ΤΑΠΕΙΝΟΓΡΑΦΙΑ PLUS: Λευκοί κουραμπιέδες με κόκκινο αίμα

 Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος, λίγο μετά τη σφαγή του Κονέκτικατ, αναρωτιέται τι ώρα κλείνουν αύριο τα μαγαζιά.

 

Ήταν ένα όμορφο απόγευμα γιορτών. Πήγα στο γραφείο τραγουδώντας  σαν χαζός το «Do They Know it’s Christmas», αγκαλιά με μια γαβάθα βότκα, σοκολατάκια, κέικ. Χαρούμενοι άνθρωποι που ξεκινάμε κάτι καινούργιο και όμορφοι να πιάνουμε ο ένας τα μάγουλα του άλλου από ευγνωμοσύνη στην ομορφιά της ζωής. Σε μια χαρούμενη μέρα, που ξεκίνησε με την ταινία «Η Ζωή του Πι», και την αναζήτηση του Θεού, συνεχίστηκε με μια γλυκιά συνομιλία με τον Γιώργο Πανόπουλο για τη μοίρα των ανθρώπων, τη γλύκα και το βάσανό τους. Γύρισα σπίτι 12 το βράδυ, κουβαλώντας σαν κάτι πολύτιμο, μια σακούλα με κρεμμύδια που μου ζήτησε να της αγοράσω η μάνα μου. Πανέτοιμος για ένα όμορφο βράδυ, αγκαλιά με τους γάτους μου, τα αγαπημένα μου σίριαλ που έχω κατεβάσει να δω, τη γκρίνια της μάνας, το σπιτικό φαγητό, τα αξημέρωτα καμάκια στο Ίντερνετ.

Στην πόρτα, σχεδόν πριν μπω μέσα, η μάνα Σοφία μου είπε για κάτι φοβερό που συνέβη στο Κονέκτικατ, για μια ακόμα σφαγή σε σχολείο. Μου ζήτησε να ανοίξω τα ξένα κανάλια για να της μεταφράσω τι συνέβη. Μια στιγμή, ίσως και δυο και τρεις, και όλα τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια που ακόμα δεν είχα προλάβει να ανάψω, αλλά υπολόγιζα να το κάνω αύριο, έσβησαν, χωρίς καν τον εντυπωσιακό θόρυβο ενός πυροβολισμού. Έσβησαν σαν κάτι που δεν είχε λόγο να υπάρχει εξ’ αρχής. Στο ανολοκλήρωτο μιας αθωότητας που δεν της δόθηκε καν η επιλογή του να σκληρύνει. 20 παιδιά ηλικίας 5 ως 10 ετών, δολοφονημένα από έναν 20χρονο στο σχολείο τους, μαζί με τη μητέρα του και τον ίδιο που αυτοκτόνησε.

Πραγματικά δεν με ενδιαφέρει να μάθω το γιατί και το πώς. Αυτές τις λεπτομέρειες που θα  απασχολήσουν τα ΜΜΕ τις επόμενες μέρες και τους θεατές που απολαμβάνουν τα φονικά σαν ένα ακόμα επεισόδιο του CSI. Το δάκρυ του Μπαράκ Ομπάμα κι αν έχω εντελώς χεσμένο. Είμαι σίγουρος ότι έκανε πολλές πρόβες στο λόγο που του γράψανε άλλοι, πριν καταλήξει στο αναμενόμενο: «Να προσευχηθούμε». Σε ποιον Θεό; Στο Θεό των ανθρώπων; Ο Θεός των ανθρώπων είναι κατ’ εικόνα και ομοίωση τους, και όχι το ανάποδο που λένε. Σκληρός μεγιστάνας της πιο κανιβαλιστικής σόου μπίζνας είναι αυτός ο Θεός. Με μαγικά Χριστούγεννα που ισχύουν για το ένα εκατοστό των παιδιών του κόσμου. Το υπόλοιπο 99% θα το περάσει εξαναγκασμένο σε πορνεία, και δουλική εργασία. Αυτήν που το μοντέλο της καπιταλιστικής ευμάρειας της Αμερικής έχει επιβάλει σε όλον τον κόσμο. Αυτό το μοντέλο που τώρα πληρώνει και η ίδια η Αμερική, σαν επιστροφική εκπυρσοκρότηση της ονειρεμένης της Disneyland. Ένα όνειρο στηριγμένο πάνω σε σφαγές, βιασμούς και αναλγησία.

Τα παιδιά ξέρουν περισσότερα από όλους μας. Κι ο δολοφόνος, 20χρονο παιδί είναι. Αυτή η συφιλιδική ευμάρεια του αμερικάνικου ονείρου, εκπυρσοκρότησε αντίστροφα  πρώτα από όλα στο δικό του μυαλό. Πριν πιάσει τη σκανδάλη. Και καρφώθηκε στο σώμα 20 πεντάχρονων που θα έχουν την ευτυχή φρικαλεότητα του να μην ενηλικιωθούν ποτέ.  Σε ποιον κόσμο να ενηλικιωθούν; Σε αυτόν που η αθωότητα μπορεί να αντανακλάσει με το χειρότερο και πιο βίαιο τρόπο τη βία των ενηλίκων; Σε έναν κόσμο που από αύριο εκατοντάδες ψυχοπουτάνες του κόσμου, θα προσπαθήσουν να αναλύσουν το πώς και γιατί έγινε το φονικό, μέσα από τη βολή του μικροαστικού τους τζακιού; Μα αυτό το τζάκι, ο φαύλος του λαμπυρισμός και θερμότητα είναι η αιτία πίσω από όλο αυτό. Το ψέμα της ευμάρειας μέσα στην αγία οικογένεια.

Ο Ομπάμα δήλωσε: «Τα θύματα είχαν όλη τη ζωή μπροστά τους». Ως τι; Ως νεκροζώντανοι ανασφάλιστοι εργασιακοί δούλοι  χωρίς δικαιώματα; Ως αναλώσιμα γρανάζια μιας μηχανής τραπεζών, πολυεθνικών και υπερκέρδους; Πολύ φοβάμαι πως αυτός είναι βασικός λόγος για τον οποίο δακρύζει ο Πρόεδρος. Το πρόωρο, μη αξιοποιήσιμο χάσιμο 20 μωρών, πριν προλάβουν να γίνουν δουλοπάροικοι. Αυτό είναι που προκάλεσε και το χαμό τους. Και ακόμα χειρότερα, τι κρίμα, χάλασε σε όλους μας, την πίστη στο πνεύμα αγάπης των Χριστουγέννων. Αυτό στο οποίο η αγάπη κυριαρχεί με παιχνίδια και στολίδια φτιαγμένα από όχι 20, αλλά 20 χιλιάδες παιδιά, που δουλεύουν σαν σκλάβοι για να χαρούμε όλοι μας τη γιορτή της Χριστιανικής Αγάπης.

Το φονικό στο Κονέκτικατ, κουβαλάει μια ασύλληπτη φρίκη και θλίψη. Τόσες αθώες ζωές, τόσο άδικα χαμένες, τόσο πρόωρα. Το ερώτημα όμως που παραμένει, είναι γιατί είναι τελικά τόσο φριχτό όπως το αντιλαμβανόμαστε. Για το χαμό των παιδιών; Για την πολλαπλή απόδειξη της υφέρπουσας βίας, στα ειδυλλιακά μεσοαστικά αμερικάνικα προάστεια; Για την αδιαφορία μας απέναντι στο χαμό χιλιοπλάσιων παιδιών από υποσιτισμό, κακοποίηση και πολέμους στις οποίες η Αμερική έχει συμβάλλει με τον πιο έντονο τρόπο; Για την ταφόπλακα στο θέμα της οπλοχρησίας; (που θα ξεπεραστεί πιστέψτε με, πολύ εύκολα και πολύ σύντομα.) Ή απλά επειδή μας χάλασε τα Χριστούγεννα; Αποδεικνύοντας πως δεν υπάρχει ούτε ένας κουραμπιές ευδαιμονίας, η ζάχαρη του οποίου να μην είναι πασπαλισμένη με αίμα. Θεού θέλοντος φυσικά.

gossip tv