Του Στέλιου Κούλογλου
Έτσι γίνεται σε όλους τους πολέμους. Βρίσκεται πάντα μια
χώρα, μια πόλη, ένα χωριό, που χωρίς να έχει καθόλου υπολογίσει
τον συσχετισμό των δυνάμεων ή να έχει καταστρώσει εναλλακτικό σχέδιο
διαφυγής, δεν ακολουθεί τις επιταγές των ισχυρών και ρίχνει μια
ρουκέτα. Ακολουθεί η συντριβή της, που αποκτά συμβολική αξία για όλες
τις εμπόλεμες πλευρές. ΟΙ νικητές την χρησιμοποιούν για παραδειγματισμό
των υπόλοιπων. Και οι τελευταίοι μαθαίνουν από τα λάθη της, ώστε να μην
τα επαναλάβουν.
Στον ακήρυχτο οικονομικό πόλεμο που ζούμε, είναι η
μικρή Κύπρος που κλήθηκε να παίξει το ρόλο του Δαβίδ κόντρα στον Γολιάθ,
και θα το πληρώσει πολύ ακριβά: είναι προφανές ότι η νέα συμφωνία
είναι χειρότερη από την πρώτη, επιταχύνοντας την πορεία προς την
οικονομική καταστροφή, που θα ερχόταν -αργότερα αλλά αναπόφευκτα- και με
την απορριφθείσα από το κυπριακό Κοινοβούλιο, πρώτη απόφαση.
Πρόκειται για την συντριβή του οικονομικού μοντέλου πάνω
στο οποίο κτίστηκε η κυπριακή ευημερία της τελευταίας
δεκαπενταετίας. Είναι αυτό που κυνικά δήλωνε την προηγούμενη εβδομάδα ο
Σουηδός υπουργός Οικονομικών: “ στην Κύπρο έχουν μόνο έναν
χρηματοπιστωτικό τομέα και παραλίες. Τώρα που ο χρηματοπιστωτικός τομέας
βρίσκεται σε πορεία κλεισίματος,
δεν θα έχουν παρά μόνο τις παραλίες".
