Όχι στην αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών
Η είδηση για τη σχεδιαζόμενη αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών δεν έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Τα τελευταία χρόνια τα ΜΜΕ φρόντισαν να στοχοποιήσουν δασκάλους και καθηγητές επισημαίνοντας το «απαράδεκτα» χαμηλό ωράριό τους. Με το ύφος του «λαγωνικού» που αποκαλύπτει άλλο ένα υποτιθέμενο «σκάνδαλο» τα εγχώρια παπαγαλάκια στρέφουν επιδέξια την κοινή γνώμη εναντίον των εκπαιδευτικών λειτουργών. Έτσι, το γεγονός ότι ο νεοδιόριστος δάσκαλος ή καθηγητής μπορεί σήμερα να παίρνει 570 ευρώ το μήνα αποσιωπάται ή στην καλύτερη περίπτωση… συμψηφίζεται με το χαμηλό ωράριό του και τις αυξημένες, σε σχέση με άλλους κλάδους, εβδομάδες άδειας.
Φυσικά, το ωράριο των εκπαιδευτικών δεν αυξάνεται για να αποκατασταθεί μία υποτιθέμενη αδικία, γίνεται προκειμένου να μειωθούν οι ανάγκες σε προσωπικό. Αυτό το καταλαβαίνει ο καθένας. Το ζήτημα είναι ότι η επιχειρούμενη αλλαγή στις εργασιακές σχέσεις στο σχολείο δεν είναι απλώς σε βάρος των εργαζομένων, αλλά σε βάρος της ποιότητας των υπηρεσιών που παρέχει το σχολείο και κατ’ επέκταση σε βάρος της κοινωνίας.
Πρώτα πρώτα, να ξεκαθαρίσουμε μία σκόπιμη παρεξήγηση·
όταν μιλάμε για αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών, εννοούμε το
ωράριο διδασκαλίας και όχι το ωράριο εργασίας το οποίο αυξάνεται
προφανώς τόσο από την διδακτική προετοιμασία (εντός αλλά κυρίως εκτός
σχολείου) όσο και από τη λεγόμενη εξωδιδακτική απασχόληση (συνεδριάσεις,
εφημερίες, πρακτικό συλλόγου, πρόγραμμα μαθημάτων, μισθοδοτικά,
απουσίες, καταχωρίσεις και άλλες πολλές γραφειοκρατικές και χρονοβόρες
διαδικασίες, αλλά και πρόβες για γιορτές και εκδηλώσεις, οργάνωση
δραστηριοτήτων κτλ). Το ωράριο εργασίας επομένως του εκπαιδευτικού είναι
ευρύτερο από το ωράριο διδασκαλίας, δηλαδή το ωράριο που αφορά
αποκλειστικά και μόνο τη διδασκαλία, και βάσει του νόμου δεν μπορεί να
υπερβαίνει τις 30 ώρες την εβδομάδα. Κανείς όμως δεν μπορεί να
προσδιορίσει το ακριβές ωράριο του εκπαιδευτικού καθώς ο χρόνος
διδακτικής προετοιμασίας ποικίλλει ανάλογα με την ειδικότητα, την εποχή
του σχολικού έτους (όταν υπάρχουν διαγωνίσματα και εξετάσεις ο χρόνος
αυτός αυξάνει) και βέβαια την εμπειρία και την ευσυνειδησία του
εκπαιδευτικού. Είναι γεγονός ότι κάποιοι εργάζονται περισσότερο και
κάποιοι λιγότερο, όπως άλλωστε συμβαίνει και σε πολλά επαγγέλματα που
έχουν οκτάωρα και δεκάωρα.
Σκόπιμα, ωστόσο, τα ΜΜΕ ταυτίζουν το ωράριο εργασίας με το ωράριο διδασκαλίας, οπότε βέβαια ένας υπάλληλος ιδιωτικής εταιρείας που ξημεροβραδιάζεται στη δουλειά του αγανακτεί όταν ακούει ότι ένας καθηγητής «δουλεύει» 16 ώρες.
Σκόπιμα, ωστόσο, τα ΜΜΕ ταυτίζουν το ωράριο εργασίας με το ωράριο διδασκαλίας, οπότε βέβαια ένας υπάλληλος ιδιωτικής εταιρείας που ξημεροβραδιάζεται στη δουλειά του αγανακτεί όταν ακούει ότι ένας καθηγητής «δουλεύει» 16 ώρες.
Μία δεύτερη επισήμανση αφορά άλλο ένα στοιχείο της κυβερνητικής προπαγάνδας: αυτό της αναλογίας μαθητών – καθηγητών που στην Ελλάδα εμφανίζεται να είναι μικρότερη από άλλες πλουσιότερες και πιο προοδευμένες υποτίθεται χώρες. Η σύγκριση της Γαλλίας π.χ. ή οποιασδήποτε άλλης παρόμοιας χώρας με την Ελλάδα είναι επιστημονικά απαράδεκτη όταν δε λαμβάνεται υπόψη το ανάγλυφο της χώρας. Η Ελλάδα διαθέτει πολύ περισσότερες κατοικημένες νησιωτικές περιοχές ενώ και στην ηπειρωτική χώρα υπάρχουν πολλές δυσπρόσιτες κοινότητες. Το γεγονός αυτό συνδέεται άμεσα με το ωράριο διδασκαλίας. Ένας καθηγητής μουσικής που διορίζεται στην Σίκινο, για παράδειγμα, θα έχει λογικά μόνο 5 ώρες μάθημα στο Γυμνάσιο, μαζί με τις δύο ώρες για τη χορωδία, και άλλες 8 το πολύ στο Δημοτικό, επίσης μαζί με τη χορωδία. Αν το ωράριό του αυξηθεί, και πρέπει να το καλύψει υποχρεωτικά αν δε θέλει να μειωθεί ο μισθός του, τότε το κράτος θα πρέπει να του εξασφαλίσει πλωτό μέσον προκειμένου να μεταβαίνει σε γειτονικό νησί. Το κράτος βέβαια λύνει διαφορετικά τέτοιου είδους προβλήματα: απλώς δεν στέλνει Μουσικό – και άλλες παρεμφερείς ειδικότητες - σε περιοχές σαν τη Σίκινο. Ακόμη χειρότερα, συγχωνεύει τις σχολικές μονάδες χωρίς μάλιστα να εγγυάται την εξασφάλιση της μεταφοράς των μαθητών αλλά ούτε και την επάρκεια αιθουσών και διδασκόντων στα σχολεία υποδοχής!
Ένα τρίτο στοιχείο αφορά την ουσία της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Είναι εγκληματικό να αναζητεί η πολιτεία τρόπους – τεχνάσματα μέσα από τους οποίους δε θα ανανεώνεται το προσωπικό σε τομείς, όπως η Παιδεία, η Υγεία, η Πρόνοια κτλ. Η ανανέωση του προσωπικού σε αυτούς τους τομείς διασφαλίζει την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών που, εκτός από εμπειρία και γνώσεις, απαιτούν κυρίως κέφι, προθυμία, διαθεσιμότητα, κοινωνικότητα, μεράκι και φυσικά συνεχή ενημέρωση και ανανέωση μεθόδων και πρακτικών. Κανείς γονιός δε θα ήθελε για το παιδί του δασκάλους και καθηγητές γερασμένους, βαριεστημένους, μπαφιασμένους που τρέχουν αλλόφρονες να προλάβουν το επόμενο μάθημα.
Γιατί εδώ ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα τέταρτο και πολύ σημαντικό στοιχείο που το αγνοούν επιμελώς οι μαθητευόμενοι μάγοι του Υπουργείου, τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ και δυστυχώς πολλοί γονείς. Ότι με το ισχύον ωρολόγιο πρόγραμμα, αν εξαιρέσει κανείς ελάχιστες ειδικότητες (Φιλολόγους, Μαθηματικούς, Φυσικούς), οι περισσότεροι καθηγητές, προκειμένου να συμπληρώσουν το ωράριό τους, υποχρεωτικά διατίθενται σε δύο, τρία ή και πέντε ακόμη σχολεία που φυσικά απέχουν μεταξύ τους από λίγα έως αρκετά χιλιόμετρα, ειδικά στην επαρχία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η κίνηση στην Αθήνα διευκολύνει τη μετάβαση από τη μια γειτονιά στην άλλη. Εάν, δηλαδή εφαρμοστεί στην πράξη η αύξηση του ωραρίου, θα επεκταθεί ακόμη περισσότερο το φαινόμενο των … επισκεπτών καθηγητών που ταλαιπωρούμενοι μεταξύ δύο ή και περισσότερων σχολείων είναι λογικό να μην αποδίδουν όσο θα ήθελαν, να λείπουν συχνότερα, να καθυστερούν κτλ.
Συμπερασματικά, η αύξηση του ωραρίου διδασκαλίας δασκάλων και καθηγητών είναι ένα αντιπαιδαγωγικό μέτρο. Αποτελεί μία ακόμη συνειδητή πράξη υποβάθμισης της Εκπαίδευσης και δεν αφορά μόνο τους εκπαιδευτικούς αλλά το σύνολο της σχολικής κοινότητας. Οι εκπαιδευτικοί όμως θα κάνουν το καθήκον τους ούτως ή άλλως. Το ζήτημα τώρα τίθεται για τα Συνδικάτα των Εκπαιδευτικών, την ΟΛΜΕ και τη ΔΟΕ, που πρέπει να δώσουν αυτή τη μάχη ενωμένα. Να προσέλθουν στη συζήτηση διεκδικώντας:
-Γραμματείς (έστω από μετατάξεις) σε κάθε σχολείο που θα αναλάβουν ολόκληρο το βάρος της καθαρά γραφειοκρατικής διεκπεραιωτικής δουλειάς
-Να μην επιτρέπεται η διάθεση εκπαιδευτικού σε περισσότερα από τρία σχολεία και στις δύο βαθμίδες, Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια
-Να μην επιτρέπεται η διάθεση εκπαιδευτικού σε σχολεία που ανήκουν σε διαφορετική περιοχή μετάθεσης
- Όλα τα διδακτικά αντικείμενα να είναι τουλάχιστον δίωρα
-Οι αποσπασμένοι και διατιθέμενοι στην Πρωτοβάθμια εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων (Πληροφορικής, Ξένων Γλωσσών, Γυμναστές, Μουσικοί, Καλλιτεχνικών, Θεατρικών Σπουδών) να διατηρούν το ωράριο που έχουν στη Δευτεροβάθμια
-Αυξήσεις στους μισθούς, επιδότηση ενοικίου, θέρμανσης ή κάποιο «ισοδύναμο» μέτρο που να επιτρέπει την αξιοπρεπή διαμονή του εκπαιδευτικού στον τόπο που υπηρετεί
Αν το μόνο που ενδιαφέρει την κυβέρνηση είναι να περάσει τα τεστ λιτότητας της Τρόικας, ας πληροφορηθεί ότι τις τελικές εξετάσεις θα τις δώσει απέναντι στον ελληνικό λαό. Και είναι μάλλον αμφίβολο πως με τέτοιες επιδόσεις θα κριθεί προβιβαστέα.
Τάσος Χατζηαναστασίου
Μέλος ΔΣ ΕΛΜΕ Αργολίδας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου