'Κάλλιο
αργά παρά ποτέ…’ Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη όταν προχθες άκουσα τα
νέα. Επιτέλους λειτούργησε η Δικαιοσύνη, επιτέλους υπήρξε η πολιτική
βούληση, επιτέλους άνοιξαν τα αρμόδια μάτια και είδαν αυτό που έβλεπε,
αυτό που βίωνε η κοινωνία τα τελευταία τρία χρόνια: ότι η Χ. Α. ήταν
μία λυκοσυμμορία με την προβιά του κόμματος. Και μετά με κύκλωσαν τρίτες και τέταρτες σκέψεις. Τι ήταν αυτό που κρατούσε τα αρμόδια μάτια ερμητικά κλειστά χρόνια τώρα; Και τι ήταν αυτό που (επιτέλους) τα άνοιξε;
Νομίζω θα κόμιζα γλαύκας εν Αθήναις αν έλεγα ότι το Ναζιστικό θηρίο το εξέθρεψε η Μνημονιακή πολιτική που διέλυσε τον κοινωνικό ιστό, ταπείνωσε το εθνικό αίσθημα και δημιούργησε στρατιές ανέργων, αστέγων, νέων φτωχών, κυρίως όμως γιγάντωσε στο σώμα, το μυαλό και το βλέμμα της κοινωνίας μία αίσθηση αδικίας – που αναζήτησε τη διέξοδό της για ένα μεγάλο μέρος συνανθρώπων μας στους Ρομπέν της χαμένης πατρίδας που (υποτίθεται πως) ήταν η Χ. Α. Ο έλληνας νοικοκυραίος δεν ξύπνησε μία ωραία Δευτέρα φασίστας! Βεβαίως το μικρόβιο του φασισμού είχε ήδη δηλητηριάσει το αίμα ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας, μόνο που ήταν καλά κρυμμένο πίσω από το βόλεμα και τον παρτακισμό της χλιδής που προηγήθηκε της κρίσης. Όμως ας μην ξεχνάμε πως οι διαρροές προς τη Χ.Α. υπήρχαν και εξ ευωνύμων. Κι ότι αυτό που εν τέλει μετέτρεψε τον σινάμενο κουνάμενο απολιτίκ κώλο της παραλιακής σε ‘τιμωρό του σάπιου συστήματος’ ήταν η πρωτοφανής για καιρούς ειρήνης επίθεση που δέχτηκε το σύνολο της κοινωνίας από μία ελίτ, η οποία συνέχιζε κανονικά την κερδοφορία της ακόμη κι όταν τα πάντα γύρω της είχαν καταρρεύσει. (Αυτό ας το κρατήσουμε, θα μας είναι ιδιαίτερα χρήσιμο όταν θα χρειαστεί να σκεφτούμε το διά ταύτα).
Εξίσου κοινός τόπος μου μοιάζει η διαπίστωση ότι η Χ. Α. υπήρξε ιδιαίτερα βολική λύση σ’ αυτή την ελίτ που την γέννησε ως απειλή – μέχρι και για κυβερνητικός εταίρος προαλείφονταν μέχρι πριν καμιά εβδομάδα! Ήταν μία οργάνωση που συσσώρευε την οργή του κόσμου βάζοντας πλάτες στο κεφάλαιο – κι αυτή ήταν μία τεράστια υπηρεσία στο σύστημα. (Σε συγκέντρωση της Χ.Α. στο Πέραμα, αφού κατονομάστηκαν το ΚΚΕ, η αριστερά και ο συνδικαλισμός εν γένει ως οι κυριότερες αιτίες της παρακμής των λιμανιών, ακούστηκε η φράση: ‘να παλέψουμε μαζί με τους εφοπλιστές’! Νομίζω είναι ενδεικτική της ‘αντισυστημικότητας’, αλλά και των υπηρεσιών που πρόσφερε η οργάνωση…) Η Χ. Α. χρησιμοποιήθηκε από το σύστημα ως ο αναχαιτιστικός βραχίονας της οργής του κόσμου όχι μόνο προς την αριστερά, αλλά και ενάντια στην ανάγκη υπέρβασης της διαχωριστικής γραμμής αριστεράς – δεξιάς, όπως αυτή εκφράστηκε στο Σύνταγμα των αγανακτισμένων. (Στο οποίο σημειωτέον η Χ.Α. δεν είχε τόπο να σταθεί – άσχετα με το τι λένε όσοι επιχειρούν να το αμαυρώσουν και που προφανώς δεν ήταν εκεί…)
Μια χαρά βόλευε το σύστημα να στοχοποιούνται οι φτωχοί μετανάστες, όταν μας επιτίθεται η (εγχώρια και μη) οικονομική ελίτ! Μια χαρά βόλευε το σύστημα (και τη θεωρία των 2 άκρων – μην τα ξεχνάμε αυτά) το εμφυλιακό κλίμα αριστεράς – δεξιάς που είχε ως σημαία η οργάνωση! Μια χαρά βόλευε το σύστημα η αγαστή συνεργασία αστυνομίας και Χ.Α. (ακόμη και την επομένη της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα!) ενάντια στην κοινωνία που προσπαθούσε να σηκώσει κεφάλι! Μια χαρά βόλευε το σύστημα ο μπαμπούλας που έδερνε, τραμπούκιζε και σκότωνε αριστερούς, πένητες, ομοφυλόφιλους, διαφορετικούς και άφηνε τους ισχυρούς να κάνουν τη δουλειά τους – αν δεν έκανε υπόγειες business μαζί τους.
Βεβαίως προκύπτει το ερώτημα ‘αφού τους εξυπηρετούσε, γιατί να τελειώνουν μαζί της;’ Νομίζω για μία σειρά από λόγους, ο κυριότερος εκ των οποίων έχει να κάνει με το παραφούσκωμα των φουσκωτών: η Χ.Α. τον τελευταίο καιρό έδειχνε ότι δεν βολευόταν πια στο ρόλο της καπιταλιστικής μαριονέτας στην οποία την προόριζαν όσοι άρχισαν να τη φουσκώνουν. Στο Μελιγαλά έφτασε να δαγκώσει το χέρι που την έθρεφε απειλώντας ευθέως να πάρει τη θέση του χαλίφη στη δεξιά πολυκατοικία. Στο Κερατσίνι έκανε ένα ακόμη πιο ολέθριο σφάλμα: σκότωσε! Και μάλιστα έναν Έλληνα! Βεβαίως δεν ήταν η πρώτη φορά που (σύμφωνα με το ισχύον κατηγορητήριο τουλάχιστον) η Χ.Α. σκότωνε. Αλλά μέχρι τώρα η δολοφονική της δράση περιοριζότανε στους ξένους. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα σηματοδοτούσε τη διάθεση της οργάνωσης να κηρύξει στη χώρα εμφύλιο πόλεμο! Και αυτό ήταν κάτι που ούτε η μνημονιακή κυβέρνηση, αλλά ούτε και η Τρόικα θα ήταν δυνατόν να το επιθυμούν καθώς θα είχε απρόβλεπτες συνέπειες. Ένα πιθανό κουκούλωμα εξ άλλου μίας τέτοιας δολοφονίας θα άφηνε τη χώρα μας απολύτως έκθετη στο εξωτερικό – τη στιγμή ειδικά που ετοιμάζεται να αναλάβει την Προεδρία του Συμβουλίου της Ε.Ε. Και τέλος ας μην ξεχνάμε ότι το μετά την αξιολόγηση της τρόικας, το Νοέμβριο, θα ληφθεί η απόφαση για το τρίτο πακέτο διάσωσης της Ελλάδας, κάτι που πιθανότατα θα συνοδευτεί από ένα ωραιότατο νέο Μνημόνιο, σύμφωνα με το Reuters.
Θα χρειαστεί η μνημονιακή κυβέρνηση κάτι πολύ περισσότερο από την ‘καλή της πίστη’ (την οποία, ως γνωστόν, δεν διαθέτει) για να φορέσει στην πλάτη μας ακόμη ένα Μνημόνιο, τη στιγμή μάλιστα που πανηγυρίζει (μόνη της) το success της story.
Ο θάνατος της Χ.Α. μέλλει να αποδειχθεί ακόμη πιο συμφέρον στην κυβέρνηση κι από την ίδια της τη δράση: ελέω Θέμου και MEGA, ο Σαμαράς θα γίνει ο Απόλυτος ηγέτης - τύφλα να ‘χει ο δικαστής Dread, ένα πράγμα! Και φυσικά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό από όσους ‘έκαναν την επανάστασή τους’ ψηφίζοντας Χ.Α. ήδη έχει ξεκινήσει τη μεγάλη επιστροφή στο γαλάζιο μαντρί.
Τόσο απλά λοιπόν τα πράγματα; Ξεμπερδέψαμε; Όχι. Είχαμε αφήσει μία υποσημείωση ανοιχτή: το φασισμό, αν δεν τον γεννάει, τον θρέφει η φτώχια και η αδικία. Όσο αυτές οι αιτίες αντί να εκλείπουν γιγαντώνονται, όσο η κοινωνία δεν καταφέρνει να συντονίσει τις δυνάμεις της και δεν ανακαλύψει γέφυρες να ενώσει τα διεστώτα της απέναντι στη λαίλαπα που μας έχει ισοπεδώσει κι όσο δεν ανοίγει η ίδια το δρόμο για τη ρήξη και την ανατροπή, αλλά προσμένει σωτήρες, το θηρίο θα γίνεται Λερναία Ύδρα: ένα κεφάλι θα κόβεται, δύο θα φυτρώνουν – και θα ανοίγονται δεκάδες…
Very Round
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου