Η διαδρομή του χρήματος, από την παραγωγή στην κατανάλωση

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ

Του Ηλία  Παπαδόπουλου,  Οικονομολόγου 

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ

Χρήμα και Χρηματοοικονομικά προϊόντα

Το χρήμα αποτελεί το κοινώς αποδεκτό μέσο συναλλαγών και ανταλλαγής σε μία κοινωνία. Αποτελεί μέτρο υπολογισμού αξίας, μέσο πληρωμών και μέσο διακράτησης πλούτου. Το εκάστοτε μέσο συναλλαγών που χρησιμοποιείται μας προσφέρει σημαντικές πληροφορίες σε σχέση με τον πολιτισμό, τα ήθη, τα έθιμα, τον καταμερισμό της κοινωνικής εργασίας και το γενικότερο επίπεδο οικονομικής οργάνωσης των κοινωνιών. Ένας από τους δημοφιλέστερους τύπους χρήματος διαχρονικά ήταν τα πολύτιμα μέταλλα, καθώς και κάποια φυσικά αγαθά και προϊόντα όπως π.χ. τα όστρακα, τα ζώα κ.α.. Κοινό χαρακτηριστικό των τύπων χρήματος που προαναφέραμε είναι ότι εμπεριείχαν εμπορευματική αξία ίση ή σχεδόν ίση με την συναλλακτική τους αξία. Ο τύπος του χρήματος που έχει αυτή την ιδιότητα ονομάζεται περιεκτικό χρήμα.

Τα τελευταία πενήντα χρόνια και ιδίως μετά την εγκατάλειψη του κανόνα του Χρυσού, το χρήμα άρχισε να χάνει και τα τελευταία ψήγματα της περιεκτικής του ιδιότητας. Πλέον το χρήμα έχει καταστεί πλήρως παραστατικό καθώς... ούτε ενσωματώνει εμπορευματική αξία ισοδύναμη της συναλλακτικής του, αλλά ούτε και έχει σαφές αντίκρισμα σε αποθέματα πραγματικών αξιών, προϊόντων ή αγαθών. Η μετάβαση από το περιεκτικό στο παραστατικό χρήμα μπορεί να απελευθέρωσε μεσοπρόθεσμα το χρηματοοικονομικό σύστημα δημιουργώντας πρωτοφανή ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας, μακροπρόθεσμα όμως οδήγησε σε μεγάλη νομισματική αστάθεια και συντέλεσε στην πρωτοφανή συσσώρευση πλούτου στα χέρια του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου.

Τα χρηματοδοτικά ή χρηματοοικονομικά προϊόντα όπως τα ομόλογα, οι ομολογίες, τα αμοιβαία κεφάλαια, τα παράγωγα και αξιόγραφα όπως οι μετοχές δεν είναι χρήμα διότι δεν αποτελούν ευρέως αποδεκτό μέσο συναλλαγών και πληρωμών. Η έμφυτη απληστία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου οδήγησε στην τεράστια διασπορά σύνθετων χρηματοοικονομικών προϊόντων υψηλού ρίσκου στην παγκόσμια οικονομία πυροδοτώντας την βαθειά  οικονομική κρίση που βιώνουμε σήμερα.

Το χρήμα σαν χρέος

Τελικά, πώς δημιουργείται το χρήμα; Ποιος το δημιουργεί; Πώς αποφασίζεται πόσα χρήματα θα δημιουργηθούν; Πόσα χρήματα υπάρχουν στον κόσμο; Τι είναι ο πληθωρισμός, τι είναι ο ρυθμός ανάπτυξης και πώς συνδέονται αυτά μεταξύ τους; Τι είναι το εθνικό χρέος; Πώς είναι δυνατόν, όλα τα κράτη να έχουν εθνικά χρέη; Πού χρωστάνε;

Γιατί διαβάζουμε συχνά ότι η Αμερική κάνει πολέμους για να βοηθήσει την οικονομία της ξοδεύοντας χρήματα στα όπλα; Γιατί δεν βελτιώνεται και η δική μας οικονομική κατάσταση όταν ξοδεύουμε άσκοπα τα χρήματα; Πώς είναι δυνατόν όλοι, οι απλοί άνθρωποι, οι εταιρίες και οι κυβερνήσεις που με την εργασία τους παράγουν όλο τον πραγματικό πλούτο, να είναι χρεωμένοι στις τράπεζες, δηλαδή σε αυτούς που απλά διαχειρίζονται τον πλούτο;
Γιατί δεν αρέσει στις τράπεζες να εξοφλούμε νωρίτερα το δάνειο μας και μας χρεώνουν πρόστιμα; Δεν θέλουν να πάρουν πίσω τα λεφτά τους για να τα ξαναδανείσουν;
Ποια είναι η διαφορά της τράπεζας και του τοκογλύφου; Και οι δύο δανείζουν έντοκα, έτσι δεν είναι; Ο τοκογλύφος δανείζει τα δικά του χρήματα. Η τράπεζα; Γιατί κάθε οικολογική προσπάθεια αποτελεί άσκηση ματαιότητας στην σημερινή κοινωνία; Τι είναι αυτό που καθιστά αναπόφευκτη την καταστροφή του πλανήτη; Δεν φτάνουν οι φυσικοί πόροι για όλους; Τι σημαίνει “κραχ”; Γιατί είναι μαθηματικά αναπόφευκτος ο ερχομός μιας παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης, πιθανότατα χειρότερης από αυτήν του 1929; Πού οφείλεται η σημερινή κρίση και πόσο φρικτά ειρωνικό είναι να δίνουν οι κυβερνήσεις τα χρήματα των φορολογούμενων πολιτών (σε μορφή οικονομικής βοήθειας) στις τράπεζες για να “ορθοποδήσουν”;
Το Χρήμα ως Χρέος μας εξηγεί απλά, ουσιαστικά και με έναν απλοϊκό ευκολονόητο τρόπο πως λειτουργεί το μονεταριστικό σύστημα, το πως ξεκίνησε η όλη δημιουργία του και μας ξεκαθαρίζει το πόσο δύσκολο είναι να συνεχίσει να λειτουργεί με τους ίδιους ρυθμούς..

