1967 και 1973: Εκκλησία και χούντα – οι δυο όψεις

Το ποστ αυτό χαρίζεται ειδικά στον από τροχαίο «χαμένο» – το πιθανότερο δολοφονημένο -  π. Τιμόθεο Λαγουδάκη, τον ανεξάντλητο αγωνιστή π. Γεώργιο Πυρουνάκη

και τον εξορισμένο στη Γυάρο αγωνιστή Νίκο Ψαρουδάκη!

Όσοι είναι σχετικοί με τον αντιδικτατορικό αγώνα ξέρουν τι εννοώ. Βεβαίως ισχύουν και τα λόγια του π. Γ. Μεταλληνού: ««Δυστυχώς, οι ιεράρχες δεν ετήρησαν δημοκρατική στάση και δεν αφουγκράστηκαν τους παλμούς του λαού κατά την περίοδο της δικτατορίας, όπως το έπραξαν -με πολλούς τρόπους- οι απλοί παπάδες. Το μεγάλο έγκλημα της Ιεράς Συνόδου ήταν που δεν πήγε σύσσωμη στο Πολυτεχνείο. Αν το έκανε, η εξέλιξη θα ήταν βέβαια πολύ διαφορετική»[1].

Η δράση του Διακόνου Τιμοθέου Λαγουδάκη

 Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΙΛΑΕΙ ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Το άρθρο της εφημερίδος σας με αναφορά στον μακαριστό Διάκονο π. Τιμόθεο Λαγουδάκη, στην εποχή της Δικτατορίας, με γύρισε πολλά χρόνια πίσω, στα φοιτητικά μας χρόνια, στα χρόνια που αγωνιζόμαστε για να αποκτήση και πάλι η Πατρίδα μας την πορεία που την έκανε από τα πανάρχαια χρόνια να ξεχωρίζη από όλα τα έθνη, κι ας ήταν αυτά υπερδυνάμεις (όπως οι Πέρσες) και εκείνη μικρή, αλλά όχι ασήμαντη, όπως κατήντησε σήμερα.

Το τραγικό είναι πως οι τότε αγώνες δεν έπιασαν τόπο, αφού η Πατρίδα μας κατήντησε πιά όχι μόνο ασήμαντη αλλά και περίγελως της οικουμένης, από τα έργα και τις ημέρες των τάχα δημοκρατών που μας κυβέρνησαν στα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Τον π. Τιμόθεο τον γνώρισα το 1968 όταν ο πατέρας μου π.Εμμανουήλ ‒Προϊστάμενος τότε του Ναού του Αγίου Νικολάου Πευκακίων Αθηνών   (οδού Ασκληπιού) ‒τον κάλεσε από την Κρήτη για να σπουδάση και να υπηρετήση ως Διάκονος του Ναού αυτού. Από το 1971 συνυπηρετήσαμε στον ίδιο Ναό, και οι δύο Διάκονοι.