Ο Λιάκος που κρύβεις μέσα σου

Γράφει: Γ. ΔΕΛΤΑ

Κακά τα ψέματα ο χαρακτήρας του ανθρώπου στα απρόοπτα φαίνεται.Αν έχεις τον χρόνο να φιλτράρεις γεγονότα μέσα από τη λογική σου, να εκλογικεύεις συναισθήματα και στην τελική να σκηνοθετείς τον εαυτό σου, και μια μέση αντιληπτική ικανότητα να έχεις τα αδύνατα σημεία σου τα κρύβεις. Τι γίνεται όμως, όταν εκεί που κάθεσαι και μιλάς σε πάνελ, σου ‘ρχεται ένα ποτήρι νερό στα μούτρα; Τι κανείς αν κάθεσαι δίπλα και το νερό σε πάρει ξώφαλτσα, πώς αντιδράς όταν βλέπεις να πλακώνουν στο ξύλο έναν άλλον άνθρωπο; Και κυρίως πόσα από τον εαυτό σου μπορείς να κρύψεις όταν όλα αυτά συμβαίνουν on air;

Δείτε λίγο πιο προσεκτικά. Το βλέμμα της κ Δούρου, όταν δέχεται το νερό στο πρόσωπο. Τον κοιτάει στα μάτια ειρωνικά και χωρίς καμία κίνηση προστασίας του εαυτού της, προφανώς το πλάνο που δεν είναι ολόκληρο, δείχνει (σύμφωνα με τις μαρτυρίες όσων βρισκόταν εκεί), πως ο Λιάκος συνέχισε να κραδαίνει το ποτήρι απειλητικά προς το μέρος της, προφανώς με πρόθεση να της το πετάξει κι αυτό (σιγά μην σταματούσε στο νερό, με τέτοιο βιογραφικό). Λογικά το εντυπωσιακό δεν είναι η αντίδραση της Λιάνας, η οποία με καναδυό χαρτιά στο χέρι προσπαθεί, έστω και ατυχώς να αντιδράσει σ’ αυτό που βλέπει, αλλά η αντίδραση των άλλων παραβρισκόμενων. Ναι ο κ. Παπαδάκης ως όφειλε σηκώθηκε και ανεπιτυχώς και αυτός προσπάθησε να σταματήσει - όχι ακριβώς, καλύτερα θα έλεγα να παρέμβει - στο επεισόδιο. Αρκετά αργότερα και πώς μουδιασμένα σηκώνεται από τη θέση και ο κύριος που καθόταν δίπλα από την κ. Δούρου, συγνώμη μου διαφεύγει το όνομά του, χωρίς καμία ουσιαστική παρέμβαση. Αυτό που πραγματικά είναι εντυπωσιακό είναι η στάση του κ. Παυλόπουλου και του άλλου κυρίου του οποίου το όνομα επίσης μου διαφεύγει. ΔΕΝ ΚΟΥΝΗΘΗΚΑΝ. Σαν να μην ήταν εκεί, σαν να μην έβλεπαν τίποτα. Όχι δεν είδα φόβο στα πρόσωπα τους, απάθεια είδα και αυτό ίσως είναι το χειρότερο όλων. Γιατί αν είναι αναμενόμενο από κάποιον σαν τον Κασιδιάρη να πλακώνει ανθρώπους στο ξύλο, δεν είναι αναμενόμενο οι άλλοι που παρακολουθούν το γεγονός απλά να αδιαφορούν. Και ας γνωρίζουμε πως όταν δεν αντιδρούμε σε κάτι ή το αποδεχόμαστε σιωπηρά ή απλά δεν μας κάνει καμία αίσθηση, δεν μας δημιούργει κανένα κίνητρο δράσης....

Δεν ξέρω ποιο ήταν το κίνητρο των παραβρισκόμενων και δεν αντέδρασαν. Αυτό που ξέρω, είναι πως εκεί που δουλεύω, βρέθηκαν άνθρωποι που είπαν "καλά δεν έγινε και τίποτα" και ακόμα χειρότερα "καλά της έκανε" και δεν είναι ψηφοφόροι της Χ.Α.
Το να καταδικάζεις το προφανές είναι αυτονόητο, το να αντιλαμβάνεσαι πως πίσω από το απαίσιο πρόσωπο του φασισμού όμως υπάρχει ένα άλλο πολύ καλά κρυμμένο και κάθεται ακριβώς δίπλα σου, απαιτεί μια συνολικότερη αντίδραση. Κάτι που πρέπει να γίνει άμεσα απ' όλους όσους πιστεύουμε πως τα πολλά πρόσωπα της βίας δεν είναι τρόπος ύπαρξης ανθρώπων.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=15936