Watch live streaming video from freeandrealtv at livestream.com

Σελίδα δημιουργού: www.moneyasdebt.net

http://kepparou.blogspot.gr/2012/06/blog-post_3292.html 

ΟΙ ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΕΧΟΥΝ ΤΥΠΩΣΕΙ 6 ΤΡΙΣ.$ ΑΠΟ ΤΟ 2008!

ΚΙ ΟΜΩΣ Η ΕΚΤΥΠΩΣΗ ΠΡΟΣΘΕΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΑΡΜΑΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ!

Οι 4 μεγάλες κεντρικές τράπεζες του πλανήτη έχουν ήδη διοχετεύσει στην αγορά 6 τρισ. δολάρια από το 2008 και προβλέπεται να συνεχίσουν να τυπώνουν χρήμα, σε μια κατάσταση που πιθανότατα θα μεταμορφώσει πλήρως τη σχέση ανάμεσα στις κεντρικές τράπεζες, που επί χρόνια μάχονταν δυναμικά για την ανεξαρτησία τους, και τις κυβερνήσεις.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ του CNBC, καθώς οι πλούσιες οικονομίες βουλιάζουν όλο βαθύτερα σε ύφεση, πιεσμένες από έναν ακόμη κύκλο χρηματοοικονομικής και τραπεζικής κρίσης και αναποφασιστικότητας στην αμερικανική αγορά εργασίας, όλες οι ελπίδες στρέφονται και πάλι στην αμερικανική Federal Reserve, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Bank of England και την Bank of Japan, για να σταθεροποιήσουν την κατάσταση.

Το χρήμα κυβερνά τον κόσμο. Και ποιος κυβερνά το χρήμα;...

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης (press-gr)

Φωτό: Το νόημα του ναζιστικού
χαιρετισμού

 «Απ΄τη στιγμή που μπορώ να ελέγχω το χρήμα ενός κράτους, μου είναι αδιάφορο ποιος φτιάχνει τους νόμους», έλεγε ο M. A. Rothschild και επαληθεύτηκε σύντομα, αφού το πρώτο πράγμα που έκαναν μόλις ανήλθαν στην εξουσία, ακόμη και οι δήθεν εχθροί των εβραιοσιονιστών τραπεζιτών, οι Μουσολίνι και Χίτλερ, ήταν η ιδιωτικοποίηση των τραπεζών.
Ο L. Thurow, πρώην πρύτανης στο ΜΙΤ της Μασαχουσέτης και σύμβουλος του προέδρου Κλίντον, στο βιβλίο του «Πυραμίδα του Πλούτου» (Εκδόσεις Λιβάνη Αθήνα. 2000), έγραφε πριν μια δεκαετία περίπου: «Ο μεγάλος πλούτος επιτρέπει σε κάποιον να προσλαμβάνει, να απολύει, να προάγει και να υποβιβάζει άλλα ανθρώπινα όντα… Εκείνοι, που έχουν μεγάλο πλούτο μπορούν να ελέγχουν το φυσικό και ανθρώπινο περιβάλλον γύρω τους. Εκείνοι, που δεν έχουν πλούτο είναι...
υποχρεωμένοι να προσαρμόζονται στο περιβάλλον τους». Ρεαλιστικότατη θέση, με μια προϋπόθεση, ότι, όλοι οι άλλοι που δεν έχουν τεράστιο πλούτο και αποτελούν το 99% του παγκόσμιου πληθυσμού, θα συμπεριφέρονται αιωνίως σαν εύπλαστες μάζες ημιμαθών εκτεθειμένων στη δημαγωγία, οι οποίοι δεν θα μπορούν να προσδιορίσουν οι ίδιοι τις ανάγκες τους και όταν πρόκειται για το ατομικό και συλλογικό συμφέρον τους, θα συγχέουν «τα υπέρ τους με τα κατά τους».