Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΙΛΑΕΙ ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Το τραγικό είναι πως οι τότε αγώνες δεν
έπιασαν τόπο, αφού η Πατρίδα μας κατήντησε πιά όχι μόνο ασήμαντη αλλά
και περίγελως της οικουμένης, από τα έργα και τις ημέρες των τάχα
δημοκρατών που μας κυβέρνησαν στα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Τον π. Τιμόθεο τον γνώρισα το 1968
όταν ο πατέρας μου π.Εμμανουήλ ‒Προϊστάμενος τότε του Ναού του Αγίου
Νικολάου Πευκακίων Αθηνών (οδού Ασκληπιού) ‒τον κάλεσε από την Κρήτη
για να σπουδάση και να υπηρετήση ως Διάκονος του Ναού αυτού. Από το 1971
συνυπηρετήσαμε στον ίδιο Ναό, και οι δύο Διάκονοι.
Ο π. Τιμόθεος ήταν 11 χρόνια μεγαλύτερός
μου, αλλά στο Πανεπιστήμιο ήταν μόνο ένα έτος πριν από μένα. Η
συνεργασία μας ήταν αδελφική και με απόλυτη αρμονία. Είμαστε ταυτόσημοι
στο ότι η Εκκλησία πρέπει να έχη αποφασιστικό ρόλο στη ζωή των
χριστιανών, στην καθημερινή τους ζωή, και όχι μόνο μέσα στο Ναό.
Πριν ακόμη αρχίσουν οι πρώτες
οργανωμένες φοιτητικές αντιδράσεις εναντίον της δικτατορίας, ο π.
Τιμόθεος παρακινούσε τους φοιτητές της Θεολογικής να αντιδράσουν,
εκινείτο δε με άνεση, γιατί, σαν κληρικός, δεν μπορούσε να χαρακτηρισθή
κομμουνιστής και η ζημιά που έκανε στο καθεστώς ήταν μεγαλύτερη.
Παρά ταύτα, είχε κληθεί αρκετές φορές
στην Ε.Σ.Α. σε ανάκριση από τον γνωστό Χατζηζήση αλλά και τον
Θεοφιλογιαννάκο, τους δε διαλόγους, που είχε με αυτούς, τους υπαγόρευε
σε μένα, γιατί δακτυλογραφούσα, και, κατόπιν, έδινε τις
δακτυλογραφημένες σελίδες στους δημοσιογράφους για να γνωστοποιηθούν από
τους ραδιοσταθμούς του εξωτερικού.
Στις μοναδικές φοιτητικές εκλογές
24-11-1972 τον ψηφίσαμε 43 φοιτητές και στην καταμέτρηση βρέθηκαν μόνο
28 ψήφοι! Ευθύς, έγραψε Πρακτικό ψηφοφόρων, το οποίο υπογράψαμε όλοι,
όσοι τον είχαμε ψηφίσει. Πολλά παρόμοια Πρακτικά είχαν συνταχθεί από
φοιτητές διαφόρων Σχολών το Πρακτικό, όμως του π. Τιμοθέου ήταν το
μοναδικό που δόθηκε στη δημοσιότητα γιατι απαιτούσε τόλμη, και
δημοσιεύθηκε πρωτοσέλιδο στο «Βήμα» Κυριακή πρωί 26-11-1972!
Στις ημέρες του Πολυτεχνείου είχε
γνωρισθεί με τη φοιτήτρια τότε Μαρία Δαμανάκη και πηγαινοερχόταν αρκετές
μέρες πριν τις 17 Νοεμβρίου 1973 στο Πολυτεχνείο, μεταφέροντας φάρμακα
και είδη πρώτης ανάγκης στους έγκλειστους φοιτητές.
Αποτέλεσμα αυτής της δραστηριότητός του
ήταν να απαγορεύση η Γενική Ασφάλεια την εις πρεσβύτερον χειροτονία του
στον Ναό μας , παρ’ ότι όλα ήσαν έτοιμα ‒είχαμε ετοιμάσει και τρεις
εκατοντάδες χειρόγραφες προσκλήσεις‒ και παρά το γεγονός ότι οι
υπηρετούντες στο Ναό είχαμε μεταβεί εν σώματι στην Αρχιεπισκοπή για να
παρακαλέσουμε να επιτραπή η χειροτονία και να μη γίνη στην Κρήτη, όπως
είχε αποφασίσει η Ασφάλεια, για να αποτρέψη αντιστασιακό συλλαλητήριο
στην καρδιά της Αθήνας με την αφορμή της χειροτονίας.
Αρνήθηκε να χειροτονηθή στην Κρήτη και
έφυγε από τη ζωή Διάκονος , αφού λίγο πριν τη μεταπολίτευση σκοτώθηκε σε
τροχαίο στις 25 Μαϊου 1974! Η Εκκλησία με τον π. Τιμόθεο Λαγουδάκη, και
με πολλούς άλλους κληρικούς, αντιστάθηκε στη δικτατορία. Το ίδιο πρέπει
να κάνη πάντοτε, γιατί και σε δημοκρατίες απειλείται η ακεραιότητα του
ανθρωπίνου προσώπου, όπως απειλείται και σήμερα, που οι πολιτικοί μας
δεν έχουν ούτε ιδανικά ούτε αυταπάρνηση. Η αξίωση να μιλάη η Εκκλησία
στη δικτατορία αλλά να σωπαίνη στη φαύλη δημοκρατία είναι μεγάλη
πολιτική πονηρία. ΄Η μάλλον, είναι η πιο βίαιη επιβολή δικτατορίας
εναντίον του εξοχήν χώρου της ελευθερίας, που είναι η Εκκλησία!
Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
Πρωτοπρεσβύτερος
Σημ.: Ο π. Βασίλειος Ε.Βολουδάκης
είναι Προϊστάμενος του Ι.Ν. Αγ. Νικολάου Πευκακίων και τέως Σχολάρχης
του Εκκλησιαστικού Λυκείου Αθηνών
Το άρθρο δημοσιεύθη στην Εφημερίδα "Παρασκευή+13" στις 26 Νοεμβρίου 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου