Είναι πολλοί οι αστικοί
μύθοι που συναντάμε στον έρμο τούτο τόπο. Από που να ξεκινήσει κανείς
και που να τελειώσει; Από τα περίφημα "Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών";
Από την ανύπαρκτη "Ομιλία Κίσινγκερ"; Από την "κερκόπορτα" που την
άνοιξαν οι Εβραίοι; Από τα φαντασιακά κρυφά σχολειά στην τουρκοκρατία;
Καλό είναι βέβαια που υπάρχουν τέτοιοι μύθοι, για παιδαγωγικούς κυρίως
λόγους, ώστε να δύναται να κατανοεί κανείς τα σκεπτικά και τις
σκοπιμότητες που οδήγησαν κάποιους στο να κατασκευάσουν αυτούς τους
μύθους. Όπως εξίσου καλά και διδακτικά είναι και τα παραμύθια, με τα
οποία μεγάλωσαν γενιές και γενιές.
Η Κοκκινοσκουφίτσα, Η Σταχτοπούτα, Τα 3 Γουρουνάκια, κ.ο.κ.
Όλα αυτά έχουν, αν μη τι άλλο, το σκοπό τους, που είναι για το παιδί είτε ψυχαγωγικός, είτε διδακτικός, είτε και τα δύο μαζί.
Κάποτε όμως φτάνει και η στιγμή της ενηλικίωσης. Σιγά-σιγά αρχίζει το
παιδί να μαθαίνει και να κατανοεί ότι αυτές οι ιστορίες ανήκουν στη
σφαίρα της φαντασίας. Παύει δηλαδή να πιστεύει πως υπάρχει ο Άι Βασίλης ή
ότι το αδερφάκι του το έφερε ο πελαργός (ή ο Τζίνραϊ από τους
Τρανσφόρμερς -αν θέλουμε να είμαστε πιο σύγχρονοι).
Κάθε άλλο, πέραν του απογαλακτισμού αυτού, θα είχε μια όχι και τόσο
ευχάριστη κατάληξη για το παιδί. Διότι ο έφηβος ή ο άνδρας που, από μια
ηλικία και μετά, συνεχίζει να πιστεύει πχ. στον Άι Βασίλη, δεν τον λες
σκεπτόμενο έφηβο ή άνδρα, αλλά μαμούχαλο.