Πέρασαν 2 χρόνια από το 1ο μνημόνιο. Δυο ολόκληρα χρονια που οι απλοί άνθρωποι που πηραν είδηση τι παίζεται βγήκαν στο δρόμο. Κι από τοτε έγιναν τόσα και τόσα. Τεράστιες διαδηλώσεις. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν λέγοντας μεγαλα ή μικρότερα ΟΧΙ, και συγκρούστηκαν με το σύστημα που τους σκότωνε . Δεκάδες χιλιάδες απο αυτούς πάτησαν το πόδι τους στα πεζοδρόμια και φώναξαν συνθήματα για πρώτη φορά. Χιλιάδες άρθρα, έρευνες, μελέτες, οικονομικές αναλύσεις, ποιητικά λογοτεχνικα κείμενα που "είδαν", σκέφτηκαν και μίλησαν με όλους τους τρόπους. Οποιος ενδιαφερόταν να δεί είδε.
Κι όμως υπήρχαν κάποιοι κι ακόμη υπάρχουν που δεν έκαναν το βήμα. Που δε δήλωσαν παρόντες πουθενα. Που το μόνο που βρήκαν να κάνουν ή να πουν και να "δηλώσουν" ήταν η συμπόνοια, η θλίψη, ο οίκτος τους και τίποτα άλλο. Και ποιοι ήταν αυτοί; Οι καλλιτέχνες...
Φυσικα δε μιλάω για όλους. Υπήρξαν πολλοι που γρήγορα κινητοποιήθηκαν και συμμετείχαν και στις διαδηλώσεις και σε διάφορες πρωτοβουλίες που έγιναν. Κάποιους τους συνάντησα και στο δρόμο σε κρίσιμες μέρες ακόμη και με πρόχειρες μάσκες για τα δακρυγόνα. Οι πολλοί όμως έμειναν απ' έξω και δεν υπάρχει κανενας λόγος πια να μη μιλάω γι αυτό. Κι έμειναν απ' έξω όχι γιατί δεν ένοιωσαν τι συμβαίνει. Αλοίμονο, τι καλλιτέχνες θα ήταν αν δεν μπορούσαν έστω και λίγο να ταυτιστούν;
Εμειναν απ'έξω από υπολογισμό, από ανησυχία ή φόβο μήπως αυτό επηρρεάσει τη "δουλειά", τις δημόσιες σχέσεις, τη σχέση με την τηλεόραση και τα ΜΜΕ, με τους φίλους πολιτικούς- που τωρα ήταν στην κυβέρνηση- που απόκτησαν τόσα χρόνια στη μικρή Ελλάδα όπου όλοι μια παρεα είμαστε. Που όμως αυτοί οι "φίλοι πολιτικοί" και οι συνεργάτες τους στα μέσα είχαν πάρει την απόφαση να πουνε ψέματα, να κρύψουν αλήθειες, να επιτεθούν στο λαό, να τον βάλουν στη γωνία και να τον ενοχοποιήσουν, και τελικά να τον ισοπεδώσουν με ένα τρόπο που κανείς δε φανταζόταν, διαλύοντας και το κορμί και την ψυχή και το πνεύμα του.
Κι όμως η μεγάλη μάζα των καλλιτεχνών δε μίλησε. Η κι αν μίλησε ψέλισε απλά γενικολογίες και απόφυγε να παρει καθαρή θέση. Οι διάσημοι, και επομένως "τακτοποιημένοι" ή πλούσιοι καλλιτεχνες, στην τεράστια πλειοψηφία τους σωπαίνουν ακόμη. Παρα την ιδιοφυία, την ευαισθησία, το ενστικτο και την κριτική ικανότητα με τα οποία σίγουρα είναι προικισμένοι.
Εν όψει των εκλογών, οι Έλληνες πολίτες οφείλουν να μην ξεχάσουν όλους όσους τους οδήγησαν στην εξαθλίωση. Οφείλουν να θυμηθούν κάθε τους ψέμα, κάθε τους αντιλαϊκή πράξη, κάθε «δολοφονία» του μέλλοντος μας…
