Σύνταγμα 10/03/2013. Μας τέλειωσε η αγανάκτηση;

Του Δημήτρη Μητρόπουλου.

Το τελευταίο διάστημα μια σειρά μεγάλων κινητοποιήσεων σε πολλές χώρες της Ευρώπης τάραξαν, για άλλη μια φορά, τα ήρεμα νερά της υποτιθέμενης ευρωπαϊκής «λύσης» στις μεγάλες ασθένειες της γηραιάς Ηπείρου. Προχθές η Βουλγαρία, μετά η Σλοβακία και η Πορτογαλία. Επιβεβαιώνεται η βασική αρχή πως όπου υπάρχει καταπίεση θα υπάρχει και αντίσταση. Πως οι λαοί θα ξεσηκώνονται για τα αυτονόητα. Για το ψωμί, την αξιοπρέπεια, την δικαιοσύνη, την δημοκρατία. 
Ειδικά οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις της Πορτογαλίας ενάντια στην Τρόικα, θύμιζαν σε πολλά τις ελληνικές κινητοποιήσεις, στις πλατείες όλης της χώρας, του καλοκαιριού του 2011. Με μια έννοια υπογράμμισαν την διαφορά φάσης του «πειράματος» των δανειστών και της Ε.Ε. σε Ελλάδα και Πορτογαλία. Έτσι το κάλεσμα που εμφανίστηκε πριν μια βδομάδα στο διαδίκτυο, για «επανεμφάνιση» του κινήματος των Αγανακτισμένων, είχε να αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα. Μπορούμε να γίνουμε Πορτογαλία, όταν η Πορτογαλία γίνεται Ελλάδα; Η κινητοποίηση της Κυριακής έδειξε πως όχι. Μία σχετικά άμαζη κινητοποίηση, όχι πάνω από 2.000 διαδηλωτές και κυρίως κόσμος της αριστεράς και βασικά του ΣΥΡΙΖΑ, που όμως χτυπήθηκε βάναυσα από την αστυνομία – πάλι χωρίς αφορμή – επιβεβαιώνοντας το «νόμος και τάξη» της τρικομματικής και το ότι η παραμικρή κινητοποίηση θα χτυπιέται αλύπητα. Τα συνθήματα «να γαμηθεί (φύγει στην Ελλάδα) η τρόικα» και «να φύγει το μνημόνιο» αποτελούσαν στόχους που ανέδειξε ο ελληνικός λαός μέσα από τους αγώνες του για δύο χρόνια. Μαζί με την απαίτηση για δικαιοσύνη και για σύγκρουση με το πολιτικό προσωπικό της χρεοκοπίας. Στους οποίους συναντήθηκε ένα ασυντόνιστο, ανοργάνωτο, αδιαμόρφωτο - ή για να είμαστε πιο ακριβείς μια δυνατότητα για -κοινωνικό μέτωπο με κορυφαίες εκφράσεις τις πλατείες και τις μεγάλες πανεργατικές απεργίες. Σήμερα αυτοί οι στόχοι μπορούν να εμπνεύσουν; Ή για να το πούμε διαφορετικά ποιοι στόχοι σήμερα μπορούν αν συσπειρώσουν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού; Μήπως μας τελείωσε η αγανάκτηση; Μήπως ήταν μία «εξέγερση των μικροαστών» που κουράστηκαν και λούφαξαν ξανά στην κανονικότητα;

Μία μέρα πριν το κάλεσμα στην κινητοποίηση στο Σύνταγμα, στην Θεσσαλονίκη χιλιάδες λαού ξεσηκώθηκαν ενάντια στο «επενδυτικό» σχέδιο του Σαμαρά στην Χαλκιδική. Επίσης την Κυριακή στο Μεσολόγγι έξω από το ξενοδοχείο όπου επρόκειτο να μιλήσει ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας και βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας της ΝΔ, Μάριος Σαλμάς, Σπουδαστές των ΤΕΙ, κάτοικοι από το Μεσολόγγι και την Ναύπακτο, που διαμαρτύρονται για το σχέδιο Αθηνά έκαναν πορεία με σκοπό να φθάσουν έξω από το ξενοδοχείο. Όπου και τον κατέτρεξαν γεμάτοι οργή και αγανάκτηση. Και λίγες μέρες πριν οι κάτοικοι στο Λασίθι έδωσαν έναν παραδειγματικό αγώνα. Η αγανάκτηση υπάρχει και ψάχνει δρόμους, αναζητά στόχους. Κινητοποιείται σε αυτό που βλέπει εφικτό και πιθανό να έχει αποτελέσματα. Αγωνίζεται για τα «αυτονόητα». Φαίνεται να υποχωρεί από κεντρικούς στόχους που έβγαλε στην επιφάνεια το προηγούμενο διάστημα. Ήταν το «όχημα» που ανέβασε τους επί μέρους συνδικαλιστικούς αγώνες στο επίπεδο του πολιτικού αγώνα με απαίτηση να φύγουν οι μνημονιακές κυβερνήσεις και η Τρόικα και να ανοίξει ένας άλλος δρόμος. Σε αυτόν τον πολιτικό αγώνα έδωσε, με τον τρόπο του, το παρόν ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος έχει και την βασική ευθύνη για την εξέλιξή αυτού του αγώνα και την ανατροφοδότηση της αγανάκτησης και της ανάγκης για κοινωνικό μέτωπο. Με αυτήν την έννοια :

