Σκιές του φωτός

της Γεωργίας Ροζάκη

Ουδεμία σχέση με την εθνική επέτειο της Επανάστασης του 1821 έχει ο φασισμός
Η Επανάσταση του 1821 θανάτωσε πρωθύστερα κάθε μορφή φασισμού
Τι σχέση με τον εθνικοαπελευθερωτικό και ταξικό αγώνα του 1821 μπορούν να έχουν οι επίγονοι των ταγματασφαλιτών που συνεργάσθηκαν με τους ναζί και τους δωσίλογους;
Τηρουμένων των αναλογιών, οι δωσίλογοι και οι ταγματασφαλίτες της κατοχής την εποχή των Οθωμανών θα ήταν γενίτσαροι ή προσκυνημένοι.
Τι σχέση μπορούν να ‘χουν με το “αθάνατο κρασί του ’21″ οι λαδέμπορες της κατοχής και οι σταυρωτήδες του λαού τότε, του ξένου και του ικέτη σήμερα;
Τι σχέση με την ποίηση ενός επαναστατικού αγώνα που καλούσε, με τον Θούριο του Ρήγα, Σέρβους,Βούλγαρους, Έλληνες, Αλβανούς ακόμα και Τούρκους να αγωνιστούν στον ίδιο τίμιο αγώνα, με τους μελανοχιτώνες της Χρυσής Αυγής που μισούν Βούλγαρους, Αλβανούς και κάθε άλλον ξένο το ίδιο;
Τι δουλειά έχει ο φασισμός που κηρύσσει την υποταγή στις διαταγές με την ελευθερία; Τι δουλειά έχουν τα “εγέρθητου” με το πνεύμα του Καραισκάκη; Μόνο ύβριν αποτελούν.
Τι σχέση έχει ο φασιστικός κονφορμισμός των φύρερ με το “περί όλων αμφιβάλλειν” που γέννησε εως τώρα όλες τις επαναστάσεις; Καμία! Και τούτο το περιγράφουν έξοχα οι αδερφοί Ταβιάνι, αποτυπώνοντας τον ιταλικό κλασικισμό όσον και το πνεύμα του διαφωτισμού, όταν σε μια απ’ τι ταινίες τους δείχνουν τους κλασικούς Έλληνες οπλίτες να εγείρονται κατάφρακτοι μέσα απ΄τη γη και να κυνηγάμε στα έτοιμα για το θερισμό χωράφια φασίστες, απκτείνοντας τα κτήνη ένα προς ένα με άδακρυ φάσγανο.
Η επανάσταση του 1821 (η 124η εξέγερση του γένους που πέτυχε) είναι μια δύσκολη υπόθεση. Περιέχει τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και τις ταξικές προσδοκίες , δεν πρόλαβε να ξεσπάσει κι οδηγήθηκε σε εμφυλίους πολέμους, ξεσήκωσε τον ευρωπαϊκό ρομαντισμό, ήταν υπόθεση ξωμάχων και εμπόρων, στρατιωτικών, αγράμματων και γραμματισμένων, παπάδων κι αλλόθρησκων στέφθηκε από ήρωες και μαγαρίστηκε από προδότες. Θέλει πολύ διάβασμα (ες αεί) του καθ’ ενός και πολλή δουλειά στα σχολεία για να γίνει κατανοητό το 1821. Μόνον
ημιμαθείς ή πατριδοκάπηλοι εξαερώνουν όλον αυτόν τον θησαυρό στο ερώτημα αν υπήρχε το “κρυφό σχολειό” ή αν καλώς ή κακώς ορίσθηκε η 25η Μαρτίου ως συμβολική ημερομηνία της εθνεγερσίας. Tolle lege, πάρε διάβασε, έλεγαν οι Λατίνοι σε αυτές τις περιπτώσεις και θα ξεστραβωθείς.
Οι φασίστες όμως, κι εν προκειμένω η Χρυσή Αυγή, εμφανίζονται τώρα ως αναστηλωτές μιας ιστορικής “αλήθειας” της οποίας αισθάνονται μέρος. Δηλαδή καθαιρούν την Ιστορία προβάλλοντας πάνω της την ταυτότητά τους.
Αλλά, παρακάμπτοντας το γεγονός ότι ουδέν πιο ανήθικο από την ηθικοποίηση της Ιστορίας, ας δούμε πόση σχέση έχουν
οι ίδιοι οι φασίστες με την “αλήθεια” που υποστηρίζουν θεωρούν την Επανάσταση του 1821 “ελληνοχριστιανικό” γεγονός. Πόση σχέση όμως με τον χριστιανισμό έχουν οι ίδιοι, όταν μισούν τον πλησίον του αν δεν είναι Έλληνας;
Τι σχέση έχουν με το “ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην”; Ξέρουν οι κακομοίρηδες ότι για τον Χριστιανισμό ο εθνισμός (πόσω μάλλον ο εθνικισμός) είναι αίρεση;
Αλλά, αν είναι κατά φαντασία χριστιανοί, κατά φαντασίαν επίσης σχέση έχουν και με τα ελληνικά γράμματα. Εκτός κι αν οι φασίστες είναι θαυμαστές του ανθρωπισμού, της Γαλλικής Επανάστασης, του Γαριβάλδι, του Μπολιβάρ και των διεθνών ταξιαρχών στην Ισπανία του 1936, και δεν το ξέρουμε.
Η Επανάσταση του 1821 ήρθε από πολλά ρυάκια, από τις εξεγέρσεις αμέσως μετά την άλωση της Πόλης, από Βενετοτουρκικούς πολέμους, απ΄τα παραμύθια της γιαγιάς και τη βυζαντινή παράδοση, απ’ τα γράμματα που μετανάστευσαν στη Δύση, απ΄την Αναγέννηση, απ’ τα ποιήματα του Γκαίτε και τον Μάξομο τον Γραικό των Ρώσων, απ΄τους κολίγους και τους ξωμάχους, απ΄τους ναυτικούς και τους πειρατές, από τους εμπόρους, απ’ τη μισθοφορία στην ξένη, απ΄τους Δεκεμβριστές, απ’ τον Έρασμο και τον Πούσκιν, απ΄τους ρομαντικούς και τη Γαλλική Επανάσταση, απ΄τους παπάδες που μάθαιναν κολλυβογράμμαρα στα παιδιά, απ’ τπυς Ρωμιούς αστούς που έστηναν σχολές απ’ την Τεργέστη έως την Καππαδοκία, απ’ τα βιβλία για τον Όμηρο και τις δόξες του προγονικού που κρύβονταν στα μοναστήρια ή τυπώνονταν εκ νέου στη Ληψεία και τη Βενετία, από τους κλέφτες και τα αρματολίκια, απ’ τη δημοτική ποίηση, απ’ τη λόγια ποίηση, τον “Ερωτόκριτο” στην Κρήτη και τον “Στάθη” στην Κύπρο, απ΄τους νεομάρτυρες και τους σουβλισμένους, απ’ τον Σκυλόσοφο ως τον Κοσμά τον Αιτωλό, απ’ τον Κατσαντώνη ως τα Ορλοφικά, απ’ τα εγερτήρια ψέματα του Παπαφλέσσα έως
την κρεμάλα για τον Πατριάρχη, από τους ξένους περιηγητές που ανακάλυπταν τα αρχαία ερείπια ως τους χάρτες του Ρήγα, πολλά ρυάκια έφτιαξαν το ποτάμι που οργάνωσαν οι Φιλικοί, το πότισε με το αίμα του ο Διάκος, το φίλησε με δάκρυ σεβαστικό ο Ιμπραήμ, το έστρεψε σε φωτιά και τσεκούρι εναντίον των ναιναίκων ο Κολοκοτρώναρος και το εβαλε παντιέρα στον μπούντζον του ο γιος της Καλογριάς.
Η Επανάσταση του 1821, κόρη της Αμερικανικής και κόρη της Γαλλικής, κόρη του Πλήθωνα Γεμιστού και του Λόρδου Μπάυρον, όρθωσε το ανάστημα
του κολίγα μπροστά στην ίδια την Ιερή Συμμαχία. Υψώθηκε το γουρνοτσάρουχο κι έγινε αγιασμός για την έξοδο του Μεσολογγίου. Έσμιξε η Αθηνά Πρόμαχος του γραμματισμένου με τη Μεγαλόχαρη του αγράμματου κι έγιναν Κουγκί. Λίγα χρόνια μετά το 1821, το 1848, όλη η Ευρώπη πήρε φωτιά – τι κι αν η Ελλάδα δεν μπόρεσε να ακολουθήσει;
Τι κι αν η Επανάσταση έμεινε μισή; Τι κι αν ημιθανές γεννήθηκε το νέο Ελληνικό κράτος με ένα Πρωτόκολλο στο Λονδίνο; Θνησιγενές το εγχείρημα δεν έμεινε! Άφησε κληρονομιά και παρακαταθήκη “Ακρίτας, Κλέφτης, Παλικάρι” πάντα ο ίδιος ο λαός , τραγούδησαν οι Αντάρτες στην Κατοχή και το γένος ξαναξεσηκώθηκε.
Τι δουλειά έχουν λοιπόν με τις επαναστάσεις οι φασίστες, αυτοί είναι η αντεπανάσταση. Είναι ό,τι πρωθύστερα σκότωσε το 1821, είναι η ντροπή του έθνους, οι γενίτσαροι, οι δωσίλογοι και γερμανοντυμένοι, οι ξενηλάτες, οι υπομείονες.
Τώρα μαγαρίζουν την επέτειο με την αμάθεια, τη μισανθρωπία και τις καπηλείες τους. Ε και; Περαστικοί είναι, η Ύβρις έχει πάντα τη Νέμεση της. Και στους καθαρμούς συνηθισμένοι καθώς είναι Έλληνες με οδηγό τα πένθη τους κάθε φορά λυτρώνονται,
δεν έχουν σπείρει άκαρπο σπόρο οι ποιητές, Κάλβος και Σολωμός, Ρίτσος και Σικελιανός, Γκάτσος, Ελύτης, Καρυωτάκης, Καρούζος και Σεφέρης,
σαράντα φασισμούς σαρώνει με ένα ποίημα του ο Καβάφης. Και μέσα απ’ τα αθέριστα χρυσά στάχυα των χωραφιών της Τοσκάνης, πάλι θα σηκωθούν, πάντα σηκώνονται, πάνοπλες οι αρχαίες σκιές και παίρνουν φαλάγγι τους πεμπτοφαλαγγίτες των τοκογλύφων, αποτείνοντας τα κτήνη κατά το ορθόν και το δίκαιον, κατά το καλόν και το ωραίον…

Kυριακατικο Σχολείο Μεταναστών