Ένα blog για ζόρικους καιρούς...

Ένα blog για ζόρικους καιρούς... τους δικούς μας...

Τρίτη 6 Αυγούστου 2013

Δυο λόγια για το ΚΚΕ - με αφορμή το ξεπούλημα του 902


Συγγνώμη σύντροφοι, αλλά όταν περιδιαβαίνω τα διάφορα κομμουνιστικά blogs που κατά καιρούς διαβάζω με κάποια προσοχή δεν μπορώ να συγκρατήσω ένα μουδιασμένο μειδίαμα όταν βλέπω ότι καταξοδεύουν την πολύτιμη μαρξιστική φαιά ουσία τους για να παρουσιάσουν ΚΑΙ το ξεπούλημα του 902 σε καπιταλιστικά χέρια, σαν τη μόνη αναπόφευκτη ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ πράξη!...
Λίγη αυτοκριτική δεν βλάπτει, αλλά μάλλον τη ζητώ σε λάθος χώρο! Ξέρω, είναι σκληρό αυτό, αλλά παρατηρώντας τη στάση του ΚΚΕ τα τελευταία (και όχι μόνο) χρόνια δεν μπορώ παρά να το συγκρίνω με τους φονταμενταλιστές κάθε θρησκείας - και ξέρω ότι δεν είμαι ο πρώτος: ο Φασμπίντερ για παράδειγμα παρουσίαζε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας σαν καρικατούρα χριστιανικού κατηχητικού.
Δεν θέλω να πάω πολύ πίσω σύντροφοι, ας μείνουμε στα τελευταία 3 χρόνια που επισημοποίησαν την Κινηματική χρεοκοπία του ΚΚΕ: όταν η κοινωνία μας προσπαθούσε να αντιδράσει στην αποικιοκρατική επιδρομή, αυτοοργανώνοντας τις αντιστάσεις της (Αγανακτισμένοι, Λαΐκές Συνελεύσεις, Κινήματα από τα Κάτω, Εμπόριο χωρίς μεσάζοντες, Αντιρατσιστικές και Αντιφασιστικές Πρωτοβουλίες, Δεν Πληρώνω κτλ.) το ΚΚΕ ΕΠΕΛΕΞΕ να γυρίσει την πλάτη σε κάθε κινηματική και αυτοοργανωσιακή απόπειρα, εμμένοντας στις (επιτρέψτε μου) παλαιολιθικές του βεβαιότητες, οι οποίες συνοψίζονται στη φράση: ή είσαι με το ΚΚΕ ή είσαι εχθρός του λαού - ακόμη κι αν είσαι ο ίδιος ο λαός που πονάει και αντιστέκεται! Κοινώς: ή που θα σας καπελώσουμε ή που είστε εχθροί του εαυτού σας!
Ανοίγω παρένθεση: Δεν κομίζω γλαύκας με όλα αυτά. Απηχώ απλώς το κοινό αίσθημα της αγανακτισμένης Ελλάδας και της Αριστεράς, κυρίως όμως νιώθω πως απηχώ το αίσθημα προδοσίας που ένιωσε πολύς κόσμος του ΚΚΕ, εξού και τα ιστορικά χαμηλά που κατέγραψε στις τελευταίες εκλογές. Εξ άλλου τα ίδια πάνω -κάτω είπε κι ο Μπογιόπουλος στο τελευταίο συνέδριο του ΚΚΕ, για να εισπράξει τη λίθο του αναθέματος από την κομματική πλειοψηφία (ή γραμμή;). Κλείνει η παρένθεση.
Ένα κίνημα όμως όταν επαναπαύεται σε βεβαιότητες παύει να είναι κίνημα, δυστυχώς. Και, ακόμη πιο δυστυχώς, όταν ο κόσμος καίγεται κι εσύ καλείς τον κόσμο να διαδηλώσει στο... Μουσείο της Ακρόπολης (!!!) θέτεις εαυτόν εκτός πυράς και αυτοαναγορεύεσαι Μουσειακό έκθεμα! Δυστυχώς...
Το ΚΚΕ (όπως και όλη η ελληνική κοινωνία) είχε τη μεγάλη του ευκαιρία. Μόνο που πρώτο την απώλεσε - έριψε όχι μόνο το δόρυ, αλλά και την ασπίδα του! Έχει λοιπόν την τύχη (όπως και η ελληνική κοινωνία που έκανε το ίδιο λάθος) των ριψάσπιδων: Ξεπουλήθηκε! Ναι, στο μεγάλο κεφάλαιο...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου