
Οι βασανιστές και οι δήμιοι δεν έχουν χρώμα, εθνικότητα, θρησκεία. Από τις φυλακές Σακράν της Τουρκίας όπου βιάζονται κατ’ εξακολούθηση ανήλικοι Κούρδοι κρατούμενοι μέχρι τα διαβόητα κελιά των φυλακών Αμπού Γκράιμπ της Βαγδάτης κι από τον κόλπο του Γκουατάναμο όπου το 2002 οι ΗΠΑ μετέφεραν εκεί τους πρώτους κρατούμενους –αλυσοδεμένους και με κουκούλες στο κεφάλι- του πολέμου «κατά της τρομοκρατίας», μέχρι τις φυλακές του Έβιν στο Ιράν και τις μυστικές φυλακές της Δαμασκού, ο βασανιστής έχει το ίδιο πρόσωπο, τα ίδια ανθρωπόμορφα χαρακτηριστικά και ενεργεί πάντα με τον ίδιο και τον αυτό τρόπο.
Ο δήμιος Πιλέ στη «Βλάβη» του Φρήντριχ Ντύρενματ ήταν ιδιαίτερα σιωπηλός στις κοινωνικές συναθροίσεις και απέφευγε επιμελώς να δείχνει την επαγγελματική του ταυτότητα. Το ίδιο πράττουν και όλοι οι μικροί και μεγάλοι δήμιοι που μας περιτριγυρίζουν. Εφαρμόζουν σιωπηλά το αξίωμα της επαγγελματικής τους ιδιότητας: Ο άνθρωπος στη φυλακή παύει να είναι άνθρωπος.