H χειρότερη είδηση της ζωής του...

O αρχηγός των ινδιάνων της φυλής Kayapo δέχεται τη χειρότερη είδηση της ζωής του:

Η Dilma Rousseff, νέα πρόεδρος της Βραζιλίας, αποφάσισε την κατασκευή ενός υδροηλεκτρικού σταθμού (τον τρίτο σε μέγεθος παγκοσμίως) και την καταδίκη σε θάνατο για όσους ζουν δίπλα στο ποτάμι, μιας και η...
τεχνητή λίμνη θα καταπιεί 400.000 στρέματα δάσους…
Οι 40.000 ινδιάνοι που ζουν στον τόπο κατασκευής του φράγματος πρέπει να βρουν τόπο επιβίωσης. Η καταστροφή βιότοπων, σπανίων ειδών ζωής, περιοχών Νατούρα & προστατευμένων από τον ΟΗΕ είναι παράπλευρες συνέπειες…
Ποιος πολιτισμός μπορεί ν αντισταθεί στην καπιταλιστική πρόοδο , στις αγορές, στη νέα τάξη;
Όμως, η εικόνα του αρχηγού της φυλής Kayapo αξίζει χιλιάδες λέξεις κι αποτελεί την ντροπή για τον πολιτισμό των αγορών!

http://www.tsekouratoi.gr/2012/07/h_13.html 

Οδηγίες προς νεοφιλελεύθερους μεταρρυθμιστές

Το 1996, ο ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) δημοσιεύει στο 13ο τεύχος του επίσημου περιοδικού του,CAHIERS DE POLITIQUE ÉCONOMIQUE (στα Γαλλικά), ένα άρθρο του Κρίστιαν Μόρισον με τίτλο «Οι δυνατότητες πραγματοποίησης των διαρθρωτικών αναπροσαρμογών» (στα Αγγλικά). Πρόκειται ουσιαστικά, όπως αναφέρεται εξάλλου, για την έκθεση του Κέντρου Ανάπτυξης του ΟΟΣΑ με θέμα τα προβλήματα και τους τρόπους πολιτικής χειραγώγησης των πληθυσμών ώστε να μπορέσει μια κυβέρνηση να περάσει τα αυστηρά μέτρα λιτότητας και τις διαρθρωτικές αλλαγές, που επέβαλε κατά τη δεκαετία του 1980 η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού σε μια σειρά από «αναπτυσσόμενες» χώρες και χώρες του Τρίτου Κόσμου. Όπως θα διαπιστώσετε, πέρα από το ότι ο κυνισμός των νέων Μακιαβέλι συναγωνίζεται την επιστημοσύνη τους, αυτά που ζούμε σήμερα εδώ δεν προέκυψαν στην τύχη. Κι αν το γνωρίζουμε ήδη, οπωσδήποτε έχει άλλη βαρύτητα να το ακούμε, απερίφραστα ομολογημένο, από τα πλέον αρμόδια στόματα.

Αναδημοσίευση από τους Πειρατές του Ονείρου . Αυθεντική πηγή στοwww.oecd.org/dataoecd/24/24/1919076.pdf.


Ακολουθούν μεταφρασμένα αποσπάσματα από το άρθρο του Κρίστιαν Μόρισον:
«Οι πολιτικές οικονομικής σταθεροποίησης και διαρθρωτικών αλλαγών μπορεί να προκαλέσουν κοινωνικές ταραχές, ακόμα και να θέσουν σε κίνδυνο την ομαλότητα των χωρών. Στο παρόν Τετράδιο οικονομικής πολιτικής αναλύονται οι πολιτικές συνέπειες αυτών των προγραμμάτων. Όπως προέκυψε από τη συστηματική μελέτη πέντε χωρών και δυο σημαντικών αντιπροσωπευτικών δειγμάτων στη λατινική Αμερική και την Αφρική, το πολιτικό κόστος σε απεργίες, διαδηλώσεις και εξεγέρσεις διαφέρει ανάλογα με τα μέτρα που ελήφθησαν. Πράγματι, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, η επείγουσα κατάσταση που δημιουργήθηκε από τις χρηματοπιστωτικές κρίσεις στις αναπτυσσόμενες χώρες, κρίθηκε ότι μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί με την αποκατάσταση των μακρο-οικονομικών ισορροπιών. Έτσι, οι διαρθρωτικές αναπροσαρμογές περιορίστηκαν σ’ ένα πρόγραμμα σταθερότητας με μοναδικό κριτήριο την ταχύτερη δυνατή μείωση του δημόσιου ελλείμματος. Πολύ σύντομα όμως συνειδητοποιήσαμε πως η σταθεροποίηση δεν είναι αυτοσκοπός. […]