«Την περασμένη Άνοιξη, ένας 18χρονος από το Ηράκλειο της Κρήτης καταλήγει σε κόμμα στο νοσοκομείο. Η οικογένειά του καταγγέλλει ως αιτία το ξύλο που έφαγε από αστυνομικούς του τμήματος Ηρακλείου, κατά την προσαγωγή του δύο βράδια πριν κατόπιν ελέγχου που υπέστη βγαίνοντας από μπαρ με τους φίλους του. Μια ακόμα οικογένεια, αυτή τη φορά από το Αίγιο, κατηγορεί ως υπαίτια για το θάνατο του 33χρονου γιου της την αστυνομία. Ο 33χρονος αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα και η οικογένεια ζήτησε τη συμβολή της αστυνομίας για τη μεταφορά του στην ψυχιατρική κλινική του Ρίου. Δύο αστυνομικοί πήγαν στο σπίτι της οικογένειας, δεν τα κατάφεραν και ζήτησαν ενίσχυση. Έφτασαν άλλοι δυο αστυνομικοί με πολιτικά ρούχα. Το παιδί όντως πήγε στο νοσοκομείο, αλλά με ασθενοφόρο, χωρίς τις αισθήσεις του, με ανακοπή και πολλαπλά τραύματα. Μετά από λίγες μέρες πέθανε στην εντατική του Ρίου. Οι γονείς καταγγέλλουν το ξύλο που έφαγε δεμένος με χειροπέδες και έχουν υποβάλλει μήνυση.
«Τα βασανιστήρια δεν αφορούν μόνο διαδηλωτές ή όποιον έχει πολιτική δράση» μας λέει ο Γιάννης Ραχιώτης, ακόμα ένας έμπειρος δικηγόρος, ο οποίος επιλέγει να μεταφέρει την περίπτωση ενός κρατουμένου κατηγορούμενου για ληστείες. «Το παράδειγμα δεν το χρησιμοποιώ τυχαία. Τα βασανιστήρια δεν μπορεί να νομιμοποιούνται στις συνειδήσεις μας για κανέναν. Ωστόσο, αφορούν οποιονδήποτε είναι θύμα της καταστολής για οποιονδήποτε λόγο, ειδικά αν υπάρχει λόγος απόσπασης ομολογίας. Συνήθως γίνονται για εκδικητικούς λόγους αλλά όταν συντρέχει και λόγος απόσπασης ομολογίας, εκεί πια χρησιμοποιούνται σχεδόν επίσημα σαν ανακριτική μέθοδος.»
«Η διαδικασία της σύλληψης είναι μάλλον κλασική. Τον πιάνουν σε έναν δρόμο πέντε, τον πετάνε κάτω, του φοράνε χειροπέδες από πίσω και αρχίζουν να τον κλωτσάνε στο πρόσωπο και στα πλευρά με τις αρβύλες. Ως εδώ θα μπορούσες να πεις ότι είναι ο θυμός ενός μεμονωμένου αστυνομικού» λέει ο κ. Ραχιώτης. Αλλά τώρα ο κρατούμενος οδηγείται στη ΓΑΔΑ, προκειμένου να ομολογήσει. «Σκοπός ήταν να ομολογήσει κάποιες επιπλέον ληστείες πέραν αυτών που ήδη είχε παραδεχτεί. Η διαδικασία εκεί έχει ως εξής: τον κρατάνε σε έναν κλειστό χώρο χωρίς νερό, χωρίς δικηγόρο και χωρίς ύπνο –κάτι το οποίο τελευταίως γίνεται συνέχεια. Στέρηση νερού και ύπνου αλλά και αισθητηριακή αποστέρηση, που σου προκαλείται όταν είσαι σε ένα δωμάτιο που δεν βλέπει τίποτα. Εντελώς κλειστό δωμάτιο, τέσσερις τοίχοι και τίποτα άλλο. Είναι γνωστή μέθοδος βασανισμού χωρίς να σε ακουμπάνε». Με αυτό τον τρόπο, όπως μου εξηγεί, αρχίζεις και τα χάνεις μετά από κάποιες ώρες. «Στην αρχή χάνεις την αίσθηση του χρόνου, του χώρου και σιγά- σιγά ανοίγεις και το στόμα σου χωρίς να έχεις συναίσθηση της κατάστασης».
Από εκεί και πέρα, «ανά τακτά διαστήματα μεταφέρεται σε ένα δωμάτιο βασανιστηρίων. Κατά τη μεταφορά του, διάφοροι αστυνομικοί, και μεγάλης ηλικίας, άρα και μεγάλου βαθμού, βγαίνουν από τα γραφεία τους και του ρίχνουν μπουνιές –οι διάδρομοι της ΓΑΔΑ είναι μεγάλοι, γύρω στα 50 μέτρα . Φτάνει στο δωμάτιο των βασανιστηρίων όπου υπάρχουν μόνο δύο αστυνομικοί οι οποίοι του ζητάνε να απλώσει τα χέρια του και τον χτυπάνε με δύο ειδικά ρόπαλα. Όταν μαζεύει τα χέρια του από τον πόνο, τον χτυπάνε στο σώμα με αίτημα ασφαλώς να ομολογήσει. Αυτό κρατάει ένα δεκάλεπτο – εσύ δεν ξέρεις πόσο θα κρατήσει. Ξαναπάς πίσω, τις ξανατρώς στην επιστροφή από διάφορους και μετά σε ξαναπάνε για βασανιστήρια».
Πιτσιρίκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου