Να εξηγηθώ εξ αρχής.
Ο Νταλάρας δεν μου ήταν ποτέ συμπαθής σαν άνθρωπος, όχι πως τον γνώριζα προσωπικά, αλλά να, όλο αυτό το στυλ του, είχε κάτι το εντελώς ατσαλάκωτο και εγώ έχω μια αδυναμία στους ανθρώπους που καβαλάνε επάνω τους και μια ζημία. Ως καλλιτέχνη πάντως , δεν μπορώ να μην του αναγνωρίσω μια εξαιρετική φωνή και πολλές εξαιρετικές εκτελέσεις και να τον θαυμάσω κιόλας για την ερμηνεία του στο κομμάτι "Τα βεγγαλικά σου μάτια" που πραγματικά ο τρόπος που προσεύχεται (γιατί προσεύχεται κανονικά εδώ ο Γιώργος) εμένα με πεθαίνει κάθε φορά που το ακούω.
Δεν νομίζω λοιπόν πως κάποιος είτε τώρα , είτε παλαιότερα, πίστεψε έστω και για λίγο πως στο πρόσωπο του Νταλάρα ενσαρκωνόταν ο καλλιτέχνης-κοινωνικός επαναστάτης, ειδικότερα , όταν τραγουδούσε σε μεγάλα μαγαζιά (με 200ευρω τη φιάλη) ή το εισιτήριο του στους συναυλιακούς χώρους ήταν πάντα από τα ακριβότερα. Ο άνθρωπος ήταν καριερίστας και μάλιστα πετυχημένος.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο λοιπόν ένιαι απολύτως κατανοητές οι πρόσφατες δηλώσεις του σχετικά με την χρησιμότητα του μνημονίου και την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας. Φυσικά και ο κ. Νταλάρας , η σύζυγος και το τέκνο αυτών, ουδόλως θα έχουν επηρεαστεί από όλα αυτά που συμβαίνουν τα 2 τελευταία χρόνια στην Ελλάδα .Φαίνεται ξεκάθαρα από τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς (κυκλοφορούν στο διαδίκτυο).Θα μου πείτε: δεν βλέπει ο Νταλάρας πως ο κόσμος πεινάει? Φυσικά και το βλέπει και το κατανοεί, αλλά δεν το νιώθει. Όλοι βλέπουμε τον πεινασμένο, αλλά δεν ξέρουμε πως είναι να πείνας αν δεν έχεις βιώσει πείνα έστω και μια φορά στη ζωή σου. Με τα 250 Ευρώ σύνταξη που καλείται να ζήσει ένας συνταξιούχος σήμερα ο Νταλάρας και πολλοί άλλοι σαν και αυτόν, αγοράζουν χαρτί υγείας. Χωρίς υπερβολή. Άρα που καταλήγουμε πως όταν ο λαός δεν έχει ψωμί να φάει, ας του δώσουμε παντεσπάνι να λυθεί το πρόβλημα.
Βέβαια όπως είναι φυσικό, όταν στη θέση της έλλειψης ψωμιού αντιπροτείνεις το παντεσπάνι πέφτουν κεφάλια και σε κάποιες περιπτώσεις (αν είσαι τυχερός) γιαούρτια , νερά και φρούτα...Την πρώτη φορά λοιπόν είναι κατανοητό και ως ένα βαθμό και θεμιτό.
Χθες όμως παρακολουθώντας την επανάληψη των επεισοδίων στη Δάφνη, έκανα ορισμένες σκέψεις...
Αρχικά πως αυτοί που ακολουθούν κατά πόδας τον Νταλάρα και του πετάν ό,τι βρουν μπροστά τους, του δίνουν μεγάλη δημοσιότητα (κάτι που τα τελευταία χρόνια δεν είχε για να είμαστε ειλικρινείς), δεύτερον πως η εικόνα, αυτοί να αρχινούν και εκείνος να συνεχίζει να τραγουδάκι γιαουρτωμένος και με τις καρέκλες να περνάνε πανό απέ το κεφάλι του, ίσως λέω ίσως, ελλοχεύει τον κίνδυνο να τον κάνει είτε συμπαθή ακόμα και σ’ εκείνους που τον αντιπαθούσαν, είτε (γιατί όχι;) να γίνει τελικά και ο κοινωνικός ήρωας που από μικρός ονειρευόταν! Μην ξεχνάμε ό,τι τώρα οι συναυλίες είναι δωρεάν και πως ενώ τον βρίζουν αυτός βγαίνει και λέει πως του είναι κατανοητό όλο αυτό. Μήπως το όλο σκηνικό , μήπως λέω, είναι κάτι από too good to be true....(;)
Γιατί χθες υπήρχε σε άλλη περιοχή της Αττικής ένα εξαιρετικά λαμπρό πεδίο ρίψης γιαουρτιών, φρούτων ,νερών και ό,τι άλλο είχε ο καθένας να πετάξει τέλος πάντων. Ναι, ναι, εκεί που παιζόταν η Εθνική Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ ή αλλιώς το Μονόπρακτο του Βενιζέλου.
Εκεί είδα πολλούς υπεύθυνους για την κατάντια της χώρας μας, να εκφράζουν ξεδιάντροπα απόψεις περί θριάμβου της πολιτικής που ακολούθησαν .Είδα τον ηλίθιο ΓΑΠ , σε μια ακόμα προσπάθεια του να μάθει ανάγνωση μπροστά σε κοινό, να χάνει "το έτοιμο κείμενο" και να λέει ένα κάρο μαλακίες , να θριαμβολογεί, να χαίρεται και τελικά να τον λυπάμαι τόσο πολύ που ν αδυνατώ να θυμώσω. Αύριο σ’ ένα κανάλι έχει το Forreste Gamp. H ομοιότητα είναι ανατριχιαστική, η διαφορά καταλυτική: ο έρμος ο Forrest ήταν καλόψυχος........
Είδα επίσης τον Μπέννυ (καλά μπορεί κάποιος να μας εγγυηθεί πως αυτό το άτομο δεν παρακολουθείται από πολυμελές team ψυχιάτρων?) να παραληρεί , πεπεισμένος για τη μοναδικότητα της υπερ -τέλειας ύπαρξής του, είδα το βλέμμα του να γυρνάει και φοβήθηκα πως υπάρχει ακόμα χώρος να γραφεί το "Ο Αγών μου " part 2.
Και είδα και ένα άλλο εμετικό θέαμα: εκατοντάδες ανθρώπους να χειροκροτάνε, με παλμό , είτε το Γιώργο, είτε τον Μπέννυ, είτε τον κομπάρσο Παπουτσή (συγγνώμη το μικρό του όνομα μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή)........και να φωνάζουν πως το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο δυνατό........
Λέω λοιπόν μήπως όλη αυτή η λαϊκή οργή που βρίσκει εκτόνωση στο πρόσωπο του Νταλάρα, θα έπρεπε να μετατοπιστεί σ’ εκείνους που πραγματικά ευθύνονται για την κατάσταση, σκέφτομαι πως αυτό ίσως ήταν λίγο πιο πρακτικό και πολύ πιο αποτελεσματικό, ίσως και να μετρίαζε την απαίσια έπαρση του Μπέννυ, ο οποίος όταν δέχτηκε την επίθεση ενός ηλικιωμένου συνταξιούχου με γιαούρτι και νερό...χαρακτήρισε το γεγονός αδιάφορο και μεμονωμένο........
Γ ΔΕΛΤΑ
Ο Νταλάρας δεν μου ήταν ποτέ συμπαθής σαν άνθρωπος, όχι πως τον γνώριζα προσωπικά, αλλά να, όλο αυτό το στυλ του, είχε κάτι το εντελώς ατσαλάκωτο και εγώ έχω μια αδυναμία στους ανθρώπους που καβαλάνε επάνω τους και μια ζημία. Ως καλλιτέχνη πάντως , δεν μπορώ να μην του αναγνωρίσω μια εξαιρετική φωνή και πολλές εξαιρετικές εκτελέσεις και να τον θαυμάσω κιόλας για την ερμηνεία του στο κομμάτι "Τα βεγγαλικά σου μάτια" που πραγματικά ο τρόπος που προσεύχεται (γιατί προσεύχεται κανονικά εδώ ο Γιώργος) εμένα με πεθαίνει κάθε φορά που το ακούω.
Δεν νομίζω λοιπόν πως κάποιος είτε τώρα , είτε παλαιότερα, πίστεψε έστω και για λίγο πως στο πρόσωπο του Νταλάρα ενσαρκωνόταν ο καλλιτέχνης-κοινωνικός επαναστάτης, ειδικότερα , όταν τραγουδούσε σε μεγάλα μαγαζιά (με 200ευρω τη φιάλη) ή το εισιτήριο του στους συναυλιακούς χώρους ήταν πάντα από τα ακριβότερα. Ο άνθρωπος ήταν καριερίστας και μάλιστα πετυχημένος.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο λοιπόν ένιαι απολύτως κατανοητές οι πρόσφατες δηλώσεις του σχετικά με την χρησιμότητα του μνημονίου και την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας. Φυσικά και ο κ. Νταλάρας , η σύζυγος και το τέκνο αυτών, ουδόλως θα έχουν επηρεαστεί από όλα αυτά που συμβαίνουν τα 2 τελευταία χρόνια στην Ελλάδα .Φαίνεται ξεκάθαρα από τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς (κυκλοφορούν στο διαδίκτυο).Θα μου πείτε: δεν βλέπει ο Νταλάρας πως ο κόσμος πεινάει? Φυσικά και το βλέπει και το κατανοεί, αλλά δεν το νιώθει. Όλοι βλέπουμε τον πεινασμένο, αλλά δεν ξέρουμε πως είναι να πείνας αν δεν έχεις βιώσει πείνα έστω και μια φορά στη ζωή σου. Με τα 250 Ευρώ σύνταξη που καλείται να ζήσει ένας συνταξιούχος σήμερα ο Νταλάρας και πολλοί άλλοι σαν και αυτόν, αγοράζουν χαρτί υγείας. Χωρίς υπερβολή. Άρα που καταλήγουμε πως όταν ο λαός δεν έχει ψωμί να φάει, ας του δώσουμε παντεσπάνι να λυθεί το πρόβλημα.
Βέβαια όπως είναι φυσικό, όταν στη θέση της έλλειψης ψωμιού αντιπροτείνεις το παντεσπάνι πέφτουν κεφάλια και σε κάποιες περιπτώσεις (αν είσαι τυχερός) γιαούρτια , νερά και φρούτα...Την πρώτη φορά λοιπόν είναι κατανοητό και ως ένα βαθμό και θεμιτό.
Χθες όμως παρακολουθώντας την επανάληψη των επεισοδίων στη Δάφνη, έκανα ορισμένες σκέψεις...
Αρχικά πως αυτοί που ακολουθούν κατά πόδας τον Νταλάρα και του πετάν ό,τι βρουν μπροστά τους, του δίνουν μεγάλη δημοσιότητα (κάτι που τα τελευταία χρόνια δεν είχε για να είμαστε ειλικρινείς), δεύτερον πως η εικόνα, αυτοί να αρχινούν και εκείνος να συνεχίζει να τραγουδάκι γιαουρτωμένος και με τις καρέκλες να περνάνε πανό απέ το κεφάλι του, ίσως λέω ίσως, ελλοχεύει τον κίνδυνο να τον κάνει είτε συμπαθή ακόμα και σ’ εκείνους που τον αντιπαθούσαν, είτε (γιατί όχι;) να γίνει τελικά και ο κοινωνικός ήρωας που από μικρός ονειρευόταν! Μην ξεχνάμε ό,τι τώρα οι συναυλίες είναι δωρεάν και πως ενώ τον βρίζουν αυτός βγαίνει και λέει πως του είναι κατανοητό όλο αυτό. Μήπως το όλο σκηνικό , μήπως λέω, είναι κάτι από too good to be true....(;)
Γιατί χθες υπήρχε σε άλλη περιοχή της Αττικής ένα εξαιρετικά λαμπρό πεδίο ρίψης γιαουρτιών, φρούτων ,νερών και ό,τι άλλο είχε ο καθένας να πετάξει τέλος πάντων. Ναι, ναι, εκεί που παιζόταν η Εθνική Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ ή αλλιώς το Μονόπρακτο του Βενιζέλου.
Εκεί είδα πολλούς υπεύθυνους για την κατάντια της χώρας μας, να εκφράζουν ξεδιάντροπα απόψεις περί θριάμβου της πολιτικής που ακολούθησαν .Είδα τον ηλίθιο ΓΑΠ , σε μια ακόμα προσπάθεια του να μάθει ανάγνωση μπροστά σε κοινό, να χάνει "το έτοιμο κείμενο" και να λέει ένα κάρο μαλακίες , να θριαμβολογεί, να χαίρεται και τελικά να τον λυπάμαι τόσο πολύ που ν αδυνατώ να θυμώσω. Αύριο σ’ ένα κανάλι έχει το Forreste Gamp. H ομοιότητα είναι ανατριχιαστική, η διαφορά καταλυτική: ο έρμος ο Forrest ήταν καλόψυχος........
Είδα επίσης τον Μπέννυ (καλά μπορεί κάποιος να μας εγγυηθεί πως αυτό το άτομο δεν παρακολουθείται από πολυμελές team ψυχιάτρων?) να παραληρεί , πεπεισμένος για τη μοναδικότητα της υπερ -τέλειας ύπαρξής του, είδα το βλέμμα του να γυρνάει και φοβήθηκα πως υπάρχει ακόμα χώρος να γραφεί το "Ο Αγών μου " part 2.
Και είδα και ένα άλλο εμετικό θέαμα: εκατοντάδες ανθρώπους να χειροκροτάνε, με παλμό , είτε το Γιώργο, είτε τον Μπέννυ, είτε τον κομπάρσο Παπουτσή (συγγνώμη το μικρό του όνομα μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή)........και να φωνάζουν πως το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο δυνατό........
Λέω λοιπόν μήπως όλη αυτή η λαϊκή οργή που βρίσκει εκτόνωση στο πρόσωπο του Νταλάρα, θα έπρεπε να μετατοπιστεί σ’ εκείνους που πραγματικά ευθύνονται για την κατάσταση, σκέφτομαι πως αυτό ίσως ήταν λίγο πιο πρακτικό και πολύ πιο αποτελεσματικό, ίσως και να μετρίαζε την απαίσια έπαρση του Μπέννυ, ο οποίος όταν δέχτηκε την επίθεση ενός ηλικιωμένου συνταξιούχου με γιαούρτι και νερό...χαρακτήρισε το γεγονός αδιάφορο και μεμονωμένο........
Γ ΔΕΛΤΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου