμουν και θα άκουγα.

Ο πατέρας μου ήταν Αριστερός. Και Αριστερά τότε σήμαινε Θεοδωράκης. Δεν θα ξεχάσω πόσο σεβασμό είχε για τον Χατζιδάκι. Και την -σχεδόν- πλήρη του δισκογραφία, που τώρα έχω εγώ.
Γύρω στο '87, με είχαν πάρει σε μια συναυλία του οι γονείς μου. Σε ένα μεγάλο θέατρο, μάλλον το Κατράκειο ήταν. Άδειο όλο και περίπου τριακόσιοι θεατές στη μέση. "Οι τριακόσιοι του Λεωνίδα", σχολίασε. Τρόμαξα όταν είπε αυστηρά "παρακαλώ, μη χειροκροτείτε ανάμεσα στα τραγούδια", έδεσα τα χέρια μου μην τυχόν παρασυρθώ και χειροκροτήσω ξανά, και μετά αφέθηκα και πέταξα.

Λατρεύω τους Όρνιθές του. Το Μεγάλο Ερωτικό. Την Αθανασία του. Τα λαϊκά του τραγούδια, τον τρόπο των εγχόρδων του. Δεν είμαι "χατζιδακικός" στη μουσική, γιατί είμαι κι άλλα πενήντα πράγματα ταυτόχρονα.

Αυτό που μοιάζει σχεδόν εξωπραγματικό στον Χατζιδάκι είναι η αισθητική του. Το γούστο - αυτό το τόσο ταλαιπωρημένο στην Ελλάδα της πλαστικής καρέκλας, της βλαχομπαρόκ διακόσμησης, ακόμα και των αντιαισθητικών υπουργών. Αν κάτι θα ζητούσα γι' αυτή τη χώρα, θα ήταν η χατζιδακική αισθητική. Αυτή η καθαρότητα των γραμμών, η έλλειψη κάθε περιττού, η διαφάνεια. Αλλά πού...
Ας μη γελιόμαστε, ο Χατζιδάκις δεν αντιστοιχεί σε αυτή τη χώρα. Δεν είναι ο μέσος όρος της, ούτε ο μέσος όρος στον οποίο κάποτε θα φτάσει. Αν θέλουμε να λέμε οι Έλληνες ότι βγάλαμε έναν Χατζιδάκι για να αισθανόμαστε περήφανοι, ας το λέμε. Ας ξέρουμε όμως ότι δεν τον βγάλαμε εμείς. Ήρθε και φύτρωσε σε αυτό τον τόπο, όπως η ρίγανη και το θυμάρι πλάι στο βράχο, όπως τυχαία -με τη συμπαντική έννοια της τυχαιότητας- έπεσαν μερικά θραύσματα θαυμάτων σε αυτό το κομμάτι γης. Ο Χατζιδάκις είναι κομμάτι του ελλαδικού τοπίου, όχι κομμάτι των κατοίκων του.
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politismos&id=4251#sthash.ziHTovD7.dpuf

Το πόρταλ




"Ο Χατζιδάκις δεν αντιστοιχεί σε αυτή τη χώρα" (Επτά σκέψεις για τον Μ.Χ.)


Του Νίκου Μωραϊτη
1 εικόνα
Μέσα στα χρόνια όλοι μιλάμε για τον Χατζιδάκι, όλοι γίναμε "χατζιδακικοί" και -το χειρότερο- άνθρωποι που αντάλλαξαν μία καλημέρα μαζί του κάθονται και σου λένε ιστορίες για το δικό τους "Μάνο", μιμούμενοι μάλιστα και το ιδιαίτερο "ρο" του με αυθάδεια. Αλλά, από την άλλη, έτσι δεν συμβαίνει με όλες τις μεγαλοφυίες; Ένα σκούντηγμά τους να κέρδισες κάποια στιγμή, το κάνεις σημαία στη ζωή σου.

 Ήμουν 21 όταν πέθανε. Κι αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι, αν μπορούσε να ζωντανέψει ένας μεγάλος της μουσικής και είχα τη δυνατότητα να τον γνωρίσω, θα διάλεγα τον Μάνο Χατζιδάκι. Με σεβασμο -γιατί όχι φόβο;- θα τον πλησίαζα. Δεν δεν θα τον ρωτούσα τίποτα, μόνο θα καθόμουν και θα άκουγα.

Ο πατέρας μου ήταν Αριστερός. Και Αριστερά τότε σήμαινε Θεοδωράκης. Δεν θα ξεχάσω πόσο σεβασμό είχε για τον Χατζιδάκι. Και την -σχεδόν- πλήρη του δισκογραφία, που τώρα έχω εγώ.
Γύρω στο '87, με είχαν πάρει σε μια συναυλία του οι γονείς μου. Σε ένα μεγάλο θέατρο, μάλλον το Κατράκειο ήταν. Άδειο όλο και περίπου τριακόσιοι θεατές στη μέση. "Οι τριακόσιοι του Λεωνίδα", σχολίασε. Τρόμαξα όταν είπε αυστηρά "παρακαλώ, μη χειροκροτείτε ανάμεσα στα τραγούδια", έδεσα τα χέρια μου μην τυχόν παρασυρθώ και χειροκροτήσω ξανά, και μετά αφέθηκα και πέταξα.

Λατρεύω τους Όρνιθές του. Το Μεγάλο Ερωτικό. Την Αθανασία του. Τα λαϊκά του τραγούδια, τον τρόπο των εγχόρδων του. Δεν είμαι "χατζιδακικός" στη μουσική, γιατί είμαι κι άλλα πενήντα πράγματα ταυτόχρονα.

Αυτό που μοιάζει σχεδόν εξωπραγματικό στον Χατζιδάκι είναι η αισθητική του. Το γούστο - αυτό το τόσο ταλαιπωρημένο στην Ελλάδα της πλαστικής καρέκλας, της βλαχομπαρόκ διακόσμησης, ακόμα και των αντιαισθητικών υπουργών. Αν κάτι θα ζητούσα γι' αυτή τη χώρα, θα ήταν η χατζιδακική αισθητική. Αυτή η καθαρότητα των γραμμών, η έλλειψη κάθε περιττού, η διαφάνεια. Αλλά πού...
Ας μη γελιόμαστε, ο Χατζιδάκις δεν αντιστοιχεί σε αυτή τη χώρα. Δεν είναι ο μέσος όρος της, ούτε ο μέσος όρος στον οποίο κάποτε θα φτάσει. Αν θέλουμε να λέμε οι Έλληνες ότι βγάλαμε έναν Χατζιδάκι για να αισθανόμαστε περήφανοι, ας το λέμε. Ας ξέρουμε όμως ότι δεν τον βγάλαμε εμείς. Ήρθε και φύτρωσε σε αυτό τον τόπο, όπως η ρίγανη και το θυμάρι πλάι στο βράχο, όπως τυχαία -με τη συμπαντική έννοια της τυχαιότητας- έπεσαν μερικά θραύσματα θαυμάτων σε αυτό το κομμάτι γης. Ο Χατζιδάκις είναι κομμάτι του ελλαδικού τοπίου, όχι κομμάτι των κατοίκων του.
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politismos&id=4251#sthash.ziHTovD7.dpuf

Το πόρταλ




"Ο Χατζιδάκις δεν αντιστοιχεί σε αυτή τη χώρα" (Επτά σκέψεις για τον Μ.Χ.)


Του Νίκου Μωραϊτη
1 εικόνα
Μέσα στα χρόνια όλοι μιλάμε για τον Χατζιδάκι, όλοι γίναμε "χατζιδακικοί" και -το χειρότερο- άνθρωποι που αντάλλαξαν μία καλημέρα μαζί του κάθονται και σου λένε ιστορίες για το δικό τους "Μάνο", μιμούμενοι μάλιστα και το ιδιαίτερο "ρο" του με αυθάδεια. Αλλά, από την άλλη, έτσι δεν συμβαίνει με όλες τις μεγαλοφυίες; Ένα σκούντηγμά τους να κέρδισες κάποια στιγμή, το κάνεις σημαία στη ζωή σου.

 Ήμουν 21 όταν πέθανε. Κι αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι, αν μπορούσε να ζωντανέψει ένας μεγάλος της μουσικής και είχα τη δυνατότητα να τον γνωρίσω, θα διάλεγα τον Μάνο Χατζιδάκι. Με σεβασμο -γιατί όχι φόβο;- θα τον πλησίαζα. Δεν δεν θα τον ρωτούσα τίποτα, μόνο θα καθόμουν και θα άκουγα.

Ο πατέρας μου ήταν Αριστερός. Και Αριστερά τότε σήμαινε Θεοδωράκης. Δεν θα ξεχάσω πόσο σεβασμό είχε για τον Χατζιδάκι. Και την -σχεδόν- πλήρη του δισκογραφία, που τώρα έχω εγώ.
Γύρω στο '87, με είχαν πάρει σε μια συναυλία του οι γονείς μου. Σε ένα μεγάλο θέατρο, μάλλον το Κατράκειο ήταν. Άδειο όλο και περίπου τριακόσιοι θεατές στη μέση. "Οι τριακόσιοι του Λεωνίδα", σχολίασε. Τρόμαξα όταν είπε αυστηρά "παρακαλώ, μη χειροκροτείτε ανάμεσα στα τραγούδια", έδεσα τα χέρια μου μην τυχόν παρασυρθώ και χειροκροτήσω ξανά, και μετά αφέθηκα και πέταξα.

Λατρεύω τους Όρνιθές του. Το Μεγάλο Ερωτικό. Την Αθανασία του. Τα λαϊκά του τραγούδια, τον τρόπο των εγχόρδων του. Δεν είμαι "χατζιδακικός" στη μουσική, γιατί είμαι κι άλλα πενήντα πράγματα ταυτόχρονα.

Αυτό που μοιάζει σχεδόν εξωπραγματικό στον Χατζιδάκι είναι η αισθητική του. Το γούστο - αυτό το τόσο ταλαιπωρημένο στην Ελλάδα της πλαστικής καρέκλας, της βλαχομπαρόκ διακόσμησης, ακόμα και των αντιαισθητικών υπουργών. Αν κάτι θα ζητούσα γι' αυτή τη χώρα, θα ήταν η χατζιδακική αισθητική. Αυτή η καθαρότητα των γραμμών, η έλλειψη κάθε περιττού, η διαφάνεια. Αλλά πού...
Ας μη γελιόμαστε, ο Χατζιδάκις δεν αντιστοιχεί σε αυτή τη χώρα. Δεν είναι ο μέσος όρος της, ούτε ο μέσος όρος στον οποίο κάποτε θα φτάσει. Αν θέλουμε να λέμε οι Έλληνες ότι βγάλαμε έναν Χατζιδάκι για να αισθανόμαστε περήφανοι, ας το λέμε. Ας ξέρουμε όμως ότι δεν τον βγάλαμε εμείς. Ήρθε και φύτρωσε σε αυτό τον τόπο, όπως η ρίγανη και το θυμάρι πλάι στο βράχο, όπως τυχαία -με τη συμπαντική έννοια της τυχαιότητας- έπεσαν μερικά θραύσματα θαυμάτων σε αυτό το κομμάτι γης. Ο Χατζιδάκις είναι κομμάτι του ελλαδικού τοπίου, όχι κομμάτι των κατοίκων του.
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politismos&id=4251#sthash.ziHTovD7.dpuf

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου