Το 1821 χωρίς δάφνες και στεφάνια

Author: Κίνηση "Απελάστε το Ρατσισμό"

Ένα από τα βασικά ιδεολογήματα που προβάλει η εκσυγχρονιστική αστική άποψη για το 1821 είναι ότι τελικά οι «ξένοι» έφεραν την απελευθέρωση στην Ελλάδα (και κυρίως βέβαια οι Δυτικοί, παρά τη συμμετοχή της τότε Ρωσίας). Το ιδεολόγημα αποσκοπεί στην επαναβεβαίωση του «ανήκουμε στη Δύση» και σε αυτήν εντάσσεται το ντοκιμαντέρ του Σκάι -όπως ασφαλώς και η επαναβεβαίωση ότι κάθε επανάσταση από τα κάτω, από τους λαούς, είναι αδύνατη. Πράγματι, η απόβαση του αιγυπτιακού στρατού στην Πελοπόννησο, το 1825 υπό τον Ιμπραήμ είχε οδηγήσει την επανάσταση στο χείλος της συντριβής. Και είναι επίσης αληθές ότι η ναυμαχία του Ναβαρίνου (Οκτώβριος του 1827) σήμανε την αρχή της αναγνώρισης του ελληνικού κράτους.
Ωστόσο τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα από μια σχηματική ανάγνωση που επιζητεί να βάλει τις τότε «μεγάλες δυνάμεις» σε ρόλο απελευθερωτή.
Στην πραγματικότητα ήταν το ίδιο το γεγονός του ξεσπάσματος της επανάστασης του 1821 που εξανάγκασε στο μετασχηματισμό των διεθνών σχηματισμών δύναμης και του πολιτικού χάρτη της Ευρώπης. Στην Ευρώπη μέχρι τότε κυριαρχούσε η διαβόητη Ιερά Συμμαχία. Σε αυτήν συμμετείχαν Ρωσία, Αυστρία, Πρωσία, Βρετανία και Γαλλία. Σκοπός της συμμαχίας ήταν η κατάπνιξη κάθε ριζοσπαστικού και επαναστατικού κινήματος που είχε δημιουργήσει το μεγάλο κύμα της Γαλλικής επανάστασης του 1789. Η ιερά Συμμαχία κατόρθωσε να επιβάλλει συνθήκες τρομοκρατίας σε κάθε ριζοσπαστικό και εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα της εποχής επιφέροντας ένα κλήμα κατήφειας στους τότε επαναστάτες.
Σε αυτό το κλίμα ξεσπά η ελληνική επανάσταση και αποτέλεσε ρήγμα στην Ιερά Συμμαχία και την πολιτική της. Αυτός είναι ο λόγος που πολλοί ριζοσπάστες και επαναστάτες απ’ όλη την Ευρώπη ήρθαν να συμμετάσχουν στον επαναστατικό αγώνα (και όχι απλά η λατρεία της ελληνικής αρχαιότητας). Παρά λοιπόν την επέμβαση του Ιμπραήμ η ελληνική επανάσταση είχε γίνει ο πυροδότης ενός νέου κύματος ριζοσπαστισμού στην Ευρώπη. Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, έχουμε επαναστάσεις στη Γαλλία το 1830, στο Βέλγιο το 1834 και κάποιες άλλες μικρότερες σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες.
Οι μεγάλες δυνάμεις, λοιπόν, με αυτά τα δεδομένα, επεμβαίνουν στην ελληνική επανάσταση για να ελέγξουν την πορεία της επανάστασης που κάνει αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι, παρά τις προσπάθειες της Ιεράς Συμμαχίας, η Οθωμανική αυτοκρατορία δεν μπορεί να διατηρηθεί ως είχε. Παρ’ όλα αυτά η Ιερά Συμμαχία στο τέλος δεν διασώζεται. Η ελληνική επανάσταση έβγαλε στο φως όλες της τις αντιθέσεις και λίγα χρόνια αργότερα η συμμαχία διαλύθηκε. Η Ρωσία επεδίωκε την επέκταση της προς δυσμάς και εμφανιζόταν ως προστάτης των ορθοδόξων λαών. Η Βρετανία επεδίωκε να εμποδίσει την επέκταση αυτή, αρχικά ήταν υπέρ της διατήρησης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και όταν αυτό αποδείχθηκε αδύνατο, ακολούθησε μια πολιτική ένταξης του ελληνικού κράτους στα δικά της συμφέροντα.
Επομένως, η ελληνική επανάσταση κάθε άλλο παρά αποδεικνύει το ανέφικτο των επαναστάσεων. Πυροδότησε ένα κίνημα ριζοσπαστισμού ενώ επιπλέον σήμανε την αρχή του τέλους της «πανίσχυρης» συμμαχίας των μεγάλων δυνάμεων που επεδίωκε να παγώσει τις κοινωνικές αλλαγές σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Αλλά και η υποτιθέμενη «θετικότητα» της παρέμβασης των μεγάλων δυνάμεων στην ελληνική επανάσταση αμφισβητείται. Η επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων δεν δημιούργησε απλά το νεοελληνικό κράτος. Τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν στρατιωτικές επεμβάσεις των μεγάλων δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας είτε για να καταπνιγούν λαϊκά κινήματα είτε για να αποπληρωθούν οι δανειστές του ελληνικού κράτους. Επιπλέον όλα τα Βαλκάνια μετατράπηκαν σε «μαλακό υπογάστριο» της Ευρώπης -έγιναν πεδίο δοκιμής των συσχετισμών δύναμης μεταξύ των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων.
Το πραγματικό πρόβλημα βρισκόταν στην ίδια την ταξική φύση της ελληνικής επανάστασης. Αρχικά το «σχέδιο» των ριζοσπαστών Ελλήνων διαφωτιστών (Ρήγας Φεραίος), παρά τις αντιφάσεις του, ήταν η δημιουργία ενός μεγάλου πολυεθνικού κράτους που θα συμπεριελάμβανε σχεδόν το σύνολο των Βαλκανίων:
«Βουλγάροι κι Αρβανήτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,
Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινήν ορμή,
Για την ελευθερίαν, να ζώσωμεν σπαθί,
πως είμαστ’ αντριωμένοι, παντού να ξακουσθή».[16]
Ωστόσο αυτό που κυριάρχησε ήταν ο στενός αστικός εθνικισμός και η δημιουργία ενός εθνικού κρατιδίου που δεν μπορούσε με κανένα τρόπο να αντισταθεί στις επιθυμίες των «μεγάλων δυνάμεων». Και όχι μόνο αυτό. Στο τέλος ολόκληρα τα Βαλκάνια μετατράπηκαν σε κόλαση ανταγωνιζόμενων τοπικών εθνικισμών με τίμημα τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων…
Η σκοτεινή πλευρά του 1821
Η μελανότερη σελίδα του 1821 είναι η φρικαλέα εθνοκάθαρση του μουσουλμανικού πληθυσμού της νότιας Ελλάδας, από τον Σπερχειό και κάτω, την πρώτη γενοκτονία στα Βαλκάνια. Το σοβινιστικό σύνθημα «Τούρκος μη μείνει στο Μοριά, μηδέ στον κόσμον όλο» εφαρμόστηκε κατά γράμμα με τις ευλογίες της εκκλησίας και με την ιδιάζουσα στον ορθόδοξο κλήρο χριστιανικότατη μισαλλοδοξία. Από αυτήν την ιστορία η ελληνική ακαδημαϊκή κοινότητα έχει ψελλίσει ελάχιστα πράγματα. Στην βραβευμένη από την Ακαδημία Αθηνών, Ιστορία του ελληνικού έθνους διαβάζουμε για την κατάληψη της Τριπολιτσάς από το ασκέρι του Κολοκοτρώνη:[17]
«Στη λιτή περιγραφή του ο Κολοκοτρώνης δίνει μια μακάβρια εικόνα : “Το άλογο μου από τα τείχη έως τα σαράγια δεν επάτησε γη” (από τα πτώματα που ήταν σκορπισμένα στους δρόμους). Μέχρι το βράδι της ίδιας ημέρας η αντίσταση των Τούρκων είχε σχεδόν εξουδετερωθεί. Μόνο στη Μεγάλη Τάπια και σε τρία σπίτια οχυρωμένοι Τούρκοι αμύνονταν στις ελληνικές επιθέσεις. Την επόμενη ημέρα οι κλεισμένοι στα δύο σπίτια παραδόθηκαν, ενώ στο τρίτο συνέχιζαν την αντίσταση και βρήκαν τραγικό θάνατο, όταν στις 25 Σεπτεμβρίου οι Έλληνες το πυρπόλησαν.
[…]
Η φωτιά, οι καπνοί, το αίμα, οι θρήνοι, οι οιμωγές δημιουργούσαν την εντύπωση βιβλικής καταστροφής, ενώ η συμφωνία πού είχε υπογραφή στις 11 Σεπτεμβρίου είχε αγνοηθεί τελείως από τους στρατιώτες, πού είχαν μεταβληθεί σε ένα απείθαρχο στίφος, κυβερνημένο από το ένστικτο μόνο. Η εκδικητική τους μανία εκδηλώθηκε όχι μόνο σε βάρος των Τούρκων άλλα και των Εβραίων…
[…]
“Το ασκέρι οπού ήτον μέσα, το Ελληνικό”, γράφει ο Κολοκοτρώνης, “έκοβε και σκότωνε, από Παρασκευή έως Κυριακή, γυναίκες, παιδιά και άνδρες, τριάντα δύο χιλιάδες, μία ώρα ολόγυρα της Τριπολιτσάς. Ένας Υδραίος έσφαξε ενενήντα. Έλληνες εσκοτώθηκαν εκατόν”. Ό Φιλήμων αναφέρει μικρότερο αριθμό θυμάτων “υπέρ τα δεκακισχίλια”. Μόνο ένα μικρό σώμα 38 ενόπλων κατόρθωσε την πρώτη ημέρα της ελληνικής εισβολής να διαφυγή προς την Αργολίδα και το Ναύπλιο».
Ωστόσο η παραπάνω περιγραφή είναι επιεικείς. Η πραγματικότητα ήταν πολύ πιο φρικαλέα:
«Η σφαγή που ακολούθησε την κατάληψη της πόλης από τον στρατό του Κολοκοτρώνη ήταν τρομακτική: επί τρεις ημέρες οι Έλληνες σφαγίαζαν τους αμάχους Τούρκους και Εβραίους, τις γυναίκες, τα παιδιά και τα βρέφη, αφού προηγουμένως βίασαν, βασάνισαν, εκπαραθύρωσαν, έκαψαν και λεηλάτησαν. Σύμφωνα με κάποιες πηγές, υπολογίζεται ότι θανατώθηκαν 2.000 Εβραίοι και 30.000 Τούρκοι. Κατά τον J. M. Wagstaff τα θύματα αριθμούσαν “ανάμεσα σε 10000 και 15000”.Κατά την Σύγχρονο Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη οι σφαγιασθέντες ανέρχονταν σε περίπου 12000.Σύμφωνα με τον συνεκδότη της Encyclopedia Americana Thomas Gamaliel Bradford τα θύματα ήταν 8.000, ενώ κατά τον Τόμας Κέρτις τα θύματα ήταν 6.000.
[...]
Περίπου εκατό Ευρωπαίοι αξιωματικοί παρακολούθησαν τις σφαγές στην Τριπολιτσά. Ο William St. Clair, ο οποίος μίλησε με πολλούς αξιωματικούς αυτόπτες μάρτυρες, γράφει: “Πολύ πάνω από δέκα χιλιάδες Τούρκοι πέθαναν. Αιχμάλωτοι τους οποίους υποπτευόταν οι Έλληνες ότι έκρυβαν τα χρήματά τους βασανίστηκαν βίαια. Τους ξερίζωσαν χέρια και πόδια και τους σούβλισαν αργά πάνω σε φωτιές. Άνοιγαν τις κοιλιές των εγκύων γυναικών, τους έκοβαν τα κεφάλια και έβαζαν κεφάλια σκυλιών ανάμεσα στα πόδια τους. Από την Παρασκευή ως την Κυριακή ο αέρας ήταν γεμάτος από κραυγές. Ένας Έλληνας καυχάτο ότι έσφαξε ενενήντα αμάχους. Οι Εβραίοι της πόλης υπέστησαν συστηματικούς βασανισμούς … Επί εβδομάδες μετά λιμοκτονούντα παιδιά Τούρκων που έτρεχαν αβοήθητα μέσα στα χαλάσματα σφαγιάσθηκαν και πυροβολήθηκαν από ενθουσιώδεις Έλληνες… Όλα τα πηγάδια μολύνθηκαν από τα πτώματα που είχαν πέσει μέσα”.
Ο εκ των θεμελιωτών του φιλελληνικού κλίματος στην Δυτική Ευρώπη, περιηγητής και ιστορικός Φρανσουά Πουκβίλ δε διστάζει να γράψει ότι “μονάχα αν βάλει κανείς στον νου τους τις χειρότερες βιβλικές καταστροφές όπου σφάζανε ακόμη και τα κατοικίδια ζώα, θα έχει μια πιο πιστή εικόνα της σφαγής της Τριπολιτσάς”.
Ο Έλληνας ιστορικός Ιωάννης Φιλήμων είναι ακόμη γλαφυρότερος μιλώντας για την σφαγή: “Γυναίκες ων η λευκότης διεφιλονείκει και προς αυτήν την χιόνα, νεανίδες, ων ουδ’ ο θάνατος κατεμάρανε την χιόνα, βρέφη, τα μεν χειραπτάζοντα τους μαστούς και βαβάζοντα, τα δε το στόμα έχοντα επί μαστού αιμοφύρτου, νέοι, γέροντες, άντρες, ανάμικτοι κατέκειντο θέαμα βαρυπενθές… Ιδίως δε η εκ της πύλης των Καλαβρύτων μέχρι του σατραπείου λεωφόρος από λιθοστρώτου μετεσχηματίσθη, ιν’ είπωμεν, εις πτωματόστρωτον, και ουθ’ ο πεζός, ουθ’ ο ίππος επάτει επί της γης, αλλά επί πτωμάτων”».[18]
Τη σφαγή στην Τριπολιτσά ακολούθησε συστηματική εξόντωση των μουσουλμάνων στις αστικές περιοχές και ο William St. Clair έγραψε πως «το όργιο της γενοκτονίας σταμάτησε στην Πελοπόννησο μόνον όταν δεν υπήρχαν πλέον Τούρκοι για να σφαγούν».[19]
Αλλά, ίσως, πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει τι λένε σήμερα οι επίσημοι εκπρόσωποι του ελληνικού κράτους για τη σφαγή της Τριπολιτσάς. Προσέξτε, οι εκπρόσωποι ενός κράτους που δεν χάνουν ευκαιρία για να μιλήσουν για τα «δίκαια του ελληνισμού» και για τις διώξεις των «ομοεθνών μας από αλλοεθνείς» έχουν το θράσος στις εθνικές επετείους του 1821 και την κατάληψη της Τριπολιτσάς να κάνουν δηλώσεις όπως οι ακόλουθες:
«Η Άλωση της Τριπολιτσάς είναι η διαμαντόπετρα στο δαχτυλίδι της νεοελληνικής ιστορίας…».
Πέτρος Τατούλης, πρώην Υφυπουργός Πολιτισμού(!!) της Νέας Δημοκρατίας.
«Η Άλωση της Τριπολιτσάς είναι το Άγιο Δισκοπότηρο της ιστορίας μας από το οποίο μεταλαμβάνουμε και θα μεταλαμβάνουμε όλοι οι Έλληνες…».
Δημήτρης Ρέππας, υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων του ΠΑΣΟΚ.
Άλλη μια άθλια δήλωση είναι του νυν προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια που έκανε το 2005:
«Είμαι ευτυχής γιατί είμαι εδώ σήμερα, μια ιστορική μέρα για ολόκληρο τον Ελληνισμό και το Έθνος. Το παράδειγμα(!) των μαχητών της Τριπολιτσάς είναι συνεχώς επίκαιρο» (Ελευθεροτυπία, 26-9-2005).[20]
Πηγη:http://www.aformi.gr/2011/04/το-1821-χωρίς-δάφνες-και-στεφάνια/

ΚΑΡ