-       Ο στόχος «να φύγει το μνημόνιο» εξατμίζεται για αντικειμενικούς και για υποκειμενικούς λόγους. Αντικειμενικούς, γιατί ήδη έχει «εγγράψει» στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας ένα νέο αρνητικό ταξικό συσχετισμό, αλλά και υποκειμενικά γιατί η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ έχει βάλει το μνημόνιο στον πάγκο του χασάπη και η στοχευμένη σύγχυση για το «δεν μπορούμε να τα καταργήσουμε όλα αμέσως», «θα επιστρέψουμε ένα μέρος σταδιακά», κοκ. κάνει σαφές ότι το μνημόνιο είναι μια πραγματικότητα που δύσκολα ανατρέπεται χωρίς απόφαση για σκληρή σύγκρουση με το σύστημα...

-       Ο στόχος να φύγει η Τρόικα έχει ξεδοντιαστεί και υποβαθμιστεί όταν η επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές κλείνεται σε όλους τους τόνους, όταν ο Γ. Μηλιός αναγνωρίζει σαν κοινή βάση με τους δανειστές «την δημοσιονομική σταθερότητα», όταν ο Τσίπρας επιμένει ότι θα πείσει τα όργανα της Ε.Ε. για ανατροπή της θεσμοθετημένης λιτότητας, όταν τα προεκλογικά «δεν συνομιλούμε με υπαλλήλους τεχνοκράτες της Τρόικα» έγιναν παρακάλια για συναντήσεις με αξιωματούχους β’ διαλογής...

-       Η σύγκρουση με το πολιτικό και κομματικό προσωπικό της χρεοκοπίας έγινε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, φλερτ με την μνημονιακή Υπουργό Εργασίας Κατσέλη και εκδηλώσεις στο ίδρυμα Καραμανλή, τακτικές και τακτικισμοί που κινδυνεύουν να βάλουν την αριστερά στο κάδρο του χρεοκοπημένου πολιτικού προσωπικού.

Δεν μπορεί ο κομματικός πατριωτισμός να τυφλώνει και να μην καταλαβαίνουμε ότι οι παραπάνω πολιτικές κατευθύνσεις επανατροφοδοτούν αρνητικά την κοινωνία και την λαϊκή κινητοποίηση. Αφοπλίζουν την αγανάκτηση, αποσυγκροτούν την λαϊκή συνείδηση, παραλύουν την θέληση για ολομέτωπη σύγκρουση με την κυβέρνηση, την Τρόικα, τροφοδοτούν τις χαμηλότερες δυνατές προσδοκίες, την έλλειψη ελπίδας ότι ακόμα και με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχουμε πραγματική σύγκρουση και ρήξεις που θα οδηγήσουν δε ουσιαστικές αλλαγές για τους «από κάτω». Έλλειψη ελπίδας όχι μόνο στον λαό. Αλλά ακόμα και στον κόσμο της αριστεράς, στα πιο αγωνιστικά τμήματα του κινήματος!

Επιστρέφοντας στην αγανάκτηση. Το ερώτημα δεν είναι πότε θα εμφανιστούν ξανά οι Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα. Οι Αγανακτισμένοι υπάρχουν, είναι παρόντες αλλά δεν θα ξαναγυρίσουν στο Σύνταγμα αν δεν βρουν κοινούς στόχους που να τους ενώνουν. Ούτε το ερώτημα είναι πότε θα γίνει κοινωνική έκρηξη. Δεν μας λείπει ένας Δεκέμβρης γενικώς. Ούτε ένας-δύο πολλοί «Βελβεντοί Κοζάνης», παραφράζοντας το γνωστό σύνθημα, σαν παραδείγματα που λάμπουν στην νεολαία που βλέπει όλους τους πολιτικούς ίδιους... Λείπουν στόχοι που να ενώνουν και πολιτικές πρωτοβουλίες και κατευθύνσεις που να βαθαίνουν και όχι να αμβλύνουν την αντίθεση με την Ε.Ε., την αντίθεση με την Τρόικα και τους δανειστές, την αντίθεση με την κυβέρνηση και τα μέρη της. Λείπουν πολιτικές πρωτοβουλίες που να ανοίγουν την συζήτηση στο λαό για ένα εναλλακτικό σχέδιο, για μια άλλη πορεία για την χώρα και το λαό της. Αλλιώς οι Αγανακτισμένοι θα πάνε ξανά στον καναπέ τους και οι υπόλοιποι στις κλασικές συνδικαλιστικές διεκδικήσεις της προ του 2010 κατάστασης. Αυτή τη φορά όμως για μερικά ψίχουλα σε μια διαλυμένη Ελλάδα.

 

Ανταπόκριση