Ένα blog για ζόρικους καιρούς...

Ένα blog για ζόρικους καιρούς... τους δικούς μας...

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Το χειροκρότημα

Του Γιώργου Γκρίλη

Κυριακή μεσημέρι στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα... Στο 'απόρθητο κάστρο της Χρυσής Αυγής'. Εκεί που η Παιδική Χαρά είναι (ακόμη!)  σφραγισμένη με λουκέτο και, όπως πρόσεξε η Σοφία, οι κούνιες, ακόμη και το δάπεδο της Παιδικής Χαράς είναι ξηλωμένα - ένας χώρος λεηλατημένος για να μην μπορούν να παίζουν τα παιδάκια των μεταναστών... Τόση μισανθρωπιά...

Την Κυριακή όμως κάτι άρχισε να αλλάζει... Το Θέατρο του Νέου Κόσμου (όνομα και πράγμα!) έστησε παράσταση για όλα τα παιδιά 'ανεξάρτητα από την καταγωγή τους'. Ήμασταν κι εμείς εκεί... Και πολύς - πολύς κόσμος ακόμη! Και πολλά - πολλά παιδάκια! Όχι όμως πολλά μεταναστάκια...

Ίσως γιατί δεν τους είναι εύκολο (ακόμη) να κυκλοφορούν άφοβα στη γειτονιά τους! Ίσως γιατί τους φόβισαν οι 4 - 5 διμοιρίες ΜΑΤ που υπήρχαν εκεί (ναι, για μία παιδική παράσταση!) Ίσως γιατί την ίδια ώρα είχαν καλέσει σε αντισυγκέντρωση οι 'κάτοχοι του λουκέτου της Παιδικής Χαράς' (πως αλλιώς να εξηγηθεί ότι το κεντρικό πανώ της συγκέντρωσης βρισκόταν εντός της;) 'ενάντια σε όσους βρίζουν τον Άγιο Παντελεήμονα'... Εννοούσαν εμάς που μαζευτήκαμε να παρακολουθήσουμε μία παιδική παράσταση, προφανώς!


Μαζεύτηκαν καμιά 15αριά όλοι κι όλοι... Αφού προσπάθησαν, ανεπιτυχώς, με άναρθρες κραυγές να ματαιώσουν την παράσταση, κατά η διάρκειά της επιχειρούσαν να την μποϋκοτάρουν φωνάζοντας (εξίσου άναρθρα) 'Αίσχος'! Το Αίσχος ήμασταν όλοι εμείς που παρακολουθούσαμε την παιδική παράσταση... Η Αθωότητα εχθρός του Φόβου λοιπόν... Σε κάθε Αίσχος τους απαντούσαμε με το μόνο όπλο που διαθέταμε εκείνη τη στιγμή, ένα όπλο που αβίαστα προέτεινε ο δείκτης του πολιτισμού και της ανθρωπιάς μας, ένα όπλο που, όπως αποδείχθηκε, ήταν ακαταμάχητο: ένα διαρκές, παρατεταμένο, βγαλμένο από την ψυχή μας μέσα χειροκρότημα! (Τα παιδιά, που δεν είχαν καταλάβει τι γινόταν off stage, ρωτούσαν γιατί χειροκροτάμε στο μέσο της παράστασης. Τους απαντούσα ότι χειροκρατάμε επειδή μας αρέσει η παράσταση κι επειδή νιώθουμε πολύ όμορφα που χαιρόμαστε ελεύθεροι τον Κυριακάτικο ήλιο και χειροκροτούσαν κι αυτά με την καρδιά τους - κι ας έπεφτε ο ήλιος πάνω τους κι είχε ιδρώσει τα μέτωπά τους...)

Η ίδια η παράσταση (‘Το μεγάλο μπλουμ του Μπρίλη’) ήταν μία θαυμάσια αλληγορία για τη μετανάστευση, την περιπέτεια της ζωής και την αλληλεγγύη. Άξιζε το χειροκρότημά μας 1000%! Ένα χειροκρότημα που το έλαβε εξίσου αβίαστα και στο τέλος της παράστασης. Εκεί που, κυριολεκτικά, έγινε το ‘χάνει η μάνα το παιδί’! Και το εννοώ: ήταν τέτοιος ο ‘χαμός’ που ακολούθησε τις φωτογραφήσεις μετά, που… χάσαμε το Γιάννη! Ναι! Σε ένα λεπτό μέσα! Κι εκεί που (κάτωχροι) τον ψάχναμε φωνάζοντας στο πλήθος, είδα ένα ζευγάρι να τον φέρνει σ’ εμένα! ‘Θα τον ανεβάζαμε στα σκαλιά της εκκλησίας’ μου είπε χαμογελώντας η κοπελιά…  Το βρήκα πολύ ταιριαστό: ο Θεός δεν αφήνει τα παιδιά του να χαθούν, αλλά τη ζητάει και τη δική μας αγκαλιά! Η αλληλεγγύη το όπλο του Θεού!...

Και των ανθρώπων! Προπαντός των πλέον αναγκεμένων… Και των ‘χαμένων’…

Φύγαμε (με την ψυχή μας να ψηλώνει κατά τι) ανανεώνοντας το ραντεβού μας για το ερχόμενο Σάββατο: θα πάμε εκεί με τα παιδιά μας, να παίξουν και να δημιουργήσουν,  να κάνουν φίλους και να μας οδηγήσουν… Στην ανθρωπιά μας… Στην ξεχασμένη μας πατρίδα… Αυτή που δεν γνωρίζει σύνορα – μόνο φίλους, αγκαλιές και χαρά!

Και (επιτέλους) να καθαρίσουμε τις πόλεις μας από το Φασισμό και το Φόβο! Επιτέλους, να ανακαταλάβουμε την πόλη μας!

left.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου