Στο κανάλι μικρής τηλεθέασης ΕΤ1 και στην ακόμη μικρότερης τηλεθέασης μεταμεσονύκτια ζώνη έτυχε προχθές να δω ένα γαλλικό ντοκυμανταίρ πάνω στις συνθήκες ζωής της σημερινής Κίνας, που εκτός από τον κόσμο της χλιδής και της πρόκλησης των δισεκατομμυριούχων έδειξε και τη θλιβερή όψη της φτώχειας των εργατών. Έδειξε μια γιγαντιαία βιομηχανία ενδυμάτων που οι εργάτριες έμεναν δίπλα σε κάτι μακρόστενους κοιτώνες με ζωτικό χώρο για την κάθε μία: το κρεβατάκι της με μια κουρτίνα και ένα μικρό κομοδινάκι με το σαπουνάκι της κάποια κρεμούλα, ίσως, για τα χεράκια της και μια φωτογραφία της οικογένειας της. Η κοπελίτσα που μίλησε είπε ότι εργάζονται 14 ώρες την ημέρα (9 το πρωί με 11 το βράδυ) έναντι αμοιβής 150 ευρώ το μήνα και δύο ρεπό, τα οποία θα αναλώνουν βέβαια στο να πλένουν τα ρουχαλάκια τους. Πρόσθεσε επιπλέον ότι αισθάνεται τυχερή αφού υπάρχουν δουλιές με πολύ χειρότερες συνθήκες. Από την άλλη μεριά: παρακολουθούμε την πανίσχυρη εξουσία της χώρας που με αφορμή ένα επεισόδιο άλα Ίμια με τους Ιάπωνες σε κάποιες βραχονησίδες της ανατολικής θάλασσας, να δοκιμάζει τη γνωστή συνταγή του εθνικισμού και να βγάζει στο δρόμο τα αγριεμένα στίφη αυτών των ανθρώπων, την ίδια στιγμή που οι οικονομικοί δείκτες δείχνουν για πρώτη φορά την κάμψη της αλματώδους ανάπτυξης του οικονομικού γίγαντα. Ε, εδώ νομίζω ότι βρίσκονται και οι βαθύτερες ρίζες του δικού μας μαρασμού.
http://navarino-s.blogspot.gr/2012/10/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου