Κοσμοϊστορικά τα γεγονότα που διαδραματίζονται αυτό τον καιρό στην χώρα μας. Το Σύνταγμα γίνεται κουρέλι, τα προεδρικά διατάγματα της κατοχής υπογράφονται στο Βερολίνο και τυπικά πια, κι ο κόσμος βουβός κι ασάλευτος παρακολουθεί μη μπορώντας να φέρει βόλτα την πείνα του και την ανέχεια του. Προσπαθεί να προστατευτεί από την ομοβροντία, των φόρων και των χαρατσιών καθώς βλέπει για άλλη μια φορά τα νιάτα του να παίρνουν τον δρόμο της ξενιτιάς.
Το πολιτικό σύστημα γελοιοποιείται συναγωνιζόμενο για το σκήπτρο της βασίλισσας του κακοστημένου καρναβαλιού. Θα βάλει ίσως μέσα κάποιους για ξεκάρφωμα αλλά ούτε κουβέντα για επιστροφή των κλεμμένων.
Η φορολόγηση του πλούτου εξαντλείται στην μικρή ιδιοκτησία, στα χωράφια και στα αυτοκίνητα των 2000 cc που οι κρατούντες παρακίνησαν την μέση οικογένεια να αγοράσει στο πρόσφατο παρελθόν.
Οι συνεταίροι της συγκυβέρνησης αναιρώντας μέχρι κεραίας τις υποσχέσεις της θερινής εκλογικής αναμέτρησης ολοκληρώνουν το έργο της καταστροφής και της υποδούλωσης που ξεκίνησε το ελληνόπουλο της διασποράς από την Minnesota.
Η αντιπολίτευση αρκείται στο να τα πει βερμπαλιστικά και να περιμένει στωικά να γίνει αργά ή γρήγορα κυβέρνηση σε μια νέα καμένη γη.
Σ’ αυτή την χώρα, πρώτα εξασφαλίζεις το άλλοθι της αναίρεσης των υπεσχημένων κι ύστερα αναλαμβάνεις την διακυβέρνηση της.
Σ’ αυτό τον ζόφο ο Καμένος ελπίζει σε μέτωπο μ’ αδιευκρίνιστο εταίρο, το ΚΚΕ σε επανάσταση κατά τας γραφάς, η Χρυσή Αυγή μπας και δείρει καμιά γκόμενα ή μετανάστη κι ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά το «αυτοί είναι οι στόχοι πιάσε τους με όποια πολιτική θέλεις» του Schäuble, ευελπιστεί, μετέωρος μεταξύ του προπατορικού τραύματος του 4% και της πιθανής μελλοντικής διακυβέρνησης του, να φορολογήσει αλλά Hollande τον ημεδαπό πλούτο της «εθνικής ελίτ».
Αγνοεί, βέβαια, ότι τα ντόπια παλικάρια κι οι οπλαρχηγοί του πλούτου δεν είναι παρά μικροί κι ανίσχυροι dealers και φιλιππινέζες των πολυεθνικών κολοσσών των εταίρων μας όπως η Siemens, η Hochtief, η Deutsche Bank, η Ferrostaal κ.ά. που, έτσι και τολμήσεις να απλώσεις το χέρι πάνω τους ή στους προστατευόμενους συνεργούς τους, ο πέλεκυς θα πέσει βαρύς κι ασήκωτος όπως έγινε και σε προηγούμενο πολιτικό θρεφτάρι με τον βασικό μέτοχο.
Γνωρίζουν βέβαια, σ’ αυτήν την χρεοκοπημένη δημοκρατία μας, όλοι αυτοί οι ταγοί και οι πατέρες του έθνους ότι με δικολαβικούς και τεχνητούς ανταγωνισμούς το σάπιο σύστημα δεν διορθώνεται, απλά παρατείνουν την σήψη του.
Γνωρίζουν ότι αν κάποιοι απ’ αυτούς, ομάδα, κόμματα ή πρόσωπα ήθελαν πραγματικά την αλλαγή, επιθυμούσαν πραγματικά την σωτηρία θα έβγαιναν έξω από το πρώην ανάκτορο του Όθωνα σαν νέοι Μακρυγιάννηδες, και θα καλούσαν τον καθένα από μας κι όλους μαζί, να φυσήξουμε με την εσχατιά των πνευμόνων μας για να φύγει αυτή η καταχνιά, για να διαλυθεί αυτή η μαυρίλα.
Κι εμείς, τι κάνουμε εμείς, ο λαός, οι πολίτες, οι πολλοί;
Ικέτες, δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως κάποιο θάμα…. από τον άλλο, για να φορέσουμε εκ των υστέρων και επί του ασφαλούς την τήβεννο του αντιστασιακού, του αντάρτη, του τιμητή και να δρέψουμε άκοπες δάφνες.
Αγαπητέ Πιτσιρίκο, διάβασα το post σου «Κουκούλες, βία και ανομία» και συνηγορώντας σκάρωσα αυτές τις γραμμές που γυρόφερναν καιρό στο μυαλό μου και στις στέλνω
Φιλικά Α.Λ.
(Αγαπητέ φίλε, σας ευχαριστώ.)
Πιτσιρίκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου