Ένα blog για ζόρικους καιρούς...

Ένα blog για ζόρικους καιρούς... τους δικούς μας...

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

The Despicable Truth

μπάσταρδοι

η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι σου, απαγορεύει να συνταχθείς και να είσαι αλληλέγγυος με κάτι σαν κι αυτό. Προτιμάς να μην του δώσεις σημασία και να συνεχίσεις την καλοπληρωμένη σου ρουτίνα, να καταπίνεις ήδη μασημένα σκατά και να τα ξερνάς πάλι πίσω εν είδει ενημέρωσης και, ωιμέ, ψυχαγωγίας. Είσαι ξανθιά ή μελαχρινή, ποτέ κοκκινομάλα, αν είσαι άνδρας φοράς γραβάτα και ξυρίζεσαι ανελλιπώς και προσεκτικότατα κάθε πρωί.
Απέναντί σου κι άλλοι ίδιοι μ’ εσένα, κάνουν αυτό που κάνεις κι εσύ, καθόλου καλύτερα ή χειρότερα, για την ακρίβεια ακριβώς ίδια, μαριονέτες μ’ έναν και μόνο λόγο ύπαρξης που ακούει σε πολλά ονόματα: προπαγάνδα, υπνωτισμός, διαστρέβλωση, παραποίηση, ψεύδη και ανακρίβειες, σαπίλα.
Δουλεύεις για να προσφέρεις ευκολίες. Είσαι τσιράκι και δεν το κρύβεις, δεν απολογείσαι ποτέ κι αν το κάνεις είναι μόνο για να ρίξεις κι άλλο τις άμυνες αυτών που καταλαβαίνουν, για να σπάσουν τα νεύρα τους, να απηυδήσουν. Σ’ αρέσει το φώς. Το τεχνητό, γιατί το άλλο το φοβάσαι, μαλάκα.
Είσαι κι άλλος, πιο βλάκας ακόμα, που δουλεύει σαν τον σκύλο και σκοτώνεται. Που σε παίρνουνε βρέφος λέγοντας ότι δε θα πεινάσεις ποτέ και σε καθησυχάζουν άμα είσαι λίγο χέστης και φοβάσαι, τάζοντάς σου δύναμη που απέναντί της κανείς δεν στέκεται, είσαι αρχηγός σου λένε και σου υπόσχονται ότι εσύ ακόμα και λάθος να κάνεις γι’ αυτούς θα είναι σαν σωστό γιατί είσαι ένας από ‘κείνους και δε θα σ’ αφήσουνε ποτέ ακάλυπτο, έλα όμως που δεν είσαι, βλάκα.
Σου γεμίζουν τα μυαλά σου, που συρρικνώνονται κάθε δευτερόλεπτο, με χίλιες δυο φανφάρες για το «λειτούργημά» σου, αναιρώντας οι ίδιοι τα γραμμένα και σφραγισμένα συνταγματικά τσιτάτα τους στέλνοντάς σε να σκοτώσεις και να σκοτωθείς κι εσύ, κι εσύ, ανόητε, αντί να τα βροντήξεις τα ίδια τους τα όπλα στα κεφάλια τους, αντί να κάψεις τις ιδέες τους για το πόσο μπορεί να χειραγωγηθεί ένας άνθρωπος, και τα σπίτια που τις στεγάζουν, κάνεις σημαία δική σου το βρώμικο κέρδος τους, δεν το καταλαβαίνεις καν απαίδευτε, και τραμπουκίζεις, τσαμπουκαλεύεσαι, χτυπάς και βρίζεις, σκοτώνεις ανελέητα, πατάς κεφάλια στο χώμα κι η αδρεναλίνη σου ανεβαίνει, γίνεστε πολλοί, μαζεύεστε, μία σκιά, μια λάσπη σάπια βάλτου που βρωμάει και απλώνεται σιγά σιγά, απειλητικά κρυμμένη πίσω από τζάμι πλαστικό, που δε σπάει από οργισμένες πέτρες, μα ντρέπεται το ίδιο για το, μεταμφιεσμένο σε λύκο, πρόβατο που προστατεύει.
Κι υπάρχουν κι άλλοι που είναι χειρότεροι, μα ίδιοι, επικίνδυνοι, που μεταμφιέζονται εν γνώσει τους και ρουφιανεύουν, ξεγελούν και σημαδεύουν μ’ ανεξίτηλο, άλικο χρώμα όποιον τους φταίει κι όποιον δεν τους φταίει και κάτι τέτοιους ξέρεις, στους αντάρτικους πολέμους και στις φυλακές πρώτους τους τρων τα παλικάρια, γιατί το αίμα, την προσβολή, την κοροϊδία το μυαλό μας την αντέχει, η ρουφιανιά και το καρφί όμως περνάνε απ’ το στομάχι και δύσκολα ξεχνάει το σώμα, το σώμα θυμάται, θυμάται ακόμα κι όταν το μυαλό φοβάται.
Έτσι κι εσείς, μπάσταρδοι, να θυμάστε όλα όσα σας βάζουνε να κάνετε κι εσείς τρέχετε και τα κάνετε με αφοσίωση μάρτυρα, χαβούζα και καρκίνος, γιατί θα ‘ρθει η ώρα, κι όταν εκείνη έρθει θα είστε αυτοί που τρέμουν τα δικά μας μέλη, χέρια και πόδια και μυαλά που σακατέψατε και παραλύσατε, αλλά εμείς είμαστε πολλοί κι ο ένας γιάτρεψε τον άλλον κι ο κάθε που φεύγει άδικα, αφήνει πίσω του μυριάδες, θυμωμένους κι οπλισμένους που δε θα ησυχάσουνε μέχρι να σταματήσει αυτός ο εμετός κι η σήψη, μέχρι το τζάμι σας εκείνο να σπάσει από ντροπή, μέχρι τα φώτα σας ν’ ανάψουν τόσο δυνατά και να σας κάψουνε κι ύστερα τα ίδια να καούν ολοσχερώς, να πέσουνε τα ψεύτικά σας δόντια και τα νύχια σας, τα κοφτερά, κοράκια, να μείνετε πεσμένοι μες το λάκκο και από το στόμα σας πια να ξερνάτε μόνο σάλια.
Τα ίδια τα παιδιά σας τότε θα σας θάψουν ζωντανούς, μαλάκες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου