http://www.rebelion.org/noticia.php?id=151064
Οι περικοπές που αφορούν τους προϋπολογισμούς για την εξορυκτική βιομηχανία είναι δρακόντειες: 63,2% για την λειτουργία των επιχειρήσεων, 39,2% για υποδομές στα ορυχεία, 76,6% για επιχειρηματικά προγράμματα, 100 % για την ασφάλεια στα ανθρακωρυχεία και 99,6% για εκπαίδευση και υποτροφίες. Επιπλέον, η πίστωση για το Ινστιτούτο Άνθρακα μειώνεται σε 39,1%.
Αυτή η οξεία κατάσταση έχει προκαλέσει τη σφοδρή σύγκρουση στην οποία συμμετέχουν με όλες του τις δυνάμεις και την παράδοση πάλης χιλιάδες ανθρακωρύχοι που εξάγουν μαύρα μεταλλεύματα στις σήραγγες των ανθρακωρυχείων της Asturias, Leon, Galicia, Aragón, Andalucía, Castilla-La Mancha και άλλων περιοχών.
“Σήμερα σημαιάκια, αύριο δυναμίτες”
Μετά από εννέα ημέρες απεργίας, οι ανθρακωρύχοι ριζοσπαστικοποιούν τις διαμαρτυρίες τους. Οι απεργίες στη βιομηχανία είναι συνολικές και αφορούν περισσότερους από 8,000 ανθρακωρύχους στο σύνολο του ισπανικού κράτους, εκτός από την παράλυση που έχουν προκαλέσει σε άλλες συναφείς βιομηχανίες άνθρακα. Έπειτα από μια σειρά διαδηλώσεων σε όλη τη χώρα και σε κάθε περιοχή των ορυχείων, η κυβέρνηση προσπάθησε να εκτρέψει τη δυσαρέσκεια με μια συνάντηση στις 29 του Μάη μεταξύ των επιχειρηματιών εταιρειών εξόρυξης, της συνδικαλιστικής ηγεσίας των CCOO και UGT και του Υπουργείου Βιομηχανίας , Ενέργειας και Τουρισμού, στο πλαίσιο της Επιτροπής συνέχισης του προγράμματος για τον άνθρακα. Αλλά όπως ήταν αναμενόμενο, η συνάντηση κατέληξε σε αποτυχία μετά τη σαφή δήλωση της κυβέρνησης να προχωρήσει στη λήψη των παραπάνω μέτρων. Με αυτό το δεδομένο, τα συνδικάτα –με την υποστήριξη των εργοδοτών– κήρυξαν γενική απεργία «επ’ αόριστον» στον τομέα, η οποία επέκτεινε τη διάρκειά της μέχρι τις 6 Ιουνίου. Την επόμενη μέρα έλαβε χώρα πορεία διαμαρτυρίας με τη συμμετοχή περισσότερων από 10,000 ανθρακωρύχων που διαδήλωσαν στους δρόμους της Μαδρίτης και ήρθαν σε βίαιες συγκρούσεις με τα ΜΑΤ. Κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών οι ανθρακωρύχοι έχουν πραγματοποιήσει πολλές δράσεις, ανακτώντας μαχητικές μεθόδους πάλης, όπως το μπλοκάρισμα δρόμων και εθνικών οδών με κορμούς δέντρων και την καύση ελαστικών, πικετοφορίες και σφοδρές συγκρούσεις με ειδικές μονάδες της αστυνομίας και της πολιτοφυλακής με αποτέλεσμα τη σύλληψη πολλών από αυτούς.
Στην Αραγονία, τις πρώτες μέρες της απεργίας και μετά από μια Γενική Συνέλευση, οι εργαζόμενοι έκλεισαν το δρόμο που οδηγεί στο σταθμό ηλεκτροπαραγωγής που ανήκει στην Εndesa (που καίει τον άνθρακα της Ανδόρρας), καλώντας το εργαζόμενους της εταιρείας σε δεύτερη απεργία μαζί τους. Και αυτές τις μέρες, στην Καστίλλη και τη Λεόν, έχουν επαναληφθεί διαμαρτυρίες και μπλόκα και περισσότεροι από 1,500 ανθρώπους μεταξύ Leon και Ponferrada έχουν συμμετάσχει στις διαδηλώσεις. Στην Asturias οι μορφές πάλης έχουν συνενώσει και τους εργαζόμενους στις μεταφορές, οι οποίοι ξεκίνησαν στις 5 Ιούνη επ’ αόριστον απεργία με συμμετοχή του 90% των εργαζομένων, ένα ιστορικό γεγονός που οι ίδιοι οι ηγέτες των συνδικάτων παραδέχθηκαν ότι είχε να συμβεί τουλάχιστον μια δεκαετία. Στη Leon, στο πλαίσιο της πολιτικής δίωξης εναντία στους ανθρακωρύχους και ενώ ο απεσταλμένος της κυβέρνησης Gabino Lorenzo εξέδωσε προειδοποιητική δήλωση ότι «ο νόμος θα πρέπει να τηρείται κατά γράμμα και όλοι όσοι τον παραβιάζουν πρέπει να συλληφθούν», οι εργαζόμενοι δεν σταμάτησαν τη δράση τους και χαιρέτισαν με φωνές και ζητωκραυγές την υποστήριξη προς τους έξι ανθρακωρύχους που από τις 5 Ιούνη κλειδώθηκαν στα γραφεία του επαρχιακού ιδρύματος. Όλα φαίνεται να δείχνουν ότι αυτός είναι ένας αγώνας που έχει μόλις αρχίσει και προβλέπεται ένα «θερμό καλοκαίρι» στις περιοχές εξόρυξης άνθρακα.
Καταστολή, η απάντηση της κυβέρνησης· αντίσταση, από τους ανθρακωρύχους και το λαό
Όπως συμβαίνει συνήθως, ο βασικός μηχανισμός της κυβέρνησης για να περάσει τα σχέδια προσαρμογής είναι η καταστολή και η δίωξη των εργαζομένων και των λαϊκών αγωνιστών. Δεν υπήρξε καμιά διαφορά με τον αγώνα των ανθρακωρύχων. Σε όλες τις διαμαρτυρίες, η αστυνομία και η πολιτοφυλακή ενήργησε βίαια εναντίον των ανθρακωρύχων: στην Asturias, δύο ανθρακωρύχοι συνελήφθησαν και δεκάδες φακελώθηκαν (ταυτοποιήθηκαν). Στη Μαδρίτη μετά τη μαζική διαδήλωση, υπήρχαν και συλλήψεις, μεταξύ των οποίων ενός συμφοιτητή του UAM και μέλος της 15M, με κατηγορία 12 χρόνων φυλάκισης για συμμετοχή στη διαδήλωση! Σε όλες τις περιπτώσεις υπήρξαν συλλήψεις, ξυλοδαρμοί, πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα και μαζικό φακέλωμα.
Το τελευταίο γεγονός αφορά τους 7 ανθρακωρύχοι που συνελήφθησαν στη Leon την Τετάρτη για την πικετοφορία που έκλεινε τη γέφυρα Fernández Casado της εθνικής οδού Λεόν-Campomanes από τις 10 το πρωί. Όπως αναφέρει χρονικογράφος, «Οι ανθρακωρύχοι είχαν μεταφέρει την κινητοποίησή τους σε αυτή την εμβληματική γέφυρα της εθνικής οδού AP-66, όπου περνούν φορτηγά και τοποθέτησαν πέτρες στο δρόμο για να διακοπή η κυκλοφορία και στις δύο κατευθύνσεις. Από τις απεργίες της δεκαετίας του ’90 είχαν να χρησιμοποιήσουν τη συγκεκριμένη γέφυρα οι ανθρακωρύχοι ως σκηνικό διαμαρτυρίας, που βρίσκεται λίγο πριν την διασταύρωση για Villablino» (El Diario de Leon, 06.06.2012).
Αλλά δεν τελειώνει εκεί, η καταστολή μεταφέρθηκε στο χωριό Ciñera, το οποίο μετατράπηκε σε ένα εικονικό πεδίο μάχης μεταξύ των ανθρακωρύχων και της πολιτοφυλακής ... η «Μάχη της Ciñera», όπως μπορούμε να τη βαφτίσουμε. Για ώρες ξέσπασαν έντονες μάχες στο δρόμο, όπου οι ανθρακωρύχοι αντιστάθηκαν στις δυνάμεις καταστολής. Ακόμα και ο δήμαρχος του χωριού τραυματίστηκε από μια πλαστική σφαίρα που παραλίγο να του βγάλει το μάτι. Ένας γείτονας εξιστορεί τα γεγονότα ως εξής: «Δεν μπορούσαμε να βγούμε από το σπίτι. Ήταν τρομακτικό. Πυροβολισμοί στους δρόμους και άνθρωποι που έτρεχαν. Οι ανθρακωρύχοι είχαν κρυφτεί πίσω από τα κοντέινερ και η πολιτοφυλακή πυροβολούσε στη μέση του δρόμου», ενώ μια γειτόνισσα βεβαίωσε ότι κατά τη διάρκεια της μάχης «πολλοί γείτονες άνοιξαν την πόρτα για τα μπουν τα παιδιά στο σπίτι. Αγωνίζονται για το δίκιο τους και όλοι εδώ γνωρίζουν τι σημαίνει ανθρακωρυχείο» (El Diario de Leon, 06.06.2012).
Παρά την καταστολή, η αντίσταση και η ταξική αλληλεγγύη από τους πληθυσμούς στις περιοχές των ορυχείων αυξάνεται.
Αντιφάσεις: Οι ριζοσπαστικές μέθοδοι και το πρόγραμμα σύγκρουσης
«Η όγδοη συνεχόμενη ημέρα της επ’ αόριστον απεργίας των ανθρακωρυχείων στην περιφέρεια Asturias έχει ενταθεί αυτή τη Δευτέρα με διαδηλώσεις διαμαρτυρίας που έχουν οδηγήσει σε πέντε συλλήψεις, τον τραυματισμό ενός αστυνομικού και το κλείσιμο της κυκλοφορίας στους μεγάλους αυτοκινητοδρόμους και τους δρόμους της περιοχής. Επιπλέον, η πολιτοφυλακή έχει κατασχέσει «μεγάλες παρτίδες» από υλικό «εξαιρετικά επικίνδυνο» που χρησιμοποιείται για να προκαλέσει ταραχές κατά τη διάρκεια της απεργίας» (ABC, 06.05.2012). Έτσι, παρουσίασε ο αντιδραστικός Τύπος τα γεγονότα μιας από τις μάχες των τελευταίων ημερών, της «Μάχη της Santa Cristina de Lena» την Τρίτη 5 Ιουνίου στην Asturias. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Εκατοντάδες οργισμένων ανθρακωρύχων (χιλιάδες σε όλη τη χώρα που βρίσκονται σε στάση εργασίας), πικέτες και κάψιμο ελαστικών, μπλοκάρισμα ολικό των λεωφόρων, σαμποτάζ στις μεταφορές, σφεντόνες, μπιτόνια βενζίνης, σκουριασμένα καρφιά, ακόμη και «αυτοσχέδιες ρουκέτες». Αν το θάρρος και τη θέληση είναι μια από τις πιο πολύτιμες αρετές του πολεμιστή, θα πρέπει επίσης να συμπεριληφθεί η δημιουργικότητα ... και ναι, είναι δημιουργικοί οι μεταλλωρύχοι την ώρα της μάχης! Οι θαρραλέες μάχες των ανθρακωρύχων της Asturias, που πριν από δύο ημέρες παρακολουθούσαμε σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια, τίμησαν πάλι τη γενναία παράδοση του αγώνα τους.
Είναι αυτές οι στιγμές που αναμένεται ότι οι εργοδότες θα αρχίσουν να κραυγάζουν κάνοντας επίκληση στη λογική και την τάξη ενάντια στους βανδαλισμούς. Αλλά αυτή τη φορά η εργοδοσία των μεταλλείων έχει βαφτεί κόκκινη και ζητά λογική από ... την ίδια την κυβέρνηση: «Ο πρόεδρος της διοίκησης του άνθρακα Carbunión, Victorino Alonso, δήλωσε σήμερα ότι αναμένει από την Κυβέρνηση να επιδείξει κατά τη συνεδρίαση της συνέχισης του σχεδίου για τον Άνθρακα την Τετάρτη ‘τουλάχιστον κάποια λογική και κάποια ευαισθησία’» ( Público, 04.06.2012). Ωστόσο, αυτό δεν αποτελεί έκπληξη, είναι μάλλον λογικό. Οι εργοδότες του άνθρακα, με τη συνεργασία της ηγεσίας των συνδικάτων, είναι εκείνοι που επέβαλαν το πρόγραμμα των αιτημάτων του αγώνα. Ως εκ τούτου, η διαδήλωση στη Μαδρίτη στις 31 Μαΐου καθοδηγούνταν από «επικεφαλής επιχειρήσεων και συνδικαλιστές ενωμένους πίσω από ένα πανό που έγραφε: ‘Για το μέλλον του εγχώριου άνθρακα και την αναγέννηση των περιοχών εξόρυξης. Για την εργασία’» ( La Nueva España, 31.5.2012), και κατέληξε στο Υπουργείο Βιομηχανίας για να απαιτήσει από την κυβέρνηση να συμμορφωθεί με τις διατάξεις του Εθνικού Σχεδίου Άνθρακα.
Σε αυτή την κατάσταση, οι γενναίοι ανθρακωρύχοι από όλες αυτές τις περιοχές της χώρας, παρά την μαχητικότητα και την αφοσίωσή τους στον αγώνα, σέρνονται πίσω από ένα αίτημα, μέσω των συνδικαλιστικών ηγετών τους, σύμφωνα με το οποίο οι εργατικές διεκδικήσεις υπάγονται σε ένα πρόγραμμα διάσωσης των καπιταλιστών στον τομέα της εξόρυξης· αυτών των ίδιων καπιταλιστών που χωρίς να κοκκινίζουν απειλούν πως θα κλείσουν τα ορυχεία… αν οι εργαζόμενοι με τη δύναμη και τον αγώνα τους δεν καταφέρουν να μην περικοπούν οι επιχορηγήσεις! Στην καλύτερη περίπτωση, όχι να τα κλείσουν… αλλά να περικόψουν τους μισθούς στο ύψος των επιχορηγήσεων που περικόπτονται, όπως ανακοίνωσε κατάφορα στον Τύπο το μεγάλο αφεντικό του άνθρακα Victorino Alonso: «‘Θα προτείνουμε στους εργάτες μείωση μισθού ανάλογη με τη μείωση των επιχορηγήσεων προς τις επιχειρήσεις που έχει αποφασίσει η κυβέρνηση’, περίπου 70%» (La Nueva España, 11.5.2012).
Δυστυχώς, η συνδικαλιστική ηγεσία των UGT και CCOO, με μια μακρά παράδοση αγώνων και οργάνωσης των προλεταρίων ανθρακωρύχων, έχουν μετατραπεί σε εκπροσώπους αυτού του εργοδοτικού εκβιασμού, συνδέοντας την τύχη των ίδιων των εργαζομένων με την τύχη των εταιρειών εξόρυξης και οδηγώντας τον αγώνα σε αδιέξοδο.
Τα αφεντικά του άνθρακα και η «κακή μνήμη» της συνδικαλιστικής ηγεσίας
Πριν από λίγες μέρες, ο γενικός γραμματέας του συνδικάτου SOMA-UGT, Jose Angel Fernandez Villa, προειδοποίησε ότι οι ανθρακωρύχοι «δεν θα ανεχτούν» την «καταστροφική» πολιτική της κυβέρνησης σχετικά με τα ορυχεία άνθρακα, η οποία «είναι απόλυτη αντιγραφή» της πολιτικής που εφάρμοσε στις Ηνωμένες Πολιτείες ο Ρόναλντ Ρίγκαν και η Μάργκαρετ Θάτσερ στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η εκτίμηση του είναι δίκαιη. Αλλά αν ο Villa ήταν συνεπής με την ανάγνωση της κατάστασης, θα ήξερε ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον «θατσερισμό» του PP χέρι-χέρι με τους εργοδότες του άνθρακα, που περιστασιακά έρχονται αντιμέτωποι με την κυβέρνηση για λόγους επιβίωσης, αλλά των οποίων το μοναδικό ενδιαφέρον ήταν πάντα το κέρδος και όχι η ζωή των περιοχών, των ανθρακωρύχων και των υπόλοιπων κατοίκων.
Αξίζει να θυμηθούμε τι έλεγε πριν από λίγα χρόνια ένας εκπρόσωπος του μεγαλύτερου ομίλου επιχειρήσεων άνθρακα στην Ισπανία, με μεγάλες εταιρείες και συμφέροντα επίσης στους κλάδους κατασκευής και βιομηχανικών υπηρεσιών, ο Victorino Alonso: το 2003 «δήλωνε ότι ‘δεν έχει νόημα’ να πάω σε μια κινητοποίηση μαζί με τα συνδικάτα, διότι αν και πολλά από τα αιτήματα τους ταυτίζονται με αυτά της εταιρείας, κατά τα άλλα είναι ακριβώς ενάντια στην εργοδοσία: ‘Είναι δικαίωμά τους, αλλά είναι ο συγκεκριμένος συνδικαλιστικός δρόμος: οι εταιρείες έχουν άλλους τρόπους να δρουν’» (Diario de Leon, 16.3.2003).
Και βέβαια έχουν «άλλες μορφές δράσεις». Αξίζει ένα παράδειγμα, το Φεβρουάριο του 2010, οι εργαζόμενοι ανθρακωρύχοι του Alonso και Viloria ετοιμάζονταν να κατέβουν σε απεργία επειδή η εταιρεία δεν κατέβαλε την μισθοδοσία, παρόλο που το Υπουργείο Βιομηχανίας είχε χορηγήσει στις επιχειρήσεις επιδόματα λειτουργίας, ένα μήνα πριν, συνολικού ύψους σχεδόν 140 εκατ. ευρώ. Ο πρόεδρος του ομίλου εταιρειών Uminsa, Guillermo Sánchez της UGT, δήλωνε στον Τύπο: «Είμαστε μπουχτισμένοι να μην λαμβάνουμε μισθούς (...) Είμαστε έξι μήνες σε αυτή την κατάσταση, με καθυστερήσεις στην καταβολή της μισθοδοσίας πάνω από 5 ημέρες», ενώ έκρινε ότι η βάση του προβλήματος δεν ήταν «η έλλειψη ρευστού που επικαλείται ο εργοδότης, αλλά η πίεση που θέλει να ασκήσει στη δημόσια επιχείρηση Hunosa για να αυξήσει κατά 2% το τιμολόγιο για την αγορά του άνθρακα που δεν αποδέχεται το κράτος», χρησιμοποιώντας τους εργαζόμενους ώστε να εξαναγκάσει τη δημόσια εταιρεία (Diario de Leon, 24/02/2010). Η εξαπάτηση, η μιζέρια και η εκμετάλλευση είναι το πραγματικό πρόσωπο των καπιταλιστών άνθρακα, και για όποιον δεν το θυμάται, κάθε καπιταλιστή.
Τι έχει αλλάξει ώστε οι εργοδότες να δέχονται ξαφνικά τις διαμαρτυρίες και να συνεργάζονται με τα συνδικάτα; Απλά ότι, και μπροστά στην επίθεση της κυβέρνησης για την εξάλειψη των επιδοτήσεων, οι συνδικαλιστές ηγέτες απέφυγαν να συμπεριλάβουν οποιαδήποτε αξίωση ενάντια στην εργοδοσία στον αγώνα για ένα ενιαίο μέτωπο με τους εργοδότες, αντί να στηρίζονται στη δύναμη των εργαζομένων και ένα σχέδιο εργατικής πάλης ανεξάρτητο από το κράτος και τους καπιταλιστές.
Η ανάγκη ενός ανεξάρτητου σχεδίου: για τον εργατικό έλεγχο των ορυχείων και των επιχορηγήσεων
Η αγώνας των ορυχείων θα συνεχιστεί, καθώς ούτε οι εργαζόμενοι ούτε η κυβέρνηση μπορεί να κάνει πίσω. Οι εργάτες, επειδή διακυβεύεται η ίδια τους η ζωή και η ζωή των οικογενειών τους, η κυβέρνηση όχι μόνο επειδή έχει το στρατηγικό στόχο να ρευστοποιήσει τη βιομηχανία εξόρυξης άνθρακα εκπροσωπώντας τα συμφέροντα των πολυεθνικών και τις απαιτήσεις της ΕΕ και του σχεδίου Ευρωπαϊκή Βοήθεια για τον Άνθρακα, αλλά επειδή έχει ένα πιο σημαντικό πολιτικό κίνητρο: αν ενδώσει στον αγώνα των ανθρακωρύχων και τις ριζοσπαστικές μεθόδους τους θα δώσει είναι ένα «πολύ κακό παράδειγμα» για τα εκατομμύρια των εργαζομένων και της νεολαίας που αντιμετωπίζουν περικοπές και εργασιακές μεταρρυθμίσεις σε όλο το κράτος. Ή με άλλα λόγια, θα δώσει ... ένα εξαιρετικό παράδειγμα προς μίμηση. Γι’ αυτό ακριβώς και είναι αναγκαίο να σπάσει η βούληση της κυβέρνησης.
Παρά το ότι σέρνονται πίσω από τους ηγέτες τους σε ένα πρόγραμμα που δεν αντιπροσωπεύει τα πραγματικά ταξικά τους συμφέροντα, ο ρόλος της πρωτοπορίας που φαίνεται να παίζουν οι ανθρακωρύχοι στην ταξική πάλη μέσα στο ισπανικό κράτος, ο ριζοσπαστισμός των μεθόδων τους και τη δέσμευσή τους να ενοποιήσουν τον αγώνα, όπως αποδεικνύεται από ανθρακωρύχους της Asturias με τους συναδέλφους στο τομέα των μεταφορών, μπορεί να επηρεάσει πολλές συντρόφισσες και συντρόφους, επιτρέποντας την ανάδυση νέων πρωτοποριών, τη ριζοσπαστικοποίηση της δράσης και τη λήψη μέτρων προς την κατεύθυνση μιας πολιτικής που υπερβαίνει τα όρια που επιβάλλονται από συντηρητική συνδικαλιστική ηγεσία.
Οι επαναστάτες της Τάξης ενάντια στην Τάξη αγωνιζόμαστε μέσα από αυτήν την προοπτική. Ταπεινά, δεν υπερασπιζόμαστε την εξορυκτική βιομηχανία, αν αυτό σημαίνει ότι οι ίδιοι οι καπιταλιστές πλουτίζουν από τη στυγνή εκμετάλλευση των εργαζομένων και των κρατικών επιδοτήσεων. Αυτό που στηρίζουμε είναι την εργατική τάξη των ανθρακωρύχων και τις οικογένειές τους, όπως και όλους τους φτωχούς πληθυσμούς των συγκεκριμένων περιοχών που επί δεκαετίες έχουν υποστεί την ταπείνωση των καπιταλιστών και των κυβερνήσεών τους.
Η μόνη εγγύηση ότι η εξορυκτική βιομηχανία θα επιβιώσει, θα λειτουργεί αποτελεσματικά, προστατεύοντας όσο το δυνατόν το περιβάλλον και επιτρέποντας τη χρήση των πόρων για την εξυπηρέτηση ολόκληρης της κοινότητας, είναι οι εργαζόμενοι να καταφέρουν να επιβάλουν τον εργατικό έλεγχο στη διοίκησή τους και στη χρήση των επιχορηγήσεων από το κεντρικό κράτος. Η μόνη εγγύηση ότι η εξορυκτική βιομηχανία θα επιβιώσει, θα λειτουργεί αποτελεσματικά, προστατεύοντας το περιβάλλον με την αποκατάσταση της περιοχής εκμετάλλευσης, επιτρέποντας ταυτόχρονα τη χρήση των πόρων της για την εξυπηρέτηση ολόκληρης της κοινότητας, είναι οι εργαζόμενοι να επιβάλουν τον εργατικό έλεγχο στη διαχείριση και να βάλουν τέλος στις καλές διαπραγματεύσεις που η εξορυκτική εργοδοσία πραγματοποιεί με το κεντρικό κράτος μέσω των επιχορηγήσεων. Αυτό θα γίνει μέσω της απαλλοτρίωσης χωρίς αποζημίωση όλων των ορυχείων και την άμεση εθνικοποίηση τους. [ΥΠΗΡΧΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΦΡΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ!!] Αρκετά με τις επιχορηγήσεις που καταλήγουν στις τσέπες μερικών καπιταλιστών! Για να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας, να βελτιωθούν οι συνθήκες και να μπορούν οι ανθρακωρύχοι να εργάζονται με έναν ασφαλή και φιλικό προς το περιβάλλον τρόπο, είναι αναγκαίο να αγωνιστούμε για δημόσιες επιχειρήσεις εξόρυξης, επαρκώς χρηματοδοτούμενες από το κράτος και υπό τον έλεγχο των εργαζομένων, που είναι οι μόνοι που ενδιαφέρονται για τη διατήρηση της ζωής και για το μέλλον των περιοχών.
Η αγώνας των ανθρακωρύχων μπορεί να σπάσει το μπράτσο της κυβέρνησης. Αλλά για να βοηθήσουμε προς αυτή την κατεύθυνση είναι αναγκαίο να διαδώσουμε σε όλους τους φοιτητές και τους εργαζομένους της χώρας το εξαιρετικό παράδειγμα του αγώνα των ανθρακωρύχων και να τους περιβάλλουμε με αλληλεγγύη. Όμως, όχι με αλληλεγγύη λεκτική, αλλά πρακτική, παλεύοντας κατ’ αρχάς για την υπεράσπιση των ανθρακωρύχων ενάντια στην καταστολή που έχουν υποστεί σε διάφορες περιοχές, την απελευθέρωση χωρίς εκκρεμείς κατηγορίες όλων των κρατουμένων και τον τερματισμό των διώξεων. Παράλληλα, καλώντας να συντονίσουμε τον αγώνα μαζί με τους ανθρακωρύχους όλους τους κλάδους των εργαζομένων και των φοιτητών, παλεύοντας για ένα ανεξάρτητο πρόγραμμα όχι μόνο από την κυβέρνηση αλλά και από τους εργοδότες.
Οι σύντροφοι ανθρακωρύχοι ήταν ανέκαθεν μία από τις πιο μαχητικές ομάδες του ισπανικού προλεταριάτου. Ήταν αυτοί που το 1934 ξεκίνησαν την εξέγερση που δημιούργησε την Κομμούνα της Asturias, και αργότερα, το 1962, οι απεργίες στα ορυχεία της συγκεκριμένης περιοχής αποτέλεσαν κομβικό σημείο στο ξύπνημα του εργατικού κινήματος που βρισκόταν σε κρίση από τη δικτατορία του Φράνκο. Παρά τα συνεχή χτυπήματα από ψευδείς «μεταστροφές» και εσωστρέφειες, παρά τις προδοσίες και το συντηρητισμό των ηγετών της, εξακολουθούν να δείχνουν ηρωισμό και αγωνιστικότητα. Είμαστε σίγουροι ότι και πάλι θα υπάρξει «ένα φως στην Asturias» και σε όλες οι περιοχές εξόρυξης που θα φωτίσει τον αγώνα ενάντια στην κυβέρνηση και τους εργοδότες.
Η μάχη της Santa Cristina de Lena
Η Santa Cristina de Lena είναι γνωστή για την περίφημη προ-ρωμαϊκή εκκλησία της, που βρίσκεται σε ένα λόφο με θέα την κοιλάδα του ποταμού Lena. Περιτριγυρισμένη από καταπράσινες κοιλάδες και λόφους, αυτό το παρεκκλήσι του IX αιώνα έχει κερδίσει την αναγνώριση ως ιστορικό μνημείο Παγκόσμιας Καλλιτεχνικής και Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Αλλά αυτές τις μέρες, οι εικόνες της Santa Maria de Lena που ταξίδεψαν στον κόσμο δεν ήταν τόσο θεϊκές. Μια ζωηρή περιγραφή ενός αρθρογράφου της εφημερίδας La Nueva España που αξίζει να παραθέσουμε αφηγείται:
«Οκτώ το πρωί. Η Asturias ξημερώνει σε μια από τις δυσκολότερες ημέρες μέχρι σήμερα για τις διαμαρτυρίες των ανθρακωρύχων ενάντια στις περικοπές των επιχορηγήσεων στον τομέα του άνθρακα που απειλούν να κλείσουν τα ορυχεία. Ο ήλιος αρχίζει να λάμπει στις πλαγιές της Santa Cristina de Lena, έναν τόπο θρησκευτικό, τόπο προσκυνήματος για τους πιστούς, που χθες μετατράπηκε στο ακριβώς αντίθετο: σε πεδίο μάχης μεταξύ των ανθρακωρύχων και των ΜΑΤ. Φωτιές, οδοφράγματα, αυτοσχέδιες ρουκέτες, καπνογόνα, τραυματισμοί και συλλήψεις, ήταν ο απολογισμός μετά από μια αιματηρή ημέρα διαδηλώσεων των ορυχείων. (...)
Λίγο πριν τις εννέα το πρωί, δεκάδες εργαζόμενοι στον τομέα του άνθρακα άρχισαν να οργανώνονται στην περιοχή της Vega del Rey και το σιδηροδρομικό σταθμό της La Cobertoria. Κρατώντας ελαστικά, πηδούσαν στην εθνική οδό Α-66 και, όπως κάθε μέρα, και πια έχουν περάσει αρκετές από την έναρξη των συγκρούσεων, έκλειναν τη διέλευση στα οχήματα. Πριν το ρολόι δείξει εννέα, το οδόφραγμα είχε στηθεί και τα ελαστικά και οι κορμοί δέντρων, που χρησιμοποιούνται για να μπλοκάρουν τη διέλευση, καίγονταν. Αλλά κάτι θα άλλαζε σε σχέση με τις προηγούμενες μέρες: η πολιτοφυλακή αυτή τη φορά αποδέχθηκε την πρόκληση των ανθρακωρύχων. Εμφανίστηκαν περισσότεροι από ποτέ, και σε μόλις 10 λεπτά πάνω από πενήντα μπάτσοι άρχισαν να χτυπούν αυτούς που βρίσκονταν στο οδόφραγμα. Ξεκίνησε η μάχη της Santa Cristina de Lena.
Η πολιτοφυλακή άρχισε να ρίχνει πλαστικές σφαίρες και δακρυγόνα στους ανθρακωρύχους οι οποίοι αντί να οπισθοχωρήσουν, απέκρουσαν τις επιθέσεις με ξύλα, πέτρες και ρουκέτες, ενώ αμύνονταν με αυτοσχέδιες μεταλλικές ασπίδες. Ωστόσο, εξαιτίας του καπνού σιγά-σιγά έχαναν έδαφος. Ήταν καιρός να τραβηχτούν στο βουνό, σε μια περιοχή όπου παραδοσιακά βρίσκονταν σε θέση υπεροχής απέναντι στους μπάτσους σε κάθε προηγούμενη αναμέτρηση. (...)
Η στρατηγική των μπάτσων ήταν να περικυκλώσει τους ανθρακωρύχους. Εν τω μεταξύ, οι τελευταίοι επιτίθονταν κάθε φορά που εμφανίζονταν οι δυνάμεις καταστολής. Οι εικόνες που εκατοντάδες φορές παρουσιάστηκαν στις ειδήσεις με τους χιλιάδες άραβες να παλεύουν με ρουκέτες αυτοσχέδιες ενάντια σε ένοπλα στρατεύματα αναπαράχθηκαν χθες στο Santa Cristina, με τους ανθρακωρύχους στο ρόλο των εξεγερμένων αράβων.
Οπλισμένοι με μεταλλικούς σωλήνες από σκαλωσιές ως εκτοξευτήρες, οι ανθρακωρύχοι έριχναν ρουκέτες. Στόχευαν, άναβαν το φυτίλι και μπουμ! «πύραυλος» εναντίον των μπάτσων. Αυτό συνέβαινε για αρκετή ώρα μέχρις ότου η πολιτοφυλακή έκανε σφοδρή επίθεση και έπρεπε να τραπούν σε φυγή. Μετά από τρεις ώρες μάχης, οι ανθρακωρύχοι σκορπίστηκαν μέσα στο δάσος προσπαθώντας να ξεφύγουν. Για δύο από αυτούς, η μέρα θα τελειώσει με σύλληψη σε ένα λιβάδι κοντά στη Santa Cristina» (Andres Velasco, «Η Μάχη της Santa Cristina de Lena» La Nueva España, 05 / 06/2012).
Αυτές τις μέρες, με κάποιους συντρόφους θυμηθήκαμε ένα όμορφο τραγούδι των ανθρακωρύχων στη νότια Αργεντινή, που στο συναρπαστικό του ρεφραίν αναφέρει: «Να δούμε αν θα βγάλετε το καπέλο σας, κύριε, όταν περνάει ο εργάτης ... να δούμε αν θα βγάλετε το καπέλο σας, κύριε, όταν περνάει ο ανθρακωρύχος». Και δεν το θυμηθήκαμε τυχαία. Πώς να μην «βγάλεις το καπέλο» μπροστά στη μαχητικότητα των γενναίων ανθρακωρύχων της Asturias.
Rebelión ha publicado este artículo con el permiso de los autores mediante una licencia de Creative Commons, respetando su libertad para publicarlo en otras fuentes.
http://spyrostsakirisphoto.blogspot.gr/2012/07/blog-post_07.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου