Σημερα
το απογευμα,σε καταμεστο λεωφορειο του κορυδαλλου,μπαινει νεος με
παντελονακι παραλλαγης,μαυρο φουτερ,κεφαλι καθρεφτη…μετα απο λιγο
ζεσταινεται, βγαζει το φουτερ και αποκαλυπτεται η χρυση αυγη…. Παγωμαρα
για μερικα δευτερολεπτα και μετα…θανατος….ολος ο κοσμος μεσα στο
λεωφορειο -και οταν λεω ολος το εννοω- πεφτει να τον φαει… τον βριζουν,
τον φτυνουν, ενας παππους του εριξε μαγκουρια…ο μοναχος φασιστακος
τρεμει, ειναι ετοιμος να βαλει τα κλαματα -πως ειναι μαλακα να εισαι
ενας και να σου την πεφτουν τοσο πολλοι; …και τοτε, σταματαει το
λεωφορειο στην ακρη και ακουγεται ο οδηγος απο το μικροφωνο ”οποιος δεν
σιχαινεται να πεταξει την κουραδα εξω,να ξεβρωμισει ο τοπος” με σπρωξιες
και κλωτσιες τον εβγαλαν και μαλλον ακομα τρεχει…τετοια ευφορια η ψυχη
μου, ουτε με prozac.. κραταμε, γμτ, ακομα….
Κατερίνα Κοκκώνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου