Περί βίας – Ποιος φτιάχνει την αλήθεια;

του Ιουλιανού

 
Τις τελευταίες μέρες από όλες τις λέξεις του συρμού, η βία είναι μάλλον αυτή που είχε την μεγαλύτερη πέραση στα ΜΜΕ, ιδιοκτησίας των εργοληπτών δημοσίων έργων και εφοπλιστών.
Με ηγεμονικό ύφος και με την δικαιωματική αυθεντία του πεφυσιωμένου, οι δημοσιογραφικές πένες του Πρετεντέρη και του Κασιμάτη σε αγαστή σύμπνοια και με παιδαγωγικές απλουστεύσεις ταυτίζουν, σχετίζουν και ενοχοποιούν «κουκουέδες, συριζαίους, χρυσαυγίτες (που) όλοι τους βλάπτουν τη δημοκρατία εξίσου»
Την δημοκρατία που σύμφωνα με τον βιαίως «αντιστασιακό» στα νιάτα του και Πρόεδρο της Δημοκρατίας στα γεράματά του Παπούλια:

«..επιχειρεί μια βίαια μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος με βαρύ οικονομικό και κοινωνικό κόστος. Η ανεργία προσεγγίζει το απαράδεκτο ποσοστό του 25%, ενώ η ανεργία στους νέους κινείται στο εφιαλτικό 54%…»

Η παραπάνω διαπίστωση του Προέδρου της Δημοκρατίας επιβεβαιώνει τις καταφανείς πνευματικές αναπηρίες των δυο δημοσιογράφων μια και ο προστάτης των θεσμών παραδέχεται την οργανωμένη βία του κράτους ταυτόχρονα με τα ταξικά χαρακτηριστικά που ασκεί απέναντι σε πολίτες και κουρελιάζει τα ιδεώδη της πολιτικής αρετής των δημοκρατικών υφισταμένων του που ασκούν την εξουσία, που κατατυραννεί και εκμηδενίζει τον εργαζόμενο, αφού τον καθιστά άνεργο. Και η ανεργία, ο αποκλεισμός δηλαδή από το δικαίωμα της εργασίας, επιφέρει και αποκλεισμό από την οικονομική ζωή. Σε αυτό το στάδιο, η εξαθλίωση, η πείνα, η καταπίεση, ο φόβος, ο καταναγκασμός και η καταδίκη που επιβάλει ο νόμος, άγρια βίαια και καταπιεστικά, είναι πολιτική βία. Η ανεργία αφοπλίζει ηθικά και συντρίβει φυσικά το άτομο.
Αυτή η θεσμοθετημένη ωμή βία σιγά-σιγά εθίζει την «κοινή γνώμη» η οποία με την κατάλληλη καθοδήγηση γίνεται συγκαταβατική, αποδέχεται την «κόκκινη γραμμή της σωτηρίας της χώρας» με κάθε κόστος, και με απάθεια αποδέχεται την αφαίρεση των λαϊκών κατακτήσεων, των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων του, και τελικά αυτή η έρμη «κοινή γνώμη» καταντά αναίσθητη, έρμαιο και εξαρτημένο αντικείμενο των αυτόκλητων προστατών της πατρίδας της δημοκρατίας και της τάξης.

Η Ιδιωτική βία του Κράτους

Οι θεσμοθετημένοι φορείς του εξαναγκασμού και της βίας, οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, τα οργανωμένα καπιταλιστικά συμφέροντα, οι μηχανισμοί πίεσης, τα εκδοτικά-εργολαβικά-εφοπλιστικά συγκροτήματα τύπου ΔΟΛ και Καθημερινής χρησιμοποιούν κάθε μέσο που θα προκρίνει την υποταγή σε κάθε εντολή, οδηγία, παραίνεση, διαταγή, ή όπως αλλιώς λέγεται, του ΔΝΤ της ΕΕ και των δανειστών, καθώς ταυτίζουν το νόμο με τα προνόμια μιας κοινωνικής τάξης.
Εάν αυτός ο νόμος αμφισβητηθεί τότε υποχρεώνουν το κοινό να καταδικάσει τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, ειδικά όταν πηγάζει από πολιτική πράξη αντίστασης, από το δικαίωμα του λαού να αντιπαλεύει την άδικη αντιλαϊκή, ταξική πολιτική.

Η αξιοσέβαστη «κοινή γνώμη» πρέπει να πεισθεί ότι νόμος σημαίνει «συμφιλίωση», σύγκλιση δηλαδή των ταξικών διαφορών και συμφερόντων, και ότι ο νόμος πρέπει να ασκηθεί μέσω της τρομοκρατίας του κράτους, αδιακρίτως.

«Από την άκρα Δεξιά ως την άκρα Αριστερά. Από τη φοροδιαφυγή και τη διαφθορά ως τη μετανάστευση και την ανομία. Από τη Ραφήνα ως την Κερατέα. Όποιος λοιπόν θέλει να αντιμετωπίσει ριζικά τη Χρυσή Αυγή δεν έχει παρά να κηρύξει πόλεμο στα “σιωπηλά μοντέλα” που μας κατατρέχουν».
«Λυπάμαι, παιδιά, αλλά δεν υπάρχει καλή και κακή ανομία. Όπως δεν υπάρχουν δύο έννομες τάξεις – αυτή που μας γουστάρει και η άλλη… Η αριστερή τραγουδίστρια που κλέβει την Εφορία είναι το ίδιο κοινωνικά αποτρόπαια με τον μαυροντυμένο «φουσκωτό» που δέρνει Πακιστανούς. Στην ίδια βρύση ποτίζονται. Τα ίδια «σιωπηλά μοντέλα» υπηρετούν. Και όσο δεν το καταλαβαίνουμε, τόσο θα πληθαίνουν οι μαυροντυμένοι «φουσκωτοί».
Εκτός κι αν η Χρυσή Αυγή αποδειχθεί όντως χρυσή ευκαιρία. Μια ευκαιρία να μιλήσουμε όλοι για όλα και κατ’ αρχήν για τους εαυτούς μας»

Γράφει ο εκτοξευτής μπουκαλιών Πρετεντέρης στις 16/09/2012 σε άρθρο στο «Βήμα» υπό τον τίτλο «Χρυσή Ευκαιρία».
Κατανοητό. Όταν η εξουσία απειλείται από τις κινητοποιήσεις μεγάλου μέρους του εργαζομένου λαού και από όσους ιδεολογικούς φορείς αντιμάχονται το κοινωνικό καθεστώς, τότε η εξουσία προστατεύει με κάθε τρόπο τα προνόμια της. Έτσι η αυθεντική ερμηνεία της έννοιας του δικαίου παραδίδεται στην πένα εξαρτημάτων της που παρακολουθούν και κοσκινίζουν ακόμα και τις ψυχές μας. Σε αυτούς τους δημοσιογράφους που θεωρούν ότι την ανθρώπινη τύχη μπορούν να την δημιουργήσουν και να την κατευθύνουν με την υπογραφή τους. Μια αποτελεσματική μορφή άμεσου κοινωνικού ελέγχου ποινικοποιώντας την σκέψη, τα φρονήματα και την συμμετοχή στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες, ταυτίζοντας τους κιόλας με την ωμή ρατσιστική βία των φασιστικών συμμοριών αποβλέποντας στο τσάκισμα του λαϊκού κινήματος.

«Όσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο “ευχαριστώ” στην Χρυσή Αυγή – και σοβαρολογώ απολύτως. Της το οφείλουμε για την ευκαιρία που μας προσφέρει -και μάλιστα την ώρα που την έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη- ώστε να διορθώσουμε λάθη δεκαετιών και να κάνουμε μια νέα αρχή στην πολιτική ζωή. Είναι η ευκαιρία που δίνεται στη νομιμότητα να αναμετρηθεί, επιτέλους, με την οιονεί νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς: αυτό το καρκίνωμα της Μεταπολίτευσης (…).
«Η δημοκρατία μπορεί να υπερισχύσει εκείνων που επιβάλλουν τη βία, είτε μαύρη είτε κόκκινη (…).»

Έγραφε την ίδια μέρα με τον Πρετεντέρη, τυχαίος βέβαια, ο Κασιμάτης στην «Καθημερινή» υπό τον τίτλο «Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για δημοκρατία»
Ωστόσο το καλοκαίρι του 2010 το δημοκρατικό κοινοβούλιο ψήφησε νύχτα και στο θερινό του τμήμα νομοθετήματα «έκτακτης ανάγκης» (νόμος 3875/2010) και με τα οποία αφαιρέθηκε από τον τρομονόμο διάταξη που προστάτευε την πολιτική δράση των συνδικαλιστικών οργάνων. Έτσι ο οποιοσδήποτε που θα εμπλακεί σε κάθε μορφή αγώνα: περιφρούρηση απεργίας, κατάληψη, ή «όποιος παρέχει ουσιώδεις πληροφορίες ή υλικά μέσα με σκοπό να διευκολύνει ή να υποβοηθήσει για τη διάπραξη κακουργηματικών πράξεων, τιμωρείται με κάθειρξη μέχρι δέκα ετών». Πρακτικά αυτό σημαίνει πως αν φωνάξεις σε μια ομάδα διαδηλωτών «προσέξτε από εκεί έρχεται η αστυνομία», κινδυνεύεις να βρεθείς για δέκα χρόνια στη φυλακή.
Πλέον ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι σ’ αυτά δεν θα συμπεριληφθούν ως ποινικά κολάσιμες, απόψεις, ιδέες και ανοικτές κοινωνικές δράσεις ατόμων, συλλογικών φορέων και πολιτικών οργανώσεων, τους οποίους οι μηχανισμοί καταστολής θα χαρακτηρίσουν «επικίνδυνους» για τη δημόσια τάξη και την ασφάλεια του κράτους;
Δουλειά λοιπόν της εξουσίας και των εξαρτημάτων της -τύπου Πρετεντέρη και Κασιμάτη- είναι να πείσουν τους πολίτες ή να υιοθετήσουν ενδόμυχα, πως για την «ασφάλεια» τους είναι επιβεβλημένη η «επιβολή της νομιμότητας» γιατί αυτοί οι πολίτες είναι που κινδυνεύουν από την βία άρα: «Προτιμούν το καθεστώς της δημοκρατίας, όπου το δικαίωμα της βίας παραχωρείται σε δημοκρατικά ελεγχόμενους θεσμούς και ασκείται, υπό προϋποθέσεις και εφόσον είναι ανάγκη, εξ ονόματος της νομιμότητος και μόνον».
Διαφημιστής της κρατικής «καλής» βίας ο Κασιμάτης.
Έτσι ο πολίτης εγκρίνει απροσχημάτιστα και συχνά υπερθεματίζει πιστεύοντας ότι οι μεσαιωνικές στολές, κράνη, ασπίδες, θώρακες, γκλομπ, μα και τα χημικά οι πλαστικές σφαίρες και το νομικό οπλοστάσιο, αυτή η «νόμιμη» βία του κράτους είναι το προσφορότερο μέτρο για την διασφάλιση του καθημερινού και γαλήνιου βίου του.
Διαπιστώνεται ή ακόμα και εκβιάζεται η σιωπηλή ανοχή του απέναντι στη βία της εξουσίας, συν το ότι ο πολίτης ταυτίζει στη συνείδηση του το χτύπημα εργατικών κινητοποιήσεων, με το κυνήγι των μεταναστών. Που για όλα αυτοί φταίνε: Για το έγκλημα, τα ναρκωτικά, την ανεργία, το παρεμπόριο, τα χαράτσια, τα μεροκάματα των 500 ευρώ, την εξαθλίωση.
Η χειραγώγηση έτσι θα συντελέσει ώστε αδιατάρακτα και χωρίς επικινδύνους προβληματισμούς , ο κόσμος να συναινέσει στα εκτρωματικά κυβερνητικά μέτρα.
Έτσι κι αλλιώς η «κοινή γνώμη » υποκρίνεται ότι δεν ακούει τις οιμωγές των ταξικά βασανιζομένων συμπολιτών μας που διαδραματίζονται πίσω από τους νόμους της δημοκρατίας μας, γιατί νιώθει ένα ιερό δέος μπροστά στις καθαγιασμένες μυστικιστικές αξίες όπως : «εθνικό συμφέρον», «ομοψυχία του Έθνους», «να σωθεί η πατρίδα» .
Οτιδήποτε αντιρρητικό πάνω στις παραπάνω ουρανόπεμπτες αλήθειες φαίνεται εχθρικό. Σήμερα εχθρός είναι η αριστερά. Αύριο θα είναι οι κάτοικοι μια περιοχής ή μιας συνοικίας ή οι θαμώνες μιας πλατείας ή ενός στεκιού. Μετά οι ξένοι, οι μαύροι, οι κίτρινοι.
Τι κι αν έκοψαν μισθούς, συντάξεις και διαλύουν τα ψίχουλα της κοινωνικής ασφάλισης. Τι κι αν σε θυσιάζουν με «πόνο» στα εργασιακά κάτεργα των «ελεύθερων ζωνών» χιλιάδες ανθρώπους του μόχθου; Τι κι αν έμεινες άνεργος; Εάν έχεις πρόβλημα επιβίωσης και δεν μπορείς να θρέψεις την οικογένεια σου; Σε ενοχλεί η φτώχεια σου και νιώθεις τα αστικά κόμματα εχθρό;
Το «εθνικό συμφέρον» απαιτεί «ομοψυχία του Έθνους», οπότε παραιτήσου από κάθε διάθεση αντίστασης, ενσωματώσου προσαρμόσου και αποκήρυξε και καταδίκασε την βία από όπου και αν προέρχεται.
Ο ΣKAI μάλιστα έχει ξεκινήσει καμπάνια με τίτλο «όλοι μαζί» όπου «οι Έλληνες θα λύσουν όλοι μαζί το πρόβλημα».
Ποιοι όλοι; Και οι πληβείοι παρέα με τους εφοπλιστές τύπου Αλαφούζου; Οι κοινωνικά αποκλεισμένοι χέρι-χέρι με τους τραπεζίτες τύπου Σάλλα; Οι πεινασμένοι και οι ανωφελείς άνεργοι με τους βιομήχανους και εργολάβους κρατικά επιχορηγούμενους τύπου Μπόμπολα;
Πολιτική και οικονομία με συνοδοιπόρους πρόθυμους διαμορφωτές της «κοινής γνώμης» διαπλέκονται και αλληλοκαθορίζονται. Δολοφονούν ιδέες, εξουθενώνουν και υποτάσσουν άτομα και ψυχές. Με τα περιττώματα της πένας τους απαιτούν πειθήνια υπακοή, χωρίς κριτική σκέψη και συνείδηση άρα χωρίς δυνατότητα αντίδρασης διαμαρτυρίας ή εξέγερσης.
Γι αυτό και είναι λυτρωτική η ομογενοποίηση που προσπαθούν να επιβάλουν ιδίως όταν για το λαό καταλύονται τα πάντα μέσα σε φτώχεια και στην απελπισία της καθημερινής κτηνωδίας. Όλα μαζί πολτοποιούνται και μετατρέπονται σε τοξικά απόβλητα ή αφομοιώνονται ως στοιχεία, που ανάλογα με την περίσταση, μπορούν να είναι στήριγμα τους στις διακηρύξεις τους περί εθνικής ενότητας, εθνικής προσπάθειας με εθνική σφραγίδα για να προστατευτούν τα ιδιωτικά λάφυρα των κεφαλαιοκρατών μα και το συμφέρον των μετόχων τους.

http://parallhlografos.wordpress.com/2012/09/21/perivias/