Ένα blog για ζόρικους καιρούς...

Ένα blog για ζόρικους καιρούς... τους δικούς μας...

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

Διαίρει και βασίλευε, τους φτωχούς…

Το διαίρει και βασίλευε ήταν ανέκαθεν προσφιλής μέθοδος και η μόνη αποτελεσματική, για την εκάστοτε εξουσία, προκειμένου να κρατά ένα λαό στην πείνα και στην εξαθλίωση. Αυτό γίνεται και τώρα.
http://www.inprecor.gr/wp-content/uploads/2012/09/%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%AC%CE%BA%CE%B9%CE%B1_%CF%81%CF%89%CE%B3%CE%BC%CE%AE_160912.bmp
Η συζήτηση για τις απολύσεις στο δημόσιο ξανανοίγει. Η συμφωνία με την τρόικα στο δεύτερο μνημόνιο για μείωση του δημοσίου τομέα κατά 150 χιλιάδες υπαλλήλους ως το 2015 είναι ανεφάρμοστη αν δεν γίνουν απευθείας 30-35 χιλιάδες απολύσεις.
Η κυρίαρχη προπαγάνδα σύσσωμη και πάλι αναφωνεί: Δε μπορεί να πληρώνει μονίμως το μάρμαρο ο ιδιωτικός τομέας. Δε μπορεί όλοι οι άνεργοι να προέρχονται απ’ το δημόσιο και οι συντεχνίες του δημοσίου και των ΔΕΚΟ να μένουν άθικτες. Δε μπορεί ο δημόσιος τομέας που δημιούργησε την κρίση να τη μεταθέτει στον ιδιωτικό. Δε μπορεί να μην απολύουμε τους κομματικούς στρατούς και να κόβουμε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα. Και έτσι επιχειρείται σε νέα βερσιόν να αναγεννηθεί μια αντιπαλότητα απ’ τα παλιά, μεταξύ των εργαζομένων στο δημόσιο και των ιδιωτικό τομέα για το ποιος είχε ή δεν είχε «προνόμια» που έφεραν την κρίση. Ουαί φαρισαίοι υποκριτές.
Ερώτημα πρώτο: Οι στρατιές ανέργων απ’ το δημόσιο τομέα, αν προστεθούν στους πάνω από ένα εκατομμύριο ανέργους του ιδιωτικού τομέα θα ωφελήσουν σε τίποτα τους τελευταίους; Οι πάνω από ένα εκατομμύριο άνεργοι του ιδιωτικού τομέα θα βρουν πιο εύκολα δουλειά όταν οι κατάλογοι του ΟΑΕΔ θ’ αυξάνονται και οι θέσεις εργασίας θα συρρικνώνονται;
Ερώτημα δεύτερο: Οι σχετικά καλύτερες αμοιβές και η επαγγελματική σιγουριά που κατά γενική ομολογία είχαν κυρίως οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ δεν ήταν αυτή που τροφοδοτούσε με τζίρο την αγορά; Οι μειώσεις μισθών στο δημόσιο και κατά συνέπεια η συρρίκνωση της καταναλωτικής δυνατότητας των δημοσίων υπαλλήλων, δε χάλασαν την αλυσίδα του χρήματος και συνέβαλαν στην πτώση του τζίρου και κατ’ επέκταση στα λουκέτα χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις στο χώρο του εμπορίου και όχι μόνο; Αυτό με τη σειρά του δεν έφερε μειώσεις μισθών και απολύσεις των εργαζομένων στα εμπορικά καταστήματα;
Πολλά ερωτήματα συμβουλευόμενοι την κοινή λογική θα μπορέσαμε να θέσουμε. Είναι περιττό. Θα αρκεστούμε να πούμε μόνο ότι στην ουσία της η συζήτηση -με όρους αντιπαλότητας μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού- είναι τόσο αληθοφανής και γι’ αυτό τόσο επικίνδυνη όσο και η συζήτηση ότι για την ανεργία και τη φτώχεια φταίνε οι μετανάστες και οι πρόσφυγες.
Αλήθεια; Όσοι κόπτονται για τη μείωση της δημόσιας σπατάλης γιατί δε ζητάνε πίσω τα 218 δις ευρώ (!!!) που έχουν δοθεί απ’ το κράτος σε χρήματα και εγγυήσεις απ’ το 2008 και εντεύθεν στους μεγιστάνες των μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών για να κρατήσουν στα χέρια τους τις τράπεζες που χρεοκόπησαν; Αυτά τα ποσά (που αντιστοιχούν με ένα ΑΕΠ) δεν είναι που επιβάρυναν το δημόσιο χρέος και το καθιστούν μη βιώσιμο για να ζητούνται στη συνέχεια θυσίες και ξανά θυσίες κοκ;